Έως τα τέλη του περασμένου Ιουλίου, οι κόλακες του Κυριάκου
Μητσοτάκη στο περιβάλλον του, αλλά και στον χώρο του Τύπου,
προεξοφλούσαν -έστω ψιθυριστά- ότι μία… λαμπρή ευρωπαϊκή
καριέρα περίμενε τον πρωθυπουργό όταν «αποφάσιζε» (sic) να
κλείσει τον πολιτικό του κύκλο. «Η Ελλάδα μέχρι τώρα δεν έχει
πάρει προεδρία Κομισιόν ή προεδρία Ευρωπαϊκού Συμβουλίου»,
έλεγαν οι εν λόγω, υπονοώντας πως ο… προεξοφλημένος νικητής
Μητσοτάκης, λίγο μετά τα μισά της δεύτερης θητείας του, εκεί που
μοιραία θα ερχόταν αντιμέτωπος με την πολιτική φθορά, θα
μπορούσε να «μεταπηδήσει» σε ένα διεθνές αξίωμα, όντας ο
πρώτος Έλληνας πολιτικός που θα το είχε κατακτήσει.
Η αλήθεια είναι ότι, με βάση την αποδοχή που είχε ο
πρωθυπουργός ειδικά στην ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, προφανώς
και θα μπορούσε να μπει σε τέτοια παζάρια και συνεννοήσεις: αν
σκεφτεί κανείς ότι η Πορτογαλία έχει «δώσει» έναν Γενικό
Γραμματέα του ΟΗΕ (τον νυν) και έναν πρόεδρο Κομισιόν (τον
Μπαρόζο), προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να
διεκδικήσει μία «μετακόμιση» σε μία επίζηλη διεθνή θέση.
Ωστόσο, πλέον τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Αν και
στην ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά, όπως και στη γραφειοκρατία των
Βρυξελλών, υποδέχθηκαν περίπου με «ανακούφιση» τη νίκη ενός
δεξιού στις εκλογές της Ελλάδας, ταυτοχρόνως το τελευταίο που
χρειάζεται η Ευρώπη είναι και άλλον έναν Όρμπαν, άλλον έναν
Κατσίνσκι ή άλλη μία Μελόνι.
Στο Μαξίμου, βεβαίως, νόμιζαν ότι ένα, πυρηνικό για την Ευρώπη,
ζήτημα, όπως οι υποκλοπές, θα ήταν εφικτό να περιοριστεί εντός
Ελλάδας. Έτσι, η έρευνα στη Δικαιοσύνη προσώρας καρκινοβατεί,
ενώ η ΝΔ κακοδιαχειεριζόμενη την δύναμη της πλειοψηφίας της
στη Βουλή, απέκλεισε όλους τους κρίσιμους μάρτυρες από την
εξεταστική και οδήγησε τη διαδικασία σε φιάσκο.
Μόνο που το προφίλ του πρωθυπουργού διεθνώς έχει
καταρρακωθεί. Η πρόεδρος της Κομισιόν φεύγει νωρίτερα από την
Αθήνα για να αποφύγει να συμφάγει με τον πρωθυπουργό,
ευρωβουλευτές όλων των πολιτικών οικογενειών κάνουν λόγο για
το «ευρωπαϊκό Watergate» και η, προεδρευομένη από
κεντροδεξιό, επιτροπή Pega του Ευρωκοινοβουλίου ετοιμάζεται να
έρθει εδώ για να εξετάσει όσους μάρτυρες «έκοψε» η πλειοψηφία
από την ελληνική εξεταστική επιτροπή.
Όλα τούτα, ανεξαρτήτως των χειραψιών και της αβροφροσύνης
που βλέπει κανείς στα «πηγαδάκια» στις Συνόδους Κορυφής, δεν
δείχνουν απλώς ότι το διεθνές προφίλ του πρωθυπουργού έχει
καταρρακωθεί και θα πρέπει να ξεχάσει την «μετακόμισή» του σε
κάποια επίζηλη ευρωπαϊκή θέση. Άλλωστε, αυτό θα ήταν μόνο
δικό του πρόβλημα. Όμως, το γεγονός ότι όλοι οι ευρωπαϊκοί
θεσμοί κάνουν ό,τι μπορούν για να δείξουν ότι ο έλληνας
πρωθυπουργός αντιμετωπίζεται περίπου σαν τον Όρμπαν, είναι
πρόβλημα της χώρας.
