Tης Μαριάνας Τσίχλη *
Eίναι κοινός τόπος ότι, παρά τη δυσαρέσκεια για την αντικοινωνική, σκληρή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, η σταθερότητα της πολιτικής σκηνής διατηρείται, λόγω έλλειψης αντιπολίτευσης. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, παρότι πλήττεται από τις πολιτικές που εφαρμόζονται, δεν βλέπει εναλλακτική λύση, πολιτική πρόταση που να μπορεί να δώσει λύση στα μεγάλα προβλήματα.
Οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξευτελιστικές σε πρωτοφανή βαθμό. Η πορεία που σήμερα καταλήγει σε αυτά τα φαινόμενα δεν ξεκίνησε το 2019, αλλά το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε την πολιτική που είχε εκλεγεί για να σταματήσει, με την υπογραφή του μνημονίου. Ήταν η αρχή σε μια πορεία σταδιακής απώλειας κάθε σχέσης με τα στρώματα που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε, αλλά και ενίσχυσης της απογοήτευσης και της συντηρητικής μετατόπισης που ακολούθησε. Η εκλογή Κασσελάκη, αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής στροφής, αλλά και της λειτουργίας που έδινε τη δυνατότητα να βγει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ οποιοσδήποτε, με την ψήφο «μελών» των δύο ευρώ, επιτάχυνε αυτή την πορεία, ενώ όσα ακολούθησαν και ακολουθούν γελοιοποιούν εντελώς αυτό το κόμμα. Ωστόσο, το βασικότερο πρόβλημα παραμένει η επιμονή σε μια πολιτική που προσκολλάται όλο και περισσότερο στις νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις, αλλά και στη στρατηγική των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιο ότι, σε οποιαδήποτε έκβαση των εσωκομματικών του εξελίξεων, θα εξακολουθεί να ταυτίζεται στους βασικούς άξονες με τη ΝΔ. Δεν μπορούν λοιπόν να δοθούν λύσεις ούτε από τα δύο αυτά κόμματα, ούτε από όποια πιθανή συμμαχία ή συνένωση, με στόχο «να φύγει ο Μητσοτάκης», αλλά να μείνει η ίδια πολιτική στρατηγική (ίσως με λίγο πιο χρυσωμένο το χάπι για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία).
Όσο θα διατηρείται η έλλειψη αντιπολίτευσης, ο ευτελισμός της αριστεράς, ο εγκλωβισμός στη λογική ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, τόσο θα διευρύνεται η απομάκρυνση του κόσμου από την πολιτική συμμετοχή, αλλά και η διείσδυση ακροδεξιών μορφωμάτων και ανορθολογικών αντιλήψεων. Οι πολιτικές εξελίξεις στη Δυτική Ευρώπη επιβεβαιώνουν αυτή την πορεία.
Οι δυνάμεις της αριστεράς που επιδιώκουν να ασκήσουν πραγματική, ριζοσπαστική αντιπολίτευση, πρέπει να διατυπώσουν πολιτική στρατηγική και πρόταση. Μια τέτοια πρόταση πρέπει να περιέχει την ανάγκη να συνενωθούν δυνάμεις, εκτός αν κανείς αρκείται στην απλή (και μικρή) ενίσχυση της εκλογικής επιρροής του και την αναμονή της δευτέρας σοσιαλιστικής παρουσίας. Αλλά και σαφή οριοθέτηση από την αντίληψη ότι μπορεί να γίνεται αποδεκτή η μνημονιακή διαχείριση. Εξάλλου, η άποψη ότι η υπογραφή και εφαρμογή των μνημονίων ήταν «αναγκαίο κακό για να σωθεί η χώρα», έχει χρεοκοπήσει αποδεδειγμένα και πρέπει οι φορείς της να αναρωτηθούν γιατί η πολιτική που εφάρμοσαν όχι μόνο έπληξε την πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και συνέβαλε αποφασιστικά στην τεράστια αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, στη διεύρυνση των ανισοτήτων, αλλά και στη δεξιά μετατόπιση. Χρειάζεται πολιτική πρόταση που θα περιέχει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, έχοντας επίγνωση ότι θα χρειαστούν συγκρούσεις. Αλλά και προσπάθεια να απευθυνθούμε στον κόσμο με απλό λόγο, χωρίς ιδεοληψίες που δημιουργούν τεχνητές διαιρέσεις. Και φυσικά, επαφή και στήριξη των αγώνων, των διαφορετικών κινημάτων, του ριζοσπαστικού συνδικαλισμού, των μαζικών φορέων, χωρίς πατρονάρισμα.
Πρόκειται για έναν ανηφορικό δρόμο στους σημερινούς συσχετισμούς. Όμως, ως Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά θα συνεχίσουμε να τον ακολουθούμε, απευθύνοντας διαρκές κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις, τις συλλογικότητες, τον κόσμο που δεν έχει πολιτική ένταξη ή δεν βρίσκει έκφραση σε άλλες πολιτικές στρατηγικές, να συμμετάσχει σε κοινή πρακτική και ισότιμο διάλογο, με στόχο την ενότητα και την αμφισβήτηση των συσχετισμών.
* Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά
