Η αγωνία στο «κόκκινο» για το Μέγαρο Μαξίµου

Ενα αγωνιώδες ερώτηµα πλανάται πάνω από το Μαξίµου και ταλανίζει τους ενοίκους του. Ποια είναι η επίδραση στο εκλογικό σώµα της οµιλίας και των εξαγγελιών στη ΔΕΘ του πρωθυπουργού. Γιατί µην γελιόµαστε, αν δεν είχε προηγηθεί η δηµοσκοπική καταβαράθρωση και τα ποσοστά των δηµοσκοπήσεων παρέπεµπαν σε πιθανότητες αυτοδυναµίας στις επόµενες εκλογές, τις φοροελαφρύνσεις, αυτές τις τσουρούτικες, δεν θα τις ακούγαµε, ούτε θα τις βλέπαµε στη ΔΕΘ. Γιατί; Γιατί τόσο το νούµερο 1 της κυβέρνησης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και προπαντός το νούµερο 2, ο Κωστής Χατζηδάκης είναι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι και τους µη έχοντες, τους πιο ευάλωτους, τους αδύναµους οικονοµικά δεν τους πιάνει το ραντάρ τους. Η εικόνα που βλέπουν είναι οι µεγάλες επιχειρήσεις, οι ηµέτεροι και οι ιδιωτικοποιήσεις. Πιστεύουν ότι έτσι µπορεί η χώρα να πορεύεται και να προοδεύει, τροµάρα µας.

Φαίνεται, όµως, ότι δεν διδάσκονται, δεν άκουσαν τον Αλαν Γκρίνσπαν, τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ και εξέχουσα προσωπικότητα του νεοφιλελευθερισµού, ο οποίος µε την κρίση του 2008 της Λίµαν Μπράδερς είπε: «Mea Culpa. Μέχρι τώρα πίστευα ότι όλα µπορεί να τα ρυθµίσει η αγορά». Οµως, κύριοι Μητσοτάκη και Χατζηδάκη, όπως έχει αποδειχθεί, καθοριστικός είναι ο ρόλος του κράτους και του Δηµοσίου.

Δηµοσκοπική φτώχεια… και νέα δικογραφία

Επανερχόµενοι στην αγωνία των ενοίκων του Μεγάρου Μαξίµου (αλλά και όλων των βουλευτών της ΝΔ) θα δούµε πως µάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει ο… θρήνος. Οι δύο δηµοσκοπήσεις που είδαν το φως της δηµοσιότητας µέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές, δείχνουν πως το ποσοστό του κόµµατος ανέβηκε στην πρόθεση ψήφου κατά 0,5% στη µία (από 21,4% σε 21,9%) και στη δεύτερη στην πρόθεση ψήφου επί των εγκύρων κατά 0,1% από 22,5% σε 22,6%, που σηµαίνει ότι στην πρόθεση ψήφου µπορεί να ήταν κάτω από 21%.

Τα χειρότερα, όµως, τόσο για τους ενοίκους του Μαξίµου, όσο και τους βουλευτές είναι µπροστά. Μέχρι το τέλος Σεπτεµβρίου θα πάει στη Βουλή νέα δικογραφία από την Ευρωπαία Εισαγγελέα για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, µε την οποία θα ζητείται η άρση της ασυλίας 8 βουλευτών της Νέας Δηµοκρατίας. Τεράστιο χτύπηµα. Ενώ έρευνες γίνονται και για άλλα ζητήµατα τα οποία µυρίζουν σκάνδαλο.

Και όπως γίνεται αντιληπτό από την αρνητική υποδοχή από τους πολίτες, οι εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης δεν πρόκειται να αποτελέσουν ανάχωµα στη δηµοσκοπική πτώση. Αν στην εξίσωση βάλετε και το κόµµα, που σύµφωνα µε όλες τις πληροφορίες, θα ιδρύσει ο Αντώνης Σαµαράς, είναι πλέον πασιφανές πως µόνο ευνοϊκοί δεν είναι οι οιωνοί για τους ενοίκους του Μεγάρου Μαξίµου.

Τελειώνουν οι κοινοτικοί πόροι…

Είναι να απορείς µε τα τεκταινόµενα της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και κυρίως να λες δεν µπορεί κάτι δεν άκουσα καλά. Να γίνονται δηλώσεις, αναφορές, επισηµάνσεις, ιδιαίτερη µνεία για την ανάπτυξη και ο πρωθυπουργός να κάνει την πλέον βαρυσήµαντη ετήσια οµιλία του, να παρουσιάζει τολµηρές µεταρρυθµίσεις κατά τα λεγόµενα του ίδιου και υπουργών, αλλά να µην παρουσιάζει ένα τολµηρό, συνεκτικό σχέδιο για το νέο παραγωγικό µοντέλο µε το οποίο θα πρέπει να πορευτεί η χώρα τα επόµενα χρόνια, αν θέλει να συντηρήσει υψηλούς ρυθµούς ανάπτυξης και να σταθεί όρθια σε περίπτωση κρίσης.

Γιατί είτε το θέλουµε, είτε όχι, αλλά γιατί να µην το θέλουµε, η ανάπτυξη είναι η καλύτερη απάντηση, το αντίδοτο, σχεδόν σε όλα τα προβλήµατα της χώρας.

Ωστόσο η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, όχι µόνο νέο παραγωγικό µοντέλο δεν παρουσίασε στα έξι χρόνια και κάτι µήνες που είναι στο τιµόνι της χώρας, ούτε ένα σχέδιο, ένα πρόγραµµα, πενταετές ή έστω τετραετές µε κανόνες και στόχους δεν παρουσίασε.

Κινήθηκε µε τη λογική απόψε αυτοσχεδιάζουµε και όπου µας βγάλει το κύµα. Οπότε δεν πρέπει να µας εκπλήσσει το εύρηµα των δηµοσκοπήσεων ότι η χώρα είναι σε λάθος κατεύθυνση. Δεν είναι ο γιαλός στραβός, είναι η χώρα που στραβά αρµενίζει.

Κι αυτό συνέβη στη ΔΕΘ και συµβαίνει στον βίο της κυβέρνησης, παρότι ο αρµόδιος υπουργός Ανάπτυξης, ο Τάκης Θεοδωρικάκος, κάνει δηλώσεις, σχέδια και πασχίζει για ένα νέο παραγωγικό µοντέλο, το οποίο κρίνεται εκ των «ων ουκ άνευ» για το παρόν και το µέλλον της χώρας, καθώς βλέπει ότι τελειώνει το Ταµείο Ανάκαµψης σε ένα χρόνο και η οικονοµία θα µείνει από καύσιµη ύλη µε αποτέλεσµα, σύµφωνα µε τις προβλέψεις, εγχώριες και διεθνών οργανισµών, ο ρυθµός ανάπτυξης να υποχωρήσει κοντά στο 1%.

Δυστυχώς, όµως, φαίνεται πως ο Τάκης Θεοδωρικάκος παλεύει µόνος για το νέο παραγωγικό µοντέλο. Ο πρώην «τσάρος» της οικονοµίας και νυν αντιπρόεδρος δεν δίνει σηµασία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είπε κουβέντα στη ΔΕΘ (και πως να πει όταν δεν έχει ούτε σχέδιο, ούτε πρόγραµµα για την οικονοµία και αυτοσχεδιάζει), οπότε ο υπουργός Ανάπτυξης πρέπει να αισθάνεται µία απέραντη µοναξιά στο θέµα αυτό. Και τι να κάνει ο άνθρωπος; Να πάρει τη ντουντούκα και να βγει στους δρόµους και να φωνάζει θέλουµε νέο παραγωγικό µοντέλο; Δεν γίνονται αυτά και όλοι αναµένουµε µήπως και ξυπνήσουν εκεί στο Μέγαρο Μαξίµου και αντιληφθούν τι τους προτείνει ο υπουργός Ανάπτυξης.

Και για να έχουµε µία εικόνα του τι σηµαίνει νέο παραγωγικό µοντέλο θα αναφέρουµε πως πρόκειται για το πως µία οικονοµία οργανώνει και αξιοποιεί τους πόρους της για να παράξει πλούτο, θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.

Και ποιοι θα µπορούσαν να είναι οι άξονες ενός ελληνικού νέου παραγωγικού µοντέλου; Ο τεχνολογικός και ψηφιακός µετασχηµατισµός της οικονοµίας και των επιχειρήσεων, η πράσινη µετάβαση, η εξωστρέφεια, η καινοτοµία και η έρευνα, η εκπαίδευση και οι δεξιότητες για καταρτισµένο ανθρώπινο δυναµικό, η δίκαιη ανάπτυξη και η κοινωνική συνοχή. Ολα αυτά σε ένα συνεκτικό και λειτουργικό σχέδιο µε το οποίο κανείς δεν θα µπορούσε να διαφωνήσει, εκτός από εκείνους που επωφελούνται από το σηµερινό τρόπο διάθεσης των πόρων, για να το πούµε ευγενικά.