Η περίπτωση του «γιατρού της Σερίφου» είχε γίνει το υπ’ αριθμόν
1 θέμα συζήτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πριν από έναν
περίπου μήνα, ενώ το ζήτημα απασχόλησε –αν και όχι όσο θα
έπρεπε- και την προεκλογική πολιτική συζήτηση: ο λόγος για τον
Αθανάσιο Κοντάρη, που είχε εγκαταλείψει μία επίζηλη καριέρα
γιατρού στη Σουηδία, για να επιστρέψει στην πατρίδα του και να
αναλάβει το δημόσιο ιατρείο στη Σέριφο. Όμως, το σοκ για τον ίδιο
ήταν τεράστιο, αφού είχε την ευκαιρία να βιώσει από πρώτο χέρι
τον Γολγοθά που ανεβαίνουν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία
και ιατρεία της χώρας –ένας Γολγοθάς που γίνεται δυσκολότερος
και περισσότερο κακοτράχαλος όταν μιλάμε για γιατρούς που
υπηρετούν στα νησιά: σε εκείνους, δηλαδή, που περνούν την μισή
ζωή τους κάνοντας εφημερίες, φλερτάρουν καθημερινά ακόμη και
με μοιραία ιατρικά λάθη εξαιτίας της κόπωσης, ενώ το καλοκαίρι
έχουν να σηκώσουν το πολλαπλάσιο βάρος της τουριστικής
δραστηριότητας, με τα ίδια μέσα που δεν μπορούν να
ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους ούτε τον χειμώνα!
Η επιστολή παραίτησης του γιατρού της Σερίφου είχε γίνει, λοιπόν,
viral, καθώς ο κ. Κοντάρης «τα βρόντηξε» αφότου για πολλούς
μήνες απηύθυνε εκκλήσεις και διαρκή διαβήματα προς τους
αρμόδιους να ενισχυθεί το ιατρείο του νησιού.
Ωστόσο, χθες, ο ίδιος ανακάλεσε την παραίτησή του, για έναν
πολύ απλό λόγο: διότι το υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε ότι το νησί
ενισχύεται με δύο ακόμη γιατρούς και μία νοσηλεύτρια, προοπτική
που θα λύσει τα χέρια του κ. Κοντάρη ώστε να μπορεί να κάνει τη
δουλειά του με αξιοπρέπεια, ζώντας ταυτοχρόνως χωρίς εφιαλτικά
ωράρια, συνεχόμενες εφημερίες και το βάρος του διαρκώς
επαπειλούμενου ιατρικού λάθους.
Βεβαίως, με δεδομένες τις διαστάσεις που πήρε η υπόθεση, ακόμη
και στον συντηρητικό Τύπο, είναι προφανές ότι η ενίσχυση του
ιατρείου στη Σέριφο συνδέεται απολύτως με την προεκλογική
συγκυρία: με άλλα λόγια, πάλι καλά που ο άνθρωπος παραιτήθηκε
προεκλογικά και κάποιοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν κάτι
για όσα κατήγγελλε. Μόνο που έχοντας προβεί σε αυτές τις
αλλαγές, ουσιαστικά ομολόγησαν ότι η δημόσια Υγεία στην
Ελλάδα βρίσκεται στα κακά της τα χάλια όχι επειδή δεν γίνεται
αλλιώς, αλλά από πολιτική επιλογή.
