ΜΙΑ μόνο περιήγηση στις ειδήσεις των τελευταίων 2-3 ημερών είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι κάτι πάει στραβά με την ελληνική Δικαιοσύνη.
Καταρχάς, ο λόγος για την πανελλήνια ανατριχίλα που προκάλεσε η έναρξη της δίκης για την εθνική τραγωδία στο Μάτι, όπου 4 χρόνια μετά, για μία δίκη που έπρεπε να είχε διεξαχθεί εδώ και καιρό, δεν υπήρξε μέριμνα ούτε καν για να βρεθεί η κατάλληλη αίθουσα. Επαναλήφθηκε, μ’ άλλα λόγια, το φιάσκο που είχε σημειωθεί με την δίκη για την Χρυσή Αυγή, ενώ οι συνθήκες διεξαγωγής της δίκης ήταν άθλιες απ’ όλες τις απόψεις. Δεν ήταν μόνο ο συνωστισμός, αλλά και ότι σε μία δίκη που αφορά σε θανάτους, ανείπωτο πόνο, αλλά και μπόλικο διχασμό και πολιτική αντιπαράθεση, ακόμη και το οργανωτικό κομμάτι είχε αφεθεί στην τύχη του. Για παράδειγμα, όταν ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας
βρέθηκε «περικυκλωμένος» από πενθούντες συγγενείς νεκρών (από τους οποίους, λόγω των τραγικών απωλειών που υπέστησαν, προφανώς κανείς δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να είναι ψύχραιμοι, να μπορούν να σκεφτούν νηφάλια, να καταλάβουν ότι ο υπουργός ούτε φωτιές σβήνει, ούτε σχέδιο εκκένωσης για οικισμούς καταστρώνει…), τα πράγματα θα μπορούσαν πολύ εύκολα να ξεφύγουν και να μιλάμε για άλλα πράγματα τώρα. Ήταν η γενναιότητα και η παροιμιώδης ψυχραιμία του Νίκου Τόσκα που απεσόβησε τα χειρότερα, αφού άλλοι δεν είχαν φροντίσει γι’ αυτό…
Να ‘ταν, όμως, μόνο αυτό: μόλις προχθές μάθαμε ότι σε αυτή την φρικώδη υπόθεση κακοποίησης παιδιών στα Πετράλωνα ακόμη και μέσω της διοργάνωσης «πάρτι παιδοβιασμών» (!) από τους γονείς τους, υπάρχει ένα μεγάλο και ανατριχιαστικό ερώτημα: γιατί, αφού η καταγγελία είχε γίνει το 2017, η μήνυση παραμένει σε κάποιο «συρτάρι» και δεν έγινε τίποτα για το θέμα –πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για μία τόσο ευαίσθητη υπόθεση, που οι Αρχές
θα έπρεπε να κινούνται με αστραπιαίο τρόπο. Η καταγγελία έγινε το 2017, η δικογραφία σχηματίστηκε το 2020 και έκτοτε… αγνοείται η τύχη της. Πραγματικά ανατριχιαστικό…
Παράλληλα, σε άλλη μία είδηση, που βρέθηκε στα μονόστηλα μόνο της επικαιρότητας, η περίφημη «γιαγιά με τα τερλίκια» της Θεσσαλονίκης αθωώθηκε επειδή πουλούσε τα τερλίκια στους δρόμους της πόλης χωρίς άδεια. Όμως, η 90χρονη γιαγιά έπρεπε να περιμένει 3 χρόνια για να βγει η σχετική απόφαση…
Επιπροσθέτως, όπως επισημαίνεται στο πάντα έγκυρο συνδρομητικό Kreport, «σύμφωνα με τα στοιχεία της EU Justice Scoreboard (2019) στην Ελλάδα ο μέσος χρόνος για την επίλυση αστικών και εμπορικών υποθέσεων είναι 637 ημέρες και ο μέσος χρόνος οριστικής επίλυσης μιας δικαστικής διαφοράς 4,5 χρόνια -είναι η χειρότερη επίδοση σε όλη την Ευρώπη…».
Αν στα παραπάνω συνυπολογιστεί ότι δεν έχουμε ακούσει τίποτα για το πώς πάει η δικαστική έρευνα για το σκάνδαλο των υποκλοπών, τότε καθίσταται σαφές ότι κάτι πάει πολύ λάθος στη Δικαιοσύνη.
