Φωνές ειρήνης από το Ισραήλ

Tου ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

Επειδή είναι εύκολοι οι αφορισµοί του τύπου «όλοι οι ισραηλινοί είναι σιωνιστές», θέλω να αντικρούσω τον ισχυρισµό αυτόν που παραπέµπει σε ρατσισµό. Ελπίζω, κάποιες από τις πρόσφατες διαδηλώσεις κατά του σχεδίου Νετανιάχου να καταλάβει πλήρως την πόλη της Γάζας πραγµατοποιώντας χερσαία επιχείρηση, να άνοιξαν τα µάτια σε κάποιους που θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι στην κοινωνία του Ισραήλ υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και αντίστοιχα πολιτικά κινήµατα. Πολλοί δε νέοι είχαν αρνηθεί στο παρελθόν να καταταγούν στον στρατό ώστε να µην υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά κατεχόµενα και δήλωναν αντιρρησίες συνείδησης.

Θυµίζω ότι φέτος τον Δεκέµβριο, συµπληρώνονται τριάντα χρόνια από τη δολοφονία του ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράµπιν από Εβραίο φονταµενταλιστή, ο οποίος µαζί µε τον Αραφάτ είχαν υπογράψει τις ιστορικές συµφωνίες του Όσλο, το 1993, αποσπώντας αµφότεροι και Νόµπελ Ειρήνης. Προφανώς, ο Ράµπιν δεν ήταν Νετανιάχου, προερχόµενος από το Εργατικό Κόµµα του Ισραήλ και όχι την ακροδεξιά. Γι’ αυτό και όταν καταγγέλλουµε τις σηµερινές µεγάλες σφαγές εις βάρος των παλαιστινίων, καλό θα είναι να µην θεωρούµε συλλογικά υπεύθυνους όλους τους ισραηλινούς, εµποδίζοντας και τις τουριστικές επισκέψεις τους στην χώρα µας που υπήρξαν µαζικές επί πολλές δεκαετίες.

Θα συνιστούσα επίσης, όταν διαδηλώνουµε «λευτεριά στην Παλαιστίνη», να προσθέτουµε και το σύνθηµα «δύο λαοί – δύο κράτη», στα σύνορα του 1967 για το Παλαιστινιακό, διότι δικό τους κράτος δικαιούνται τόσο οι ισραηλινοί όσο και οι παλαιστίνιοι στην ιστορική Παλαιστίνη, εννοώ όπως γεωγραφικά προσδιοριζόταν υπό την βρετανική αυτοκρατορία.

Σηµασία έχει και στα σύνορα του 1967, διότι µε τον τότε πόλεµο των Έξι Ηµερών, το Ισραήλ έγινε για πρώτη φορά κατοχική δύναµη, αποσπώντας εδάφη από την Αίγυπτο (Γάζα), την Ιορδανία (Δυτική Όχθη και Ανατολική Ιερουσαλήµ), όπως και τα Υψίπεδα του Γκολάν από τη Συρία. Με άλλα λόγια, δεν ζητάµε να γυρίσει πίσω το ρολόι της ιστορίας στο 1948, όπως θέλουν οι ακραίοι ισλαµιστές τύπου Χαµάς και Χεζµπολάχ, που αρνούνται την ύπαρξη κράτους του Ισραήλ, όπως και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.

Καταλήγω µε µία τιµητική αναφορά στον σπουδαίο ισραηλινό συγγραφέα, Ούρι Αβνέρι, αρθρογράφο των New York Times επί δεκαετίες, ηγέτη του κινήµατος ειρήνης Gush Shalom, µε τον οποίο είχα και προσωπική φιλία. Ο ΣΥΝ τον είχε προσκαλέσει στην Αθήνα, το 2006 σε Ευρωµεσανατολικό Φόρουµ Ειρήνης. Ο Αβνέρι δεν ζει πλέον, υπήρξε όµως πολέµιος και του σιωνισµού από αντιεθνικιστικές θέσεις, πολέµιος και της θεωρίας του Χάντιγκτον περί της «σύγκρουσης των πολιτισµών», υποστηρίζοντας ότι η «θεωρία» αυτή επινοήθηκε από τα γεράκια των ΗΠΑ για να στοχοποιηθεί το Ισλάµ, σε αναζήτηση νέας παγκόσµιας απειλής, µετά την πτώση του Ανατολικού µπλοκ.

Επειδή οι ακραίοι σιωνιστές τοποθετούν τους εαυτούς τους στην πλευρά του δυτικού πολιτισµού, ο Αβνέρι έγραφε σκωπτικά: «Πώς συνέβη ο θαυµάσιος αυτός πολιτισµός να γέννησε την Ιερά Εξέταση, τα πογκρόµ, το κυνήγι µαγισσών, την εξόντωση των γηγενών αµερικανών, το Ολοκαύτωµα, τις εθνικές εκκαθαρίσεις κάθε είδους;». Θα πρόσθετα ο ίδιος ότι ξεχνάµε ότι αιµατηρότατοι θρησκευτικοί πόλεµοι υπήρξαν στην Ευρώπη, ενώ οι Άραβες µάς κληροδότησαν τα αραβουργήµατα µέχρι την Κόρντοβα.

Να στηρίξουµε, λοιπόν, µε ανοιχτούς ορίζοντες τις πολλές και δυνατές φωνές ειρήνης από το Ισραήλ, που θέλουν την ειρηνική συνύπαρξη µε τους Παλαιστίνιους.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ