Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που βλέπουμε για
περισσότερες από 25 ημέρες πια να εκτυλίσσεται στην Ουκρανία,
υπάρχει ένα σημείο απ’ όλα τα παράλογα που ίσως να είναι το
πλέον επικίνδυνο απ’ όλα: ο λόγος, φυσικά, για την επιμονή και
την στρατηγική των ΗΠΑ να τεντώσουν το σχοινί και να
δοκιμάσουν τις αντοχές του. Να δούν, παναπεί, πού και πότε θα
σπάσει.
Με άλλα λόγια, βλέπουμε ότι απέναντι σε έναν επικίνδυνο ηγέτη,
όπως ο Πούτιν, βρίσκεται μία Αμερική που, αντί να ενδιαφέρεται
για την εκτόνωση της έντασης, κάνει το ακριβώς αντίθετο: ο
πρόεδρος Μπάιντεν έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τον ρώσο
πρόεδρο «εγκληματία πολέμου» -όχι πως δεν είναι, αλλά είθισται
τέτοιοι βαρείς χαρακτηρισμοί να μην λέγονται από έναν ηγέτη μίας
υπερδύναμης προς έναν ηγέτη μίας άλλης δύναμης.
Παράλληλα, βλέπουμε τον ένοικο του Λευκού Οίκου να κάνει ό,τι
μπορεί για να παροξύνει τα πνεύματα και να υπονομεύει τις όποιες
διαμεσολαβητικές προσπάθειες κάνουν οι ηγέτες της Γερμανίας,
της Γαλλίας, αλλά και της Τουρκίας. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο
να καταθέσει προς την Τουρκία την άκρως τυχοδιωκτική πρόταση
να δώσει στην Ουκρανία τους πυραύλους S-400 με «αντάλλαγμα»
να αποκτήσει πρόσβαση στα «απαγορευμένα» μαχητικά 5 ης γενιάς,
τα F-35. Δηλαδή, πρότεινε στην Τουρκία εμμέσως πλην σαφώς
να… μπει σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία, μόνο και μόνο για
να αποκαταστήσει τη σχέση της με το ΝΑΤΟ και τις ίδιες της ΗΠΑ.
Σαν να έφταναν αυτά, είναι γνωστό πως επικίνδυνοι ηγέτες όπως
ο Πούτιν, όταν είναι εγκλωβισμένοι σε μία μάχη που εν πολλοίς
συνδέεται με το γόητρό τους και την πολιτική τους τύχη, μπορούν
να ανοίξουν την πόρτα του φρενοκομείου: έχουμε, δει, δηλαδή,
κάθε φορά που οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις «κολλάνε», να βγάζει
ο Πούτιν από το οπλοστάσιό του ακόμη πιο φονικά όπλα και να
ρισκάρει πιο πολύ για κάποιο «ατύχημα». Στην αρχή είδαμε
θερμοβαρικές βόμβες, μετά είδαμε πυραύλους υπερυψηλής
ταχύτητας. Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών έπεσαν σε μέρος
στρατοπέδευσης Ουκρανών και μισθοφόρων μόλις 25 χιλιόμετρα
από τα σύνορα με την Πολωνία, ενώ με αυτούς η Ρωσία
βομβάρδισε και μία αποθήκη πυρομαχικών μία «ανάσα» από την
Μολδαβία και την Ρουμανία. Με άλλα λόγια, ο Πούτιν έχει δείξει
πως όσο πιο εγκλωβισμένος και στριμωγμένος θα αισθάνεται,
τόσο πιο ριψοκίνδυνο θα είναι το επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά
που παίζει.
Κι όμως, η Ουάσινγκτον φροντίζει να μετατρέπει το ενδεχόμενο
ενός «ατυχήματος» σε «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Με την
οξεία ρητορική και τις δηλώσεις του, ο πρόεδρος Μπάιντεν σχεδόν
καθημερινά φροντίζει να ενισχύει τις συνθήκες εγκλωβισμού του
Πούτιν και να καθιστά δυσκολότερη την απεμπλοκή του Ρώσου
προέδρου από όλο αυτό. Λειτουργεί, δηλαδή, σαν να θέλει να
ναρκοθετήσει την εκεχειρία, το τέλος του πολέμου ή, έστω, την
κατάπαυση του πυρός.
Βεβαίως, προς τούτο υπάρχουν πολλές αναλύσεις διάφορων
τύπων και σχολών σκέψης. Για παράδειγμα, στον διεθνή Τύπο θα
βρείτε πολλά άρθρα για την «απρόβλεπτο» και «εκρηκτικό»
χαρακτήρα του προέδρου Μπάιντεν –ειδικά όταν υπερασπίζεται
θέματα που άπτονται των αρχών του και που είναι εξαιρετικά
«ευαίσθητα» για τον ίδιο. Επίσης θα βρείτε και αναλύσεις –που
«πατούν» πιο γερά στην πραγματικότητα- για το πώς οι ΗΠΑ,
μέσω της αναβίωσης του ψυχροπολεμικού παιχνιδιού, μπαίνει στο
παιχνίδι ξανά ως η ηγέτις δύναμη του «Δυτικού μπλοκ»
καταφέρνοντας να πάρει ξανά την Ευρώπη κάτω από τις..
«φτερούγες» της. Μπορεί να ισχύει το ένα, μπορεί το άλλο, μπορεί
ο συνδυασμός τους ή και κάτι εντελώς διαφορετικό. Όμως, αυτό
δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτό που κάνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ
συνιστά παιχνίδι με τα σπίρτα σε μία μπαρουταποθήκη. Και τον
αφορά, παρά το γεγονός ότι μεταξύ της μπαρουταποθήκης και της
χώρας του παρεμβάλλεται ένας ωκεανός.
