Χρειάστηκε να γίνει ένας πόλεμος στην Ουκρανία για να καταρρεύσουν όλα τα επιχειρήματα –ή, μάλλον, τα προσχήματα- αναφορικά με τα προσφυγικά ρεύματα τα οποία χτύπησαν την πόρτα της Ευρώπης και ειδικά της χώρας μας, από το 2015 και μετά.
Έως πριν μερικές ημέρες, όσοι στέκονταν με καχυποψία «απέναντι» στην ανάγκη να τηρηθούν οι διεθνείς συνθήκες και να βοηθήσει η Ευρώπη όσους ταλαιπωρημένους ανθρώπους βρέθηκαν να τής χτυπάνε την πόρτα για να γλιτώσουν τη ζωή τους –κάτι που αποτελεί και τον ορισμό του πρόσφυγα- έλεγαν διάφορα επιχειρήματα για να αποφύγουν την (δική τους) ουσία. Το
ακούγαμε και από τις χώρες των «κλειστών συνόρων» στην Ε.Ε., τις περίφημες χώρες του Βίζενγκραντ, αλλά και από την κυβέρνηση Μητσοτάκη εντός συνόρων: μας έλεγαν, δηλαδή, ότι η Ευρώπη «δεν χωράει άλλους», μας έλεγαν ότι «αφού η Τουρκία θεωρείται ασφαλής τρίτη χώρα», οι αιτούντες άσυλο δεν ικανοποιούν τα κριτήρια της προσφυγιάς και διάφορες άλλες τέτοιες περικοκλάδες.
Χρειάστηκε, όμως, να ξεσπάσει ο πόλεμος στην Ουκρανία για να μεταβληθούν όλα τα ως άνω «επιχειρήματα» σε αυτό που πραγμαιτκά είναι: σε προσχήματα που χρησιμοποιούσαν ορισμένοι για να κρύψουν τον ρατσισμό τους. Τον ωμό, κυνικό, αρχετυπικό και πηχτό ρατσισμό τους. Για να κρύψουν, δηλαδή, ότι άφηναν ανθρώπους να πνίγονται στο Αιγαίο ή να συνωστίζονται στα σύνορά τους εν μέσω άθλιων συνθηκών διαβίωσης μόνο και μόνο επειδή είναι «μαυριδεροί», αλλόθρησκοι, «ξένοι». Τώρα, με τους Ουκρανούς, τους λευκούς και χριστιανούς, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η δε Ιστορία, που ενίοτε έχει αποδείξει ότι έχει διάθεση για ειρωνείες, ήταν τόσο ωμά αποκαλυπτική και περιπαικτική, ώστε φρόντισε ώστε η κύρια προσφυγική πίεση από τους ξεριζωμένους της Ουκρανίας να αφορά στις χώρες του Βίζενγκραντ. Στις χώρες που υιοθέτησαν πρώτες το «δόγμα των
κλειστών συνόρων» και που στη συνέχεια αυτό το αναδέχθηκαν και οι υπόλοιπες χώρες σαν επίσημο ευρωπαϊκό δόγμα στην μεταναστευτική πολιτική.
Στη χώρα μας, δε, τα πράγματα είναι πολύ πιο αποκαλυπτικά: ο αρμόδιος υπουργός από την πρώτη στιγμή μίλησε για «Πραγματικούς πρόσφυγες». Επίσης από την πρώτη στιγμή, η κυβέρνηση «κάλυψε» τον κ. Μηταράκη, καθιστώντας σαφές ότι αυτή η ρατσιστική διάκριση –στηριζόμενη πάλι στα κλασικά προσχήματα περί «ασφαλούς τρίτης χώρας κ.α.- δεν είναι δικές τους απόψεις, αλλά το επίσημο κυβερνητικό δόγμα.
Το είδαμε, μάλιστα, να παίρνει την πιο ωμή και απροσχημάτιστη μορφή του και διαβάζοντας στην «Εφημερίδα των Συντακτών» Για την Κίνηση Πολιτών Δήμου Παιονίας: η εν λόγω απευθύνθηκε στον Ουκρανό πρέσβη και ζήτησε την αντικατάσταση των πάνω κάτω οκτακοσίων Σύρων, Αφγανών και Αφρικανών προσφύγων, που διαμένουν στη δομή της Νέας Καβάλας, από Ουκρανούς πρόσφυγες.
«Το καμπ διαθέτει box-container τελευταίου τύπου με κλιματισμό, θέρμανση, ηλεκτροδότηση, ύδρευση, σύνδεση με τον βιολογικό καθαρισμό λυμάτων του Πολυκάστρου και σύνδεση με wi-fi internet και άλλα», ενημέρωσαν τον διπλωμάτη της Ουκρανίας, για να προσθέσουν: «Είναι αδιανόητο να μην μπορούμε να φιλοξενήσουμε τους πραγματικούς πρόσφυγες (γυναικόπαιδα από Ουκρανία) γιατί έχουμε περιμαζώξει όλους αυτούς τους παράνομους που ήδη έχουν αρχίσει και δημιουργούν πολλά προβλήματα στην τοπική κοινωνία». Ε, όχι, λοιπόν, οι «μαυριδεροί» και μουσουλμάνοι να απολαμβάνουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης όταν «δικοί μας», λευκοί και χριστιανοί, ακολουθούν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Συμπέρασμα: Δεν είναι η «ασφαλής τρίτη χώρα», ούτε το κατά πόσον οι ικέτες από τη Συρία ή την Υεμένη ή τη Σομαλία βρίσκονται μακριά ή κοντά από την Ελλάδα. Είναι ο κλασικός, απροσχημάτιστος ρατσισμός, όπως τον μάθαμε και τον γνωρίσαμε σε πολύ σκοτεινές περιόδους της παγκόσμιας Ιστορίας.
