Η ρωσική εισβολή με την οποία εδώ και μερικά 24ωρα έχει «ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου» στην Ευρώπη, όπως εύστοχα ευθύς εξαρχής επισήμανε η εφημερίδα μας, δεν επέφερε πλήγματα μόνο στην Ουκρανία και τους πολίτες της, αλλά και στους αναλυτές, στους οποίους όλοι-ες προστρέχουμε κάθε φορά που θέλουμε να «ξεκλειδώσουμε» τις αιτίες των γεγονότων, αλλά και το άδηλο μέλλον.
Η συντριπτική πλειονότητα όλων των σοβαρών αναλυτών που έχουν δημόσιο λόγο δεν «έβλεπε» το προηγούμενο διάστημα ρωσική εισβολή. Ειδικά όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν προχώρησε στην αναγνώριση των ανεξάρτητων κρατών των αποσχισθεισών περιοχών στο Ντονμπάς, τότε όλα έδειχναν ότι το σχέδιο του ενοίκου του Κρεμλίνου θα περιοριστεί σ’ αυτό και θα δημιουργήσει de facto άλλη μία «no man’s land», όπως είναι η λωρίδα της Υπερδνειστερίας στην Μολβαδία, αλλά και η Οσετία και Αμπχαζία.
Εξάλλου, η πραγματικότητα είναι ότι η κοινή λογική, αλλά και τα οικονομικά συμφέροντα που «δένουν» την Δύση με τη Μόσχα και τη Μόσχα με τη Δύση, θα ήταν αρκετά προκειμένου να αποτραπεί μία δυσμενής εξέλιξη που θα οδηγούσε στην πρώτη σοβαρή ανάφλεξη στο κέντρο της Ευρώπης μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η πραγματικότητα, άλλωστε, είναι πως η προοπτική ο Πούτιν να κρατήσει την «νίκη» των τετελεσμένων σε Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ και μετά να συμβάλει στην αποκλιμάκωση της κρίσης –όπως είχε κάνει το 2008 με Οσετία-Αμπχαζία αλλά και το 2014 όταν κατέλαβε την Κριμαία- δεν ήταν μόνο η πιθανότερη εξέλιξη που έβλεπαν οι δικοί μας αναλυτές, αλλά η συντριπτική πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών.
Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, δεν μπορεί κανείς να πει ότι ο γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς και ο γάλλος πρόεδρος Μακρόν –που έχει εκλογές σε δύο μήνες…- θα πηγαινοέρχονταν στη Μόσχα και θα ελάμβαναν στα σοβαρά τις διαβεβαιώσεις Πούτιν πως θέλει διάλογο και αποκλιμάκωση, αν ήξεραν ή αν πιθανολογούσαν ότι έχει ήδη λαδώσει τα όπλα του, έτοιμα προς χρήση. Όταν, όμως, ο Πούτιν αποφασισε να εισβάλει στην Ουκρανία, τότε κατέστη σαφές ότι εκτός από τις αναλύσεις, υπάρχει και η πραγματικότητα.
Οι διεθνολόγοι και οι αναλυτές –επαναλαμβάνουμε, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: διαπρεπείς και σπουδαίοι, οι συντριπτικά περισσότεροι εξ αυτών- έπεσαν από τα σύννεφα. Όπως, εξάλλου, και (σχεδόν) το σύνολο της διεθνούς κοινότητας. Μόνο που ακόμη κι όταν τα ρωσικά πυροβόλα άρχισαν να κροταλίζουν, οι αναλύσεις συνέχισαν να πέφτουν έξω: για παράδειγμα, την περασμένη εβδομάδα ακούσαμε πολλές φορές να λέγεται και να γράφεται πως οι κυρώσεις της Ε.Ε. θα ήταν άσφαιρα πυρά για τον Πούτιν και δε θα «πονούσαν» τη Μόσχα.
Εξάλλου, αυτό φαινόταν να είναι το αποτέλεσμα της Συνόδου, ενώ για μία ακόμη φορά επαναλαμβανόταν το κλασικό σκηνικό: μεγάλες χώρες έβαζαν μπροστά τα οικονομικά τους συμφέροντα, σταματώντας τις όποιες κυρώσεις θα μπορούσαν να πλήξουν και αυτές.
Κι όμως, ενώ το βράδυ της περασμένης Παρασκευής διαμορφωνόταν αυτή η κατάσταση, έκτοτε «βρέχει» πολλές και βαριές κυρώσεις, ενώ τόσο η Ιταλία όσο και η Γερμανία (ειδικά αυτή η τελευταία) έχουν υιοθετήσει σκληρότατη γραμμή κατά της Ρωσίας, είτε αδιαφορώντας για τα συμφέροντά τους, είτε κατανοώντας ότι ο κίνδυνος είναι πολύ ευρύτερος από το πώς θα προμηθεύονται φθηνό φυσικό αέριο τα εργοστάσιά τους. Και εκεί, λοιπόν, οι αναλυτές έπεσαν έξω.
Όπως έπεσαν έξω –μαζί τους και ο Πούτιν, βεβαίως- ως προς το πόσο εύκολα θα «προήλαυνε» στην Ουκρανία το διάδοχο σχήμα του σπουδαίου «Κόκκινου Στρατού», χάρη στον οποίο εν πολλοίς ξεφορτώθηκε η Ευρώπη τον εφιάλτη του ναζισμού. Όχι, τελικώς, οι αναλυτές, αλλά και ο ίδιος ο ρώσος πρόεδρος, δεν είχαν υπολογίσει καλά τις δυνάμεις ενός λαού να αντισταθεί, ειδικά όπως έδειξαν οι μάχες του περασμένου σαββατοκύριακου. Ο ρωσικός στρατός δεν έκανε περίπατο στην Ουκρανία και οι αναλυτές είχαν τρεις φορές τα τελευταία 24ωρα την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι πολλές φορές, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ μακριά από τις καλά μελετημένες προβλέψεις τους και από την εξέταση «όλων των παραμέτρων»…
