Ας ξεκινήσουμε από μία βασική και εύλογη παραδοχή: όποιο κόμμα πηγαίνει στις κάλπες έχοντας προεξοφλήσει, είτε με έμμεσο είτε με ευθύ τρόπο- το ενδεχόμενο συνεργασίας του με ένα άλλο κόμμα, είναι σαν να αυτοκτονεί πολιτικά: κι αυτό διότι αν οι ψηφοφόροι γνωρίζουν, πιστεύουν ή βασίμως πιθανολογούν ότι το τάδε κόμμα θα συνεργαστεί με το δείνα κόμμα εξουσίας, τότε το πιθανότερο είναι να ψηφίσουν απευθείας το δείνα κόμμα εξουσίας.
Τούτου δοθέντος, καταλαβαίνει κανείς απολύτως την πολιτική τακτική του Νίκου Ανδρουλάκη και του Κινήματος Αλλαγής που αφήνουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά χωρίς να εξειδικεύουν περαιτέρω τις προτεραιότητές τους και τις προτιμήσεις τους επί της πολιτικής συμμαχιών και των σεναρίων της «επόμενης μέρας»:
όσο το ΠΑΣΟΚ προαναγγέλλει ότι «ανάλογα με την εντολή που θα δώσουν οι πολίτες» θα αποφασίσει αν θα μπει ή όχι σε συζήτηση για κυβερνητική συνεργασία, τόσο επιτυγχάνει να κρατά ανοιχτές τις πόρτες του για ψηφοφόρους τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ,αλλά και να διατηρεί την επαφή του με εκείνους τους ψηφοφόρους που ψηφίζουν με όρους «κυβερνησιμότητας». Αν, μ’ άλλα λόγια, η Χαριλάου Τρικούπη τολμήσει να υπονοήσει πως θα συνεργαστεί είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα έχει προχωρήσει σε αυτοχειριασμό, «στέλνοντας» ένα βασικό κομμάτι των ψηφοφόρων της στα αντίπαλα κόμματα.
Βεβαίως, όσο κι αν στη βάση του ΠΑΣΟΚ και στο στελεχικό του δυναμικό υπερτερούν τα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» αντανακλαστικά, το πολιτικό περιβάλλον είναι κάπως διαφορετικό και επί της ουσίας στενεύει τα περιθώρια για το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη: καταρχάς, η ΝΔ είναι το κυβερνών κόμμα και, άρα, στις επόμενες εκλογές, ακόμη κι αν βγει πρώτη όπως φαίνεται τούτη την ώρα, θα «κουβαλάει» την φθορά της παρούσης θητείας της αλλά και τις
επιπτώσεις των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών» τις οποίες τώρα τής καταλογίζει (και) το ΠΑΣΟΚ. Παραλλήλως, αφού ο Νίκος Ανδρουλάκης μιλάει για «σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα κυβέρνησης», μία κυβέρνηση που «κόβει» ανέργους, κάνει προσλήψεις με το σταγονόμετρο στο ΕΣΥ ακόμη και μεσούσης μίας παγκόσμιας πανδημίας και μετατρέπει το 8ωρο σε 10ωρο με απλήρωτες υπερωρίες και ρεπό, προφανώς είναι πολύ μακριά από την σοσιαλδημοκρατία και τα προτάγματά της.
Τέλος, υπάρχει και το διεθνές περιβάλλον: οι δύο Ίβηρες σοσιαλιστές πρωθυπουργοί, ο Αντόνιο Κόστα της Πορτογαλίας και ο Πέδρο Σάντσεθ της Ισπανίας το είπαν καθαρά στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ: η ενότητα και η κοινή δράση των προοδευτικών δυνάμεων είναι επιβεβλημένη. Εκείνοι, άλλωστε, το έχουν κάνει πράξη στις χώρες τους –και τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά ευνοϊκά για τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς. Όλα τούτα είναι σαφή πολιτικά δεδομένα που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον το οποίο αφενός ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να αγνοήσει, αφετέρου καθιστά την στρατηγική των ίσων αποστάσεων «κενό γράμμα». Ένα «κενό γράμμα», βεβαίως, που, το πολύ-πολύ, να μπορέσει να «πάει» το ΠΑΣΟΚ ως τις εκλογές. Παραπέρα όμως, πολύ δύσκολα.
