Η Ιταλία, εδώ και μερικά 24ωρα, έχει πρωθυπουργό, λοιπόν: η ακροδεξιά, νεοφασίστρια Τζόρτζια Μελόνι, που πολιτεύθηκε με την κλασική ακροδεξιά ρητορική κατά των μεταναστών, της παγκοσμιοποίησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα: έχοντας υποσχεθεί τις λύσεις που κανένας άλλος δεν κατάφερε να πετύχει, υπερκέρασε τα άλλα δύο κόμματα του δεξιού συνασπισμού, την Δεξιά του Μπερλουσκόνι και την ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά του Ματέο Σαλβίνι και, ως εκ τούτου, αφού πρώτα συνήψε μία «λυκοφιλία» μαζί τους, κατάφερε να πάρει την πολυπόθητη –για την ίδια- εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και να εγκατασταθεί στο εκεί πρωθυπουργικό μέγαρο, το Παλάτσο Κίτζι.
Τώρα, λοιπόν, αρχίζουν τα δύσκολα –όπως για όλους τους «μαθητευόμενους μάγους» της Ακροδεξιάς. Η Μελόνι θα πρέπει να αποδείξει στον ιταλό αγρότη που την εμπιστεύθηκε γιατί ανησυχεί για την παγκοσμοποίηση, ότι πλέον ο ίδιος και τα προϊόντα του δεν κινδυνεύουν απ’ αυτή. Θα πρέπει, επίσης, να δείξει στον ιταλό εργάτη, που φοβάται ότι «θα έρθουν οι ξένοι και θα του πάρουν τις δουλειές» ότι μπορεί «να δέσει τη Μεσόγειο με σχοινιά». Με άλλα λόγια, θα έρθει αντιμέτωπη με όλα τα εύκολα λόγια που «πούλαγε» προεκλογικά και απαυδημένους και αφιονισμένους ανθρώπους, οι οποίοι μες στην απελπισία τους και βλέποντας την ανικανότητα των προοδευτικών δυνάμεων να τους γοητεύσουν και να τούς προσφέρουν μία πειστική εναλλακτική, αποφάσισαν να δοκιμάσουν την «συνταγή» της Μελόνι. Η Μελόνι, λοιπόν, πήρε θέση στην «κουζίνα» και μένει να φανεί αν η συνταγή θα είναι τόσο γλυκιά και ωραία όσο την υποσχέθηκε στην ιταλική κοινωνία. Η απάντηση, προφανώς, μπορεί να δοθεί από τώρα: η Μελόνι, προφανώς δεν μπορεί να σταματήσει καμία παγκοσμιοποίηση ούτε μπορεί να φρενάρει την διαρκή «προλεταριοποίηση» των ιταλικών μεσαίων στρωμάτων – όπως ακριβώς συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Επίσης, ούτε τα μεταναστευτικά ρεύματα θα ανασχέσει, ούτε θα φτιάξει έναν καινούργιο υπέροχο κόσμο, σαν κι αυτόν που υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους της.
Τώρα, λοιπόν, ξεκινά η αποκαθήλωσή της. Και επειδή η Ιταλία είναι εν πολλοίς το «πολιτικό εργαστήρι» της Ευρώπης, η ευκαιρία που αναδύεται για τις προοδευτικές δυνάμεις να επιχειρήσουν να προσεγγίσουν και να εμπνεύσουν τους πολίτες τώρα που θα αρχίσει να σκοτεινιάζει και θα «θαμπώνει» η υποσχεσιολογία της Μελόνι, δεν αφορά μόνο τις προοδευτικές δυνάμεις της γείτονος χώρας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.
