Κάθε φορά που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις κινούνται επί ξυρού
ακμής, ο πρωθυπουργός –όπως και ο περισσότεροι εκ των
προκατόχων του, για να είμαστε ειλικρινείς- επιχειρεί μία
«διεθνοποίηση» της τουρκικής προκλητικότητας προσπαθώντας
να δώσει μία σαφή εικόνα στους «επιτήδειους ουδέτερους»
συμμάχους μας για το πόσο κατάφωρα άδικη κατά της χώρας μας
είναι η συμπεριφορά της Άγκυρας.
Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, ο πρωθυπουργός ευλόγως έχει
επιχειρήσει αυτή τη διεθνοποίηση, αφού η κυβέρνηση κινείται σε
ένα δίπτυχο που αφορά στην διαχείριση της τρέχουσας περιόδου
των ελληνοτουρκικών: από τη μια, η διεθνοποίηση της τουρκικής
προκλητικότητας, από την άλλη η εκπομπή σαφών μηνυμάτων
προς την γείτονα ότι η Ελλάδα είναι ανά πάσα ώρα και στιγμή
έτοιμη να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Ως τώρα, αυτό που προκύπτει είναι πως η κυβέρνηση κάνει τα
αυτονόητα. Τα οποία, όμως, φαίνεται ότι δεν φτάνουν, αν κρίνει
κανείς από την διαρκή αναβάθμιση της προκλητικότητας της
Τουρκίας, που ολοένα και αυξάνει τις πιθανότητες για κάποιο
«ατύχημα» στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Όπως και να έχει, καλή η διεθνοποίηση, αλλά μόνο υπό μία
προϋπόθεση: ότι υπακούει και υπηρετεί κάποια στρατηγική. Όταν,
δηλαδή, οι διάφοροι υμνολόγοι του πρωθυπουργού στα ΜΜΕ –και
έχει πολλούς, ίσως περισσότερους απ’ όσους θα του έκαναν μόνο
καλό…- εξαίρουν το πώς η Κυριάκος Μητσοτάκης «έθεσε επί
τάπητος στη Σύνοδο Κορυφής την συμπεριφορά της Τουρκίας» ή
για το πώς «παρουσίασε στον γερμανό καγκελάριο, Όλαφ Σολτς,
τον χάρτη της “Γαλάζιας Πατρίδας”», ξεχνούν ότι αυτή η συζήτηση
δεν μπορεί να τελειώνει εκεί. Με άλλα λόγια, το θέμα δεν είναι ο
πρωθυπουργός και η Ελλάδα γενικώς να «λέει τον πόνο της»
στους εταίρους και συμμάχους της. Το θέμα είναι με ποια
στρατηγική το κάνει αυτό. Θέλει να βάλει όρους για την τελωνειακή
ένωση Ε.Ε.-Τουρκίας; Θέλει να εξηγήσει γιατί θα βάζει βέτο σε
διάφορες ευρωπαϊκές αποφάσεις έως ότου πειθαναγκαστούν οι
εταίροι μας να μην πουλάνε όπλα στην Άγκυρα;
Αυτό, όμως, η κυβέρνηση ακόμη δεν το έχει καταστήσει σαφές. Αν,
δηλαδή, σε κάθε Σύνοδο Κορυφής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης
εκμεταλλεύεται την στιγμή που παίρνει το λόγο προκειμένου να
ενημερώσει τους εταίρους μας και για τα…. νέα επεισόδια, κάθε
φορά, της τουρκικής προκλητικότητας χωρίς να φτάνει στο «δια
ταύτα», τότε το μόνο βέβαιο είναι να φλερτάρει με την γραφικότητα
ως ο εκπρόσωπος μίας «γκρινιάρας» χώρας, που θέτει τα
προβλήματά της στις Συνόδους Κορυφής. Αν, όμως, δεν
περιορίζεται μόνο στο να «εκθέσει» την Τουρκία ή στο να πει τον
«πόνο» του (και όλων μας, προφανώς), τότε τα πράγματα είναι
αλλιώς. Σε διαφορετική περίπτωση, η «διεθνοποίηση» ως
αυτοσκοπός δεν είναι αποτελεσματική στρατηγική –όπως
πεισματάρικα δείχνει η πραγματικότητα όλο αυτό τον καιρό…
