Αν με τη σημερινή «εξειδίκευση» των μέτρων από τους κκ.
Σταϊκούρα, Σκρέκα, Γεωργαντά, Σκυλακάκη και Οικονόμου δεν
ανατραπούν πλήρως οι πληροφορίες και τα ρεπορτάζ που ίσχυαν
ως χθες και όσα είπε ο πρωθυπουργός στις χθεσινοβραδινές
ανακοινώσεις του, τότε το συμπέρασμα μπορεί να βγει από τώρα:
τα μέτρα που αποφάσισε η κυβέρνηση για την ανάσχεση της
ενεργειακής κρίσης και του ντόμινο των ανατιμήσεων δεν φτάνουν
ούτε για… «ζήτω».
Για την ακρίβεια, καίτοι είναι κάτι για όσους-ες βρίσκονται όντως
στα όρια της φτώχειας, η κυβέρνηση επί της ουσίας ετοιμάζεται να
αφήσει εκτός μέριμνας μεγάλα κοινωνικά στρώματα, τα οποία
επιχείρησε να εκφράσει προεκλογικά –και το κατάφερε: ο λόγος,
φυσικά, για την περίφημη «μεσαία τάξη». Επειδή, βεβαίως, ο όρος
είναι λαθεμένος και ζούμε στη χώρα που ένας άνθρωπος που έχει
μισθό 1.500-2.000 μηνιαίο μισθό νομίζει ότι είναι μεσαία τάξη, επί
της ουσίας η κουβέντα γίνεται για τα περίφημα «μεσαία στρώματα»
της ελληνικής κοινωνίας, που διαρθρώνουν την περίφημη
«ραχοκοκκαλιά». Η κυβέρνηση, λοιπόν, επιμένει στον
«στοχευμένο» χαρακτήρα των μέτρων και μας έχει ήδη φέρει
αντιμέτωπους με το «δόγμα της Καγιέν»: ότι, δηλαδή, όπως είπε
και ο υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, κάθε οριζόντια
μείωση ευνοεί τους πλούσιους, όπως ακριβώς μία μείωση του
Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στα καύσιμα θα ευνοούσε τους
ιδιοκτήτες του δημοφιλούς, ακριβού και απολύτως ενεργοβόρου
μοντέλου της γερμανικής εταιρείας Porsche.
Το ότι δεν υπάρχουν χρήματα για να ευνοούνται οι πλούσιοι δεν
είναι, στη γενίκευσή του, μία παράλογη ιδέα. Μόνο που μεταξύ των
φτωχών που, κατά Σκυλακάκη «δεν έχουν αυτοκίνητο» και των…
πλουσίων που έχουν «Καγιέν», παρεμβάλλεται μία ολόκληρη
ελληνική κοινωνία που η κυβέρνηση αφήνει στο σκοτάδι. Γιατί, για
παράδειγμα, αν σε ένα σπίτι μπαίνουν από ένα ζευγάρι 2.500 ή
ακόμη και 3.000 ευρώ το μήνα και το ζευγάρι αυτό μένει στο νοίκι
και έχει δύο παιδιά που αναγκάζεται (λόγω εισοδηματικών
κριτηρίων…) να τα στέλνει σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό, τότε
πιστεύει κανείς ότι αυτή η οικογένεια δεν «ζορίζεται» να βγάλει τον
μήνα; Ή, αν ο ιδιοκτήτης ενός μαγαζιού εμφανίζει τζίρο 40.000 και
50.000 ευρώ τον μήνα, πιστεύει κανείς πως όταν αφαιρεί από αυτό
τον τζίρο τα ενοίκια, τα πάγια έξοδα, το αυξημένο ρεύμα και την
Εφορία, τότε μιλάμε για έναν πλούσιο άνθρωπο;
Βεβαίως, το θέμα δεν είναι να πλειοδοτήσουμε. Το θέμα, δηλαδή,
δεν είναι απλώς να διευρυνθούν τα εισοδηματικά κριτήρια και τα
20 ή 30 χιλιάρικα να γίνουν 40 ή 50. Το θέμα είναι να καταλάβει η
Πολιτεία πως όταν τα εισοδηματικά κριτήρια καθίστανται το μόνο
κριτήριο για να προσδιορίσει το κράτος αν ένας πολίτης ή μία
οικογένεια έχει ανάγκη στήριξης ή όχι, τότε σε πολλές περιπτώσεις
άνθρωποι που χρήζουν ανάγκης μένουν αθέατοι και εκτός των
μέτρων στήριξης, ενώ κάποιοι που θα μπορούσαν να τα
καταφέρουν και χωρίς αυτά, τα απολαμβάνουν. Για παράδειγμα,
ένας εργένης που μπορεί να παίρνει 1.000 ευρώ τον μήνα αλλά να
ζει σε δικό του σπίτι μπορεί να τα καταφέρνει καλύτερα από την
προαναφερθείσα οικογένεια των 2.500 ή 3.000 ευρώ που μένει
στο ενοίκιο και έχει να πληρώσει και ιδιωτικό παιδικό σταθμό (από
ανάγκη, όχι από επιλογή…) για δύο παιδάκια.
Συμπερασματικά, τα «εισοδηματικά κριτήρια» εκ πρώτης όψεως
φαίνονται δίκαια. Ωστόσο, στο τέλος της μέρας, η πραγματική ζωή
αποδεικνύει ότι τα κριτήρια που πρέπει να συμπεριλάβει το κράτος
είναι πολύ πιο σύνθετα και απείρως περισσότερα ώστε να
καταλήξει σε ένα ασφαλές –και κυρίως, δίκαιο- συμπέρασμα
αναφορικά με το ποιος έχει ανάγκη και ποιος όχι. Ένας αριθμός,
από μόνος του, δεν λέει τίποτα.
