Της Έφης Μιχελάκη από την Κυριακάτικη Kontranews
Στις μέρες μας, μετά από τρία και πλέον χρόνια από την εμφάνιση της πανδημίας και ενώ οι πολίτες ζούνε ολοένα και περισσότερο τις επιπτώσεις της, καλούμαστε να μετρήσουμε πρακτικές της κυβέρνησης σε ότι αφορά την διαχείριση της σε όλους τους τομείς της ζωής οι οποίοι πλέον έχουν ξεπεράσει τα όρια της ανευθυνότητας και της ανεπάρκειας και κατατάσσονται ξεκάθαρα στον αυταρχισμό.
Μία κυβέρνηση που προσπέρασε τις ανάγκες στο κομμάτι της υγείας την στιγμή που η κοινωνία είχε ανάγκη το Εθνικό Σύστημα Υγείας περισσότερο παρά ποτέ. Το επόμενο πεδίο που δεν βγήκε σε καμία περίπτωση αλώβητο δεν είναι άλλο από αυτό της παιδείας στο σύνολο του. Από την μία τα δημόσια σχολεία όλων των βαθμίδων, τα οποία δεν στηρίχθηκαν ουσιαστικά για να λειτουργούν σε καιρό πανδημίας, ενώ παράλληλα δεν υπήρξε καμία πρωτοβουλία ενίσχυσης της επιβαρυμένης ψυχολογίας των παιδιών. Από την άλλη τα πανεπιστήμια τα όποια βάλλονται συνεχώς από την ηγεσία του υπουργείου παιδείας. Μείναμε να μετράμε αντικοινωνικά και αντιδημοκρατικά νομοθετήματα από τους υπέρμαχους των ιδιωτικών κολλεγίων που δυστυχώς αφορούν τα πανεπιστήμια της χώρας μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πανεπιστημιακή αστυνομία. Τίποτα δεν είναι τυχαίο μιας και σήμερα παρατηρούμε φαινόμενα καταστολής και απίστευτες σκηνές βίας με αποδέκτες τους φοιτητές. Η απάντηση του υπουργείου στους νέους ανθρώπους που παλεύουν, παρά τις δυσκολίες και με σύμμαχο τα όνειρα τους είναι αυτή.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει το πανεπιστήμιο ως συνώνυμο της επιχείρησης, μιας και θα διοικείται από μάνατζερ, με σχολές πολλών ταχυτήτων, χωρίς εμβάθυνση στα προγράμματα σπουδών και δίχως επαγγελματική αναγνώριση. Ακόμα, το δημόσιο δεν θα έχει καμία οικονομική υποχρέωση προς τα πανεπιστήμια από την στιγμή που θα αλλάξει η “κουλτούρα” του μιας και στόχος είναι η διεύρυνση των σχέσεων με την αγορά και τους εργοδότες. Σύμφωνα με το παραπάνω πλαίσιο αλλάζει άρδην ο τρόπος διοίκησης των ιδρυμάτων μιας και ο στόχος φαίνεται να είναι πια το αποτελεσματικότερο μάρκετινγκ.
Είμαστε σε θέση να ενημερώσουμε το υπουργείο παιδείας πως τα πανεπιστήμια πρέπει να αποτελούν κύρια πηγή γνώσης έμπνευσης, ανταλλαγής ιδεών, διεύρυνσης του πνεύματος και πολλά ακόμη, ενώ θα στοχεύουν στην επιστημονική κατάρτιση αλλά και την δημιουργία ενεργών πολιτών. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε πολίτες ρομπότ οι οποίοι θα χαρακτηρίζονται ως απλοί διαχειριστές μιας κατάστασης, με ένα χαρτί αμφιβόλου ποιότητας. Δεν μας κάνει εντύπωση βέβαια μετά την εύκολη εξίσωση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων με τα ιδιωτικά κολλέγια.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και μια απόφαση που αποτελεί πληγή για την δημοκρατία όπως η ουσιαστικά, κατάργηση των φοιτητικών παρατάξεων. Η φοιτητική ζωή σηματοδοτεί το καλωσόρισμα στην κοινωνική ζωή για έναν πολίτη που στο πεδίο δράσης του, το πανεπιστήμιο, έχει και πρέπει να έχει την δυνατότητα να συμμετέχει και με αυτόν τον τρόπο να συνδιαμορφώνει να αλλάζει και να οραματίζεται το μέλλον του.
Σήμερα οι φοιτητές αντιδρούν για όλους τους παραπάνω λόγους αλλά και γιατί έχουν κάθε δικαίωμα να είναι συμμέτοχοι σε αποφάσεις που αφορούν το μέλλον τους. Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι βία. Πρώτον γιατί η βία δεν μπορεί να αποτελεί ποτέ απάντηση αλλά και γιατί καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά μας.
Μπορεί με αυτούς τους χειρισμούς να γυρίσαμε στις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας όμως η ίδια έχει αποδείξει πως με αυτές τις πρακτικές δεν αλλάζουν οι ιδέες των ανθρώπων.
*Υπεύθυνη τμήματος παιδείας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Κοζάνης
