Της Μαρίας Καμάνη από την Κυριακάτικη Kontranews
Κάθε ιστορία ξεκινάει σαν ένα μικρό παραμύθι ξέρεις σίγουρα την αρχή και το τέλος κάπου στην μέση χάνεται η ουσία αλλά πάντα νικάει ο δυνατός.
Υπάρχουν άραγε βασικά συστατικά που γεννούν τα σύμβολα και μετατρέπουν έναν απλό άνθρωπο σε πρότυπο για τους άλλους, είναι το αυθεντικό η το εκκεντρικό. Στην σημερινή εποχή χτίζονται ολόκληρες βιομηχανίες πάνω σε ανθρώπους για να αποτελούν παγκόσμια πρότυπα. Πολλά λεφτά, μεγάλες λεζάντες, ακριβά ρούχα, πολύ μακιγιάζ, πολλές πλαστικές. Και όλα αυτά για να είσαι απλά πρότυπο ένα τέλειο ομοίωμα δίχως ψεγάδια δίχως μια ρυτίδα εκφράσεις που να αποδεικνύει ότι έζησες κάποτε.
Ποια είναι όμως τα πραγματικά πρότυπα που έγιναν σύμβολα χωρίς ίσως να το ήθελαν. Έγιναν σύμβολα γιατί ίσως έζησαν και δημιούργησαν με πάθος. Ίσως δεν τους ένοιαζε να αρέσουν, δεν τους αφορούσε ο γενικός κανόνας, είχαν φτιάξει μια δική τους πραγματικότητα και αυτό τους έκανε αυθεντικούς χωρίς ταμπού και ανασφάλειες.
Πλάσματα ξεχωριστά που ποτέ δεν ταίριαξαν σε κλασικές φόρμες και κοινωνικούς κανόνες, άτομα ελεύθερα σχεδόν μαγικά. Ξεχώριζαν ακόμα και στην απόλυτη απουσία τους.
Έγιναν φωτεινά αστέρια και γράφτηκαν στην ιστορία ως ιδιαίτερες φιγούρες. Άραγε γιατί ήταν ιδιαίτερες γιατί ίσως δεν τους ένοιαζε να γίνουν ούτε σύμβολα ούτε πρότυπα για κανέναν.
Ήταν απλά άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι πονούσαν, χαίρονταν, ζούσαν δύσκολα, πεινούσαν, διψούσαν, έκλαιγαν, φοβόντουσαν, ερωτεύονταν, αγαπούσαν όπως όλοι οι άνθρωποι. Ήταν απλά οι εαυτοί τους.
Ο μόνος κόσμος που τους ένοιαζε ήταν ο δικός τους. Ήταν ένα έργο τέχνης η ίδια η ζωή, ένας άνθρωπος, σίγουρα όμως όχι το γενικό σύνολο της κοινωνίας ήταν δηλαδή πραγματικά ελεύθερη
Κάπως έτσι ίσως γράφεις την δική σου ιστορία κάπως έτσι ίσως γεννιέται ένα πραγματικό σύμβολο.
Ένα σύμβολο που δεν ήθελε ποτέ να αποτελεί σύμβολο ήταν και η Φρίντα Κάλο ξέρουμε για αυτή ότι ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός.
Και η ιστορία ξεκινάει μια φορά και ένα καιρό ήταν μια γυναίκα που από την αρχή της παιδικής της ηλικίας βίωσε το πόνο και το μετέτρεψε σε τέχνη, προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα που της άφησε μια μικρή αναπηρία στο πόδι.
Το 1922 εισήλθε στο Εθνικό Προπαρασκευαστικό Σχολείο της Πόλης του Μεξικού εκεί ήταν η πρώτη φορά που συνάντησε τον Ντιέγκο Ριβέρα. Μια συνάντηση που θα αποτελούσε ορόσημο για τη ζωή της.
Το μεγαλύτερο χτύπημα που άλλαξε για πάντα την ζωή της και ήταν ο 1925 όταν χτυπήθηκε από ένα λεωφορείο. Τραυματίστηκε σοβαρά και χρειάστηκε να υποστεί τουλάχιστον 30 εγχειρήσεις σε όλοι την διάρκεια της ζωής της. Κατά την διάρκεια της μακράς ανάρρωσής της έμαθε να ζωγραφίζει. Ήταν το μόνο που της απάλυνε το πόνο η πρώτη της ζωγραφιά απεικόνιζε εκείνη σκούρα χρώματα που έδειχναν τα συναισθήματα της.
Σε πολλές ζωγραφιές της υπήρχε η ίδια ως μοντέλο πάντα αρκετά αφηρημένα αποτύπωνε αυτά που ένιωθε και ζούσε με μια ρεαλιστική οπτική. Οι πίνακές της αναμιγνύουν τον πόνο και τα βάσανά της, έντονα χρώματα με έμφαση. Συνδέοντας τα μοτίβα της Μεξικάνικης ποπ κουλτούρας. Υπήρξε θύμα bullying για πολλά χρόνια, κάτι που την απομόνωσε. Μετά το ατύχημα, υπέφερε από αφόρητους πόνους στη σπονδυλική στήλη και στη λεκάνη. Η σχέση της με τον Ριβέρα, αναγνωρισμένο τότε ζωγράφο, ήταν θυελλώδης και περιελάμβανε και μια αποβολή που ταλαιπώρησε ακόμα περισσότερο την υγεία της.
Σε πολλές ζωγραφιές της υπήρχε η ίδια ως μοντέλο πάντα αρκετά αφηρημένα αποτύπωνε αυτά που ένιωθε και ζούσε με μια ρεαλιστική οπτική. Οι πίνακές της αναμιγνύουν τον πόνο και τα βάσανά της, έντονα χρώματα με έμφαση. Συνδέοντας τα μοτίβα της Μεξικάνικης ποπ κουλτούρας. Υπήρξε θύμα bullying για πολλά χρόνια, κάτι που την απομόνωσε. Μετά το ατύχημα, υπέφερε από αφόρητους πόνους στη σπονδυλική στήλη και στη λεκάνη. Η σχέση της με τον Ριβέρα, αναγνωρισμένο τότε ζωγράφο, ήταν θυελλώδης και περιελάμβανε και μια αποβολή που ταλαιπώρησε ακόμα περισσότερο την υγεία της.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά που έκαναν την Φρίντα Κάλο σύμβολο τα καλλιτεχνικά της παιδιά ήταν τα λόγια ήταν η δύναμη να μετατρέπεις την θλίψη το πόνο σε χρώμα σε τέχνη και ένα τεράστιο πάθος, σε μια τεράστια λαχτάρα για ζωή και δημιουργία ακόμα και κόντρα στο θάνατο. Σύμβολο σημαίνει δύναμη έμπνευση να σκορπάς φως και ελπίδα ακόμα και όταν εσύ ζεις στο σκοτάδι.
«Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήμουν ο πιο παράξενος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι στον κόσμο, πρέπει να υπάρχει κάποιος σαν κι εμένα που να νιώθει περίεργος και ατελής με τους ίδιους τρόπους που το νιώθω κι εγώ. Φανταζόμουν εκείνη τη γυναίκα και φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι εκεί έξω, σκεπτόμενη εμένα επίσης. Ελπίζω αν είσαι εκεί έξω και διαβάζεις αυτό, να ξέρεις ότι ναι, είναι αλήθεια πως είμαι εδώ και είμαι το ίδιο περίεργη με εσένα».
* Ηθοποιός
