Η κρίση και ο πόλεμος –ή, ορθότερα, η ρωσική εισβολή- στην
Ουκρανία έχουν ήδη «διεθνοποιηθεί» σε ό,τι αφορά τις οικονομικές
επιπτώσεις τους. Με άλλα λόγια, η φωτιά του πολέμου που καίει
σε ευρωπαϊκά εδάφη για πρώτη φορά μετά 25 χρόνια έχει
επεκταθεί οικονομικά στις τιμές των καυσίμων, της ενέργειας, αλλά
και των σιτηρών. Μάλιστα, αν και οι ανατιμήσεις είχαν ξεκινήσει
από πέρυσι τον Σεπτέμβριο –και αυτό δεν μπορεί να ξεχαστεί, όσο
κι αν η κυβέρνηση συνδέει την ακρίβεια με τους «φουσκωμένους»
λογαριασμούς με τον πόλεμο στην Ουκρανία…- η πραγματικότητα
είναι ότι η ανάφλεξη στο Κίεβο έχει παροξύνει κατά πολύ την
οικονομική κρίση.
Ωστόσο, τις τελευταίες αρκετές ημέρες, η διάσταση της
«διεθνοποίησης» της σύγκρουσης στην Ουκρανία παίρνει κι άλλες
διαστάσεις, πολύ πιο ανησυχητικές: η ταλαιπωρημένη αυτή χώρα,
που όπως όλα δείχνουν θα μεταβληθεί σε ένα θέατρο διαρκών
συγκρούσεων, «ανταρτοπολέμου», καθημερινών βομβαρδισμών
και συνεχούς φρίκης –δηλαδή το «Αφγανιστάν του Πούτιν», όπως
«βλέπουν» πλέον πολλοί ειδικοί- φαίνεται ότι μετεξελίσσεται και σε
κάτι άλλο: σε ένα πεδίο πολέμου «δι’ αντιπροσώπων», αφού και οι
δύο πλευρές φαίνεται ότι ενισχύονται πανταχόθεν –κάτι που εν
μέρει εξηγεί τον βαρύ φόρο αίματος, αλλά και την αδυναμία των
ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων να προχωρήσουν παραπέρα. Το
ΝΑΤΟ, λοιπόν, και κυρίως οι ΗΠΑ, φαίνεται ότι έχουν εξοπλίσει με
σοβαρό εξοπλισμό τον ουκρανικό στρατό, εξ ού και η έκβαση των
μαχών αποδείχθηκε λιγότερο προβλέψιμη απ’ όσο αρχικά
φαινόταν. Επίσης, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ παρέχουν και
πληροφόρηση στους Ουκρανούς, κάτι που εξηγεί την
αποτελεσματικότητα των χτυπημάτων τους έναντι των Ρώσων, με
ΜΜΕ να καταγράφουν ακόμη και «τρελούς» αριθμούς για τις
απώλειες του ρωσικού στρατού: ακόμη και για 1.000 άντρες τη
μέρα έχουμε διαβάσει σε μεγάλα ΜΜΕ του εξωτερικού…
Με άλλα λόγια, στην Ουκρανία δεν αμύνονται μόνο οι Ουκρανοί:
ήδη βλέπουμε και μισθοφόρους να πλαισιώνουν τον ουκρανικό
στρατό –εκεί κατευθύνονταν οι πύραυλοι υπερυψηλής ταχύτητας
που έπληξαν ένα στρατόπεδο με ξένους «συμβούλους» προ
ημερών, 25 μόλις χιλιόμετρα από τα σύνορα της Πολωνίας.
Επίσης, οι εν λόγω πύραυλοι υπερυψηλής ταχύτητας, που ως
τώρα δεν είχαν «δοκιμαστεί» σε πεδίο μάχης, χτύπησαν και την
περίφημη αποθήκη πυρομαχικών στην δυτική Ουκρανία, μερικά
μόλις χιλιόμετρα από την Ρουμανία, τη Μοβδαβία, την Ουγγαρία,
τη Σλοβακία και την Πολωνία.
Σε απλά ελληνικά, όσο ο Πούτιν βλέπει ότι η Ουκρανία μετατρέπεται σε «Αφγανιστάν» και όσο
διαπιστώνει ότι τους Ουκρανούς βοηθούν με εξοπλισμό,
πληροφόρηση και μισθοφόρους Αμερικανοί και άλλοι, τόσο πιο
απερίσκεπτα βγάζει από την φαρέτρα του φονικότερα όπλα: κατά
συνέπεια, αφού η πόρτα του φρενοκομείου έχει ανοίξει, ποιος
μπορεί να αποκλείσει ότι μεθαύριο δε θα μετέλθει άλλων,
χειρότερων μεθόδων επίθεσης, όπως τα χημικά όπλα ή, ακόμη-
ακόμη και τα «μικρά» πυρηνικά; Συν τοις άλλοις, όταν πλέον η
Ρωσία αποτολμά χτυπήματα τόσο κοντά στα σύνορα της
Ουκρανίας με χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., είναι αυτονόητο
ότι όποιος θέλει να αποκλείσει εντελώς την εμπλοκή της
Βορειοατλαντικής Συμμαχίας σε μία ευρύτερη σύγκρουση, μάλλον
βιάζεται ή διαθέτει το κληρονομικό χάρισμα –χωρίς, βεβαίως, αυτό
να σημαίνει ότι είναι το πιθανότερο σενάριο.
Όπως και να έχει, η πόρτα του φρενοκομείου έχει ανοίξει: στην
Ουκρανία δεν διεξάγεται μόνο η αντίσταση ενός λαού απέναντι σε
έναν εισβολέα ή επίδοξο κατακτητή, αλλά ένας δι’ αντιπροσώπων
πόλεμος Δύσης-Ανατολής –άλλωστε, και η Ρωσία έχει προστρέξει
σε μισθοφόρους (Τσετσένους, Σύρους κ.α.). Η κρίση έχει
διεθνοποιηθεί και οι μέρες θυμίζουν πολύ τις μέρες πριν τον Β’
Παγκόσμιο –ή, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε
τέτοιες.
Πολλώ δε μάλλον όταν βλέπουμε ότι απέναντι σε έναν επικίνδυνο
ηγέτη, όπως ο Πούτιν, βρίσκεται μία Αμερική που, αντί να
ενδιαφέρεται για την εκτόνωση της έντασης, κάνει το ακριβώς
αντίθετο: βάζει λάδι στη φωτιά και φροντίζει, αντί να αφήσει μία
διέξοδο για τον Πούτιν, να τον εγκλωβίζει σαν άγριο θηρίο –και
όλοι ξέρουμε τί γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Με άλλα λόγια, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί ούτε στα
σύνορα της καταταλαιπωρημένης Ουκρανίας περιορίζεται, ούτε
απλώς μυρίζει μπαρούτι. Αντιθέτως, έχουν διαμορφωθεί όλες οι
προϋποθέσεις για κάποιο «ατύχημα» απ’ αυτά που οι άνθρωποι
ούτε το 1912-3 ούτε το 1938 μπορούσαν να φανταστούν πού θα
οδηγούσαν…
