Ελλάδα 2.0

Της Μυρτώς Κοροβέση από την Κυριακάτικη Kontranws

Φίλαθλος ή οπαδός; Κράτος ή παρακράτος; «Live your myth in Greece» ή καλύτερα «how to survive in Greece»;

Πριν από λίγες μέρες και 560 ημέρες μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού στη Θεσσαλονίκη, ολόκληρο το πανελλήνιο παρακολούθησε άναυδο μια παγερή δολοφονία ενός νέου ανθρώπου. Ο αδικοχαμένος Μιχάλης από την Ελευσίνα άφησε την τελευταία του πνοή στη Νέα Φιλαδέλφεια όταν χέρια Κροατών χούλιγκαν του στέρησαν τόσο βίαια τη ζωή. Οπαδική βια; Ναι. Με συναυτουργία όμως. Και αυτή, από την πλευρά του κράτους.

Για άλλη μια φορά, και τώρα με τον τραγικότερο τρόπο, είμαστε θεατές της κατάρρευσης αυτής της πολυπόθητης και πολύ – διαφημισμένης, με τρομερά επικοινωνιακά τρικς, επιτελικότητας του κράτους. Πώς να μιλήσουμε για δίκαιη κοινωνία, για ευημερία, για κράτος πρόνοιας όταν ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός είναι ακρωτηριασμένος; Όταν παρά την απαγόρευση της UEFA, παρά τις προειδοποιήσεις του Εθνικού Γραφείου της Κροατίας, της Europol και του κράτους του Μαυροβουνίου, που είχε δημοσιοποιήσει στην αστυνομία μέχρι και των ααριθμό πινακίδων των οχημάτων τους, 200 Κροάτες χούλιγκαν εισέρχονται ανενόχλητοι στη χώρα; Κροάτες οι οποίοι έχουν διαπιστευμένες διασυνδέσεις με την Ακροδεξιά. Πώς να νιώσουμε ασφάλεια σε μια χώρα όπου οπλισμένοι χούλιγκαν διασχίζουν πάνω από τη μισή της επικράτεια, μπαίνουν ανεμπόδιστοι μέσα στον ηλεκτρικό, οπλισμένοι με μαχαίρια και ρόπαλα, φτάνουν στο γήπεδο, επιτίθενται σε κόσμο με τη συνδρομή Ελλήνων φανατισμένων οπαδών και τραυματίζουν θανάσιμα έναν νέο συνάνθρωπό μας; Τον δολοφονούν. Και όλα αυτά, ενώ η αστυνομία έχει εντολή να τους θέσει υπό «διακριτική παρακολούθηση». Διακριτική παρακολούθηση! Την ίδια στιγμή που η ίδια αστυνομία σε κάθε ειρηνική πορεία για τον Γρηγορόπουλο, για την επέτειο του Πολυτεχνείου, για τα θύματα των Τεμπών ακόμα, κατεβάζει στο Σύνταγμα 5 και 6 χιλιάδες αστυνομικούς.

Και, εννοείται, το ζήτημα δεν είναι φυλετικό. Καταδικάζουμε κάθε συμπεριφορά αντίστοιχη, είτε προέρχεται από Κροάτες, είτε από Έλληνες, είτε από οποιονδήποτε. Και εδώ, δεν χωράει συζήτηση και αμφιβολία.

Όμως, έρχομαι και αναρωτιέμαι: άραγε ο κύριος Οικονόμου, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, θεωρεί ότι δεν επέχει ευθύνη; Δεν γνωρίζει άραγε ότι είναι ο πολιτικός προϊστάμενος της Αστυνομίας; Ή κάποιος υπουργός τις 10 πρώτες μέρες της θητείας του έχει άφεση αμαρτιών, κι ας συντελείται η εφιαλτικότερη τραγωδία υπ’ ευθύνη ή και γνώση του; Φυσικά, σε οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα και να είχε συμβεί κάτι παρόμοιο, την επόμενη κιόλας στιγμή ο αρμόδιος υπουργός θα είχε παραιτηθεί. Εδώ τι περιμένουμε; Μάλλον να γίνουμε Ευρώπη. Πολυεπίπεδα.

Μίλησα όμως, παραπάνω για συναυτουργία. Δικαστές δεν είμαστε και δεν πρέπει να γίνουμε. Ωστόσο, ο ποινικός μας κώδικας στο άρθρο 14 ορίζει ότι η παράλειψη είναι -υπό συνθήκες- πράξη. Και αυτή η πράξη, μπορεί να καταστεί αξιόποινη και να κριθεί εγκληματική. Όταν, λοιπόν, η αστυνομία, το υπουργείο, και ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός γνωρίζει την έλευση των χούλιγκαν και παραλείπει να δράσει, τι συμβαίνει; Μήπως εδώ είναι που μιλάμε για εγκληματικές (στην κυριολεξία) παραλείψεις;

Προφανώς οι ευθύνες είναι τεράστιες. Σε έναν νέο άνθρωπο, συνομήλικό μας, του στερήθηκε η ζωή. Και η ευθύνη δεν καλύπτεται μόνο υπό τον μανδύα της οπαδικής βίας. Η ευθύνη, εδώ, είναι αμιγώς πολιτική.

Και όσον αφορά στην οπαδική βία καθαυτή, είναι φαινόμενο που δυστυχώς θα υπάρχει. Γιατί η στοχευμένη εκπαίδευση, η έλλειψη και η καταπολέμηση αλλά, κυρίως, η πρόληψη του εκφοβισμού και της περιθωριοποίησης, είναι πράγματα που βρίσκονται στην διακριτική ευχέρεια καθηγητών ή μεμονωμένων σχολικών δομών. Γιατί ακόμα τα προγράμματα διδασκαλίας, οι διδακτικές διαδικασίες και η ανάπτυξη πολύπλευρων προσωπικοτήτων μέσα από την ενασχόληση με το θέατρο, τη μουσική, το περιβάλλον, κλπ, στο πλαίσιο του σχολείου έχουν δρόμο μπροστά τους για να λειτουργήσουν όπως θα όφειλαν. Εκτός αν κάνουμε, συλλογικά, κάτι (ή πολλά) για να αλλάξει αυτό.

* Δικηγόρος, Στέλεχος ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ