Η διαφθορά και η κρίση των θεσµών πνίγουν την ίδια τη Δηµοκρατία

Σε ολοένα πιο βαθιά -και πιο θολά- νερά βουλιάζει η εµπιστοσύνη των πολιτών στους θεσµούς, ενώ στον αφρό βγαίνουν τα συναισθήµατα της απογοήτευσης, του θυµού και της αδικίας. Δεν πρόκειται για σχήµα λόγου. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών (97%) θεωρεί ότι η διαφθορά στην Ελλάδα είναι πολύ ή αρκετά διαδεδοµένη, ένα εύρηµα το οποίο οι ίδιοι οι αναλυτές χαρακτηρίζουν «τροµακτικό».

Πώς µπορεί κάποιος να τοποθετηθεί αλήθεια σε ένα τόσο αποκαρδιωτικό αποτέλεσµα που δείχνει και την απογοήτευση των πολιτών για τον βούρκο της διαφθοράς που επιχειρεί να πνίξει κάθε τι υγιές στην ελληνική κοινωνία;

Αυτή η γάγγραινα της διαφθοράς στην Ελλάδα ουσιαστικά αποτελεί και έναν βασικό λόγο που οι πολίτες σε µεγάλες έρευνες της κοινής γνώµης δείχνουν την απογοήτευσή τους και στους θεσµούς. Εδώ είναι και το κρίσιµο σηµείο. Το ερώτηµα αν η διαφθορά είναι υπεύθυνη για την κρίση των θεσµών ή η κρίση των θεσµών για την διαφθορά µοιάζει σαν το ερώτηµα για το αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Προφανώς και η κρίση των θεσµών τροφοδοτεί αυτόν τον φαύλο κύκλο. Όµως το πρόβληµα διαπερνά κάθετα και οριζόντια την ελληνική κοινωνία, αλλά και την πολιτική ζωή του τόπου, η οποία αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Υπολειτουργούν οι θεσµοί

Αν οι θεσµοί υπολειτουργούν δεν µπορεί να γίνει καµία ιεράρχηση αναγκών και δεν µπορεί να προταχθεί το πραγµατικά σοβαρό. Μια χώρα που έχει υποστεί τέτοια καθίζηση σε θεσµικό επίπεδο δεν µπορεί να διαµορφώσει συνθήκες ελέγχου του πολιτικού συστήµατος. Αν η δικαιοσύνη δεν είναι «τόσο» ανεξάρτητη, αν ο κοινοβουλευτισµός έχει υποστεί τον ακρωτηριασµό της κοµµατικής γάγγραινας, αν η εκτελεστική εξουσία εκπροσωπείται από αµοραλιστές πολιτικούς, πως είναι δυνατόν να υπάρξει η παραµικρή επαφή ανάµεσα σε αυτούς που κυβερνούν από γυάλινους πύργους και σε αυτούς που βρίσκονται έξω από αυτούς;

Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο τινά µπορεί να συµβούν, είτε η απόλυτη αδιαφορία για τα πολιτικά πράγµατα, είτε η διχόνοια και η ένταση µέσα στην κοινωνία. Και τα δύο είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για την δηµοκρατία και για τον τρόπο µε τον οποίο αυτή απαξιώνεται τελικά στα µάτια των ίδιων των πολιτών.

Κρίση

Ζούµε σε µια εποχή που κανείς δεν µπορεί να προβλέψει πως µπορεί να εξελιχθεί αυτή η κρίση. Το δεδοµένο είναι ότι η πλειοψηφία του πολιτικού δυναµικού της χώρας δεν µπορεί να προχωρήσει σε καµία αποφασιστική και προωθητική ενέργεια, που θα µπορούσε να δώσει στους πολίτες µια άλλη εικόνα και πως να το κάνει αυτό όταν το σύνολο της πολιτικής ζωής µοιάζει να παρακολουθεί το ένα σκάνδαλο µετά το άλλο; Το συµπέρασµα που βγάζει ο πολίτης µέσα από αυτή την διαδικασία της απαξίωσης του πολιτικού βίου είναι η γενίκευση του «όλοι ίδιοι είναι». Αυτό το συµπέρασµα βέβαια τσουβαλιάζει ουσιαστικά και όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάµεις του τόπου που όχι µόνο στέκονται απέναντι στην διαφθορά, αλλά και µε προτάσεις συγκεκριµένες επιλέγουν να γίνουν ανάχωµα σε αυτή την κατάσταση.

Στη ΝΙΚΗ µιλάµε για την ανάγκη θωράκισης των θεσµών εδώ και χρόνια, για την ανάγκη να προτάξουµε την υγεία απέναντι στην ασθένεια της διαφθοράς, ώστε να απελευθερωθούν εκείνες οι δυνάµεις της ελληνικής κοινωνίας που µπορούν να κάνουν την διαφορά. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, αλλά µια νέα αντίληψη για την πολιτική µε ήθος και διαφάνεια παντού είναι πλέον ανάγκη για όλους µας.

Προτάσεις

Οι προτάσεις µου για την αναβάθµιση της πολιτικής και της καταπολέµησης της διαφθοράς, οι οποίες θα µπορούσαν να είναι µέρος της αναθεώρησης του Συντάγµατός µας, είναι οι εξής:

• Η πολιτική δεν είναι επάγγελµα, οπότε το δικαίωµα εκλογής στο βουλευτικό αξίωµα περιορίζεται στις τρεις πλήρης θητείες ή στα δώδεκα έτη συνολικά.
• Για να υπάρξει διάκριση νοµοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, η Κυβέρνηση αποτελείται κατά πλειοψηφία από εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα σε ποσοστό τουλάχιστον 60%. Με αυτό τον τρόπο µπαίνει σοβαρός περιορισµός στο να υπάρχουν πρόσωπα µε υπουργική θέση και ταυτόχρονα να είναι και εν ενεργεία βουλευτές.
• Την αρµοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν µέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήµατα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, τον έχει η δικαιοσύνη και όχι η Βουλή.
• Ενίσχυση των αρµοδιοτήτων του Προέδρου της Δηµοκρατίας, µεταξύ αυτών και το δικαίωµα διάλυσης της βουλής για σπουδαίους εθνικούς και κοινωνικούς λόγους, µετά από δύο έτη από την εκλογή της κυβέρνησης.
• Εκλογή του Προέδρου της Δηµοκρατίας από Εκλεκτορικό Σώµα και όχι από το Κοινοβούλιο. Το Εκλεκτορικό Σώµα θα αποτελείται από τους εν ενεργεία Βουλευτές (300 µέλη), τους Ευρωβουλευτές (21 µέλη), τους Περιφερειάρχες (13 µέλη), τους Δηµάρχους (332 µέλη) και τέλος τιµητικά τους ήδη διατελέσαντες στις θέσεις Προέδρους της Δηµοκρατίας, Πρωθυπουργούς, Προέδρους της Βουλής, τον εν ενεργεία Πρόεδρο της Ακαδηµίας Αθηνών και τους Χρυσούς Ολυµπιονίκες µας.
• Ρητή απαγόρευση οποιουδήποτε δανεισµού από πολιτικά κόµµατα. Στα πολιτικά κόµµατα που ήδη έχουν δάνεια, παρακρατείται το 50% της κρατικής χρηµατοδότησης και το 25% των Βουλευτικών αποζηµιώσεων (των βουλευτών που έχουν εκλεγεί µε κόµµατα που έχουν δάνεια), για την εξόφληση των δανειακών υποχρεώσεων.
• Ίδρυση Ανωτάτου Συνταγµατικού Δικαστηρίου στην χώρα µας.
• Εκλογή των ανωτάτων δικαστών από το ίδιο το δικαστικό σώµα, χωρίς καµία θεσµική παρέµβαση από τον Υπουργό Δικαιοσύνης.
• Η εισαγωγή στο Δικαστικό σώµα των νέων δικαστών να γίνεται µε την συµπλήρωση τουλάχιστον του 30ου έτους και την πραγµατική άσκηση του δικηγορικού επαγγέλµατος για τουλάχιστον 5 έτη.
• Διατελέσαντες δικαστικοί δεν θα έχουν δικαίωµα εκλογής στην θέση Βουλευτή και τον διορισµό τους σε Υπουργικό αξίωµα, για τουλάχιστον 5 έτη από την αποχώρησή τους από το δικαστικό σώµα.

Θα συνεχίσουµε να δίνουµε αταλάντευτα τον αγώνα για την θωράκιση των θεσµών και για την καταπολέµηση της διαφθοράς και καλούµε κάθε πολίτη να σταθεί στο πλευρό µας για να πολεµήσουµε στην πιο δύσκολη µάχη, αυτή που είναι υπεύθυνη για την καταστροφή του κοινωνικού ιστού, της οικονοµίας µας και για την απαξίωση της ίδιας της δηµοκρατίας.

* Βουλευτής Β2 Δυτικού Τοµέα Αθηνών µε τη ΝΙΚΗ