Καταρχάς, μία απαραίτητη διευκρίνιση: κάθε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, είναι φυσικό και επόμενο να μην συζητάει τίποτα άλλο πέραν της πρωτιάς. Οτιδήποτε διαφορετικό θα εξέπεμπε ηττοπάθεια και αυτή θα «έβγαινε» στην κάλπη. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, που οδεύει στις εκλογές έχοντας να αντιμετωπίσει και το περιρρέον κλίμα που «φτιάχνουν» οι αρνητικές γι’ αυτόν δημοσκοπήσεις, είναι προφανές ότι αυτή η κουβέντα είναι απαγορευμένη. Για λόγους στοιχειώδους πολιτικής αυτοσυντήρησης.
Ωστόσο, η φιλοσοφία της απλής αναλογικής είναι τέτοια που κυβερνήσεις ηττημένων δεν υπάρχουν –πολλώ δε μάλλον αν η διαφορά του πρώτου με τον δεύτερο είναι μικρή. Αυτή, άλλωστε, είναι και μία άτυπη, αλλά σοβαρή προϋπόθεση που θέτουν τα ίδια τα «μαθηματικά», ώστε ο δεύτερος να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση με μικρότερα κόμματα, αν τα νούμερα «βγαίνουν» και είτε το άθροισμα των εδρών του δεύτερου με άλλα κόμματα αγγίζει το 151, είτε κάποιο κόμμα αποφασίσει να δώσει ψήφο ανοχής ή να απόσχει –επίσης στη κατεύθυνση της ανοχής.
Αφού, δηλαδή, στην απλή αναλογική δεν υπάρχει μπόνους εδρών για τον πρώτο, αυτό σημαίνει ότι όποιοι καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση, είναι νικητές. Γι’ αυτό και σχηματίζουν κυβέρνηση. Αν, για παράδειγμα, υποτεθεί ότι η ΝΔ έρχεται πρώτη με 32% και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει 30 ή 30,5%, τότε αν βγαίνουν τα νούμερα και το νυν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση με δύο μικρότερα κόμματα, τότε και οι τρεις τους θα είναι νικητές.
Συν τοις άλλοις, είναιαυτονόητο πως μία κυβέρνηση που θα έχει προκύψει από την απλή αναλογική και θα αθροίζει την προτίμηση του 48% των ψηφοφόρων (καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, είναι ανέφικτο με απλή αναλογική να εξασφαλιστεί η δεδηλωμένη στη Βουλή…) προφανώς θα είναι αναλογικότερη και θα εκπροσωπεί πολύ περισσότερους ψηφοφόρους σε σχέση με μία κυβέρνηση του 38% που θα μπορούσε να προκύψει από την κάλπη της ενισχυμένης αναλογικής. Και, αυτονοήτως, μία κυβέρνηση που θα άθροιζε το 48% των ψηφοφόρων θα απολάμβανε πλήρη δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σ’ αυτή ο πρώτος των εκλογών.
Το αντιδημοκρατικό, μάλιστα, θα ήταν το ανάποδο: αν ο πρώτος επιχειρούσε, εκμεταλλευόμενος τη στάση άλλων κομμάτων, να «σύρει» τη χώρα σε δεύτερες εκλογές, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει μία χούφτα έδρες από το μπόνους της ενισχυμένης αναλογικής, που φρόντισε να νομοθετήσει ο ίδιος για τον εαυτό του…
