Από το Πολυτεχνείο στα Τέµπη

Toυ ΠΑΝΟΥ ΤΡΙΓΑΖΗ *

H νέα πρέσβης των ΗΠΑ Κίµπερλι Γκιλφόιλ, φτάνοντας στην Αθήνα πήγε στα µπουζούκια και στην συνέχεια δεξιώθηκε εκπροσώπους της ελληνικής πλουτοκρατίας. Όµως, αύριο 17 Νοεµβρίου, θα «γνωρίσει» την άλλη Ελλάδα των αγώνων και των οραµάτων, παρακολουθώντας µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο την 51η πορεία του Πολυτεχνείου να καταλήγει στην πρεσβεία.

Η φράση «το Πολυτεχνείο ζει» θα ακουστεί ξανά, όπως και το σύνθηµα «ψωµί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία», εξαιρετικά επίκαιρο και σήµερα, αν και εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες στην χώρα µας και διεθνώς.

Δίκαια η 17η Νοέµβρη καθιερώθηκε ως ηµέρα µνήµης και αγώνα για την δηµοκρατία, µε πολλούς και διάφορους διεκδικητές της µεγάλης εκείνης νεολαιίστικης εξέγερσης. Κάτι που επιβεβαιώνει την πραγµατικότητα του πολιτικού πλουραλισµού στον δηµοκρατικό χώρο, άρα και την ανάγκη και δυνατότητα να γινόµαστε ένα µπροστά στην απειλή του φασισµού, που πάει χέρι-χέρι µε τον ακραίο εθνικισµό.

Πληθώρα άκρως αρνητικών περιστατικών στην κεντρική πολιτική σκηνή και σε τοπικές κοινωνίες, επαναφέρουν καθηµερινά στο προσκήνιο τα αιτήµατα του Πολυτεχνείου. Ακόµα και το γεγονός ότι ο αδιόρθωτος και εκ των αρνητών των νεκρών του Πολυτεχνείου Άδωνις Γεωργιάδης προτείνει το αµερικανικό µοντέλο οπλοκατοχής ως απάντηση στην πολύµορφη βία, αποτελεί σήµα συναγερµού.

Το Πολυτεχνείο Ζει, πρώτα-πρώτα επειδή η ασκούµενη σήµερα κυβερνητική πολιτική στο εσωτερικό και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας, αφήνει πίσω της κοινωνικά ερείπια, ενώ, αντί για εθνική ασφάλεια, παράγει ανασφάλεια.

Επιπλέον, στην Κύπρο που η προδοσία της από την χούντα σήµανε και το τέλος του δικτατορικού καθεστώτος, Ιούλιο του 1974, δεν σηµειώθηκε καµία θετική κινητικότητα στα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, µε µοναδικό µήνυµα ελπίδας την πρόσφατη εκλογή ως ηγέτη των Τουρκοκυπρίων του ενωτικού Τουφάν Ερχιουµάν στην θέση του διχοτοµικού Ερσίν Τατάρ, φίλου του Ερντογάν. Πιθανολογώ ότι αν είχε επιτύχει και δεν είχε κατασταλεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα είχε αποφευχθεί και η Κυπριακή τραγωδία του 1974.

Μεταδικτατορικά, επικράτησε πρώτη φορά στην Ελλάδα οµαλή κοινοβουλευτική δηµοκρατία, µε νόµιµα τα κόµµατα της Αριστεράς και το λαϊκό κίνηµα σε άνθηση, µε πρώτο ορόσηµο την νίκη του κινήµατος της Αλλαγής, το 1981, που έφερε στο τιµόνι της χώρας τον Ανδρέα Παπανδρέου που επέφερε αλλαγές στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, κυρίως µε τις φιλειρηνικές του πρωτοβουλίες.

Βασικό µήνυµα που άφησε πίσω του το Πολυτεχνείο, ήταν η ενότητα του δηµοκρατικού προοδευτικού χώρου, καθώς σε εκείνη την εξέγερση πρωταγωνίστησαν φοιτητικά στελέχη από το ΠΑΚ, τον Ρήγα Φεραίο και την ΚΝΕ, µέχρι την πολύµορφη εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Η Δεξιά δεν είχε εκπρόσωπό της, τουλάχιστον στην Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης.

Άλλο χαρακτηριστικό του, ότι δεν καπελώθηκε ούτε µπορούσε να συµβεί αυτό, µε τον πλουραλισµό των απόψεων µέσα στο Πολυτεχνείο και στους γύρω δρόµους που είχαν σπεύσει να συµπαρασταθούν χιλιάδες δηµοκράτες.

Από την άποψη των προαναφερθέντων δύο χαρακτηριστικών, το Πολυτεχνείο µπορεί να συγκριθεί µε το µεγαλειώδες κίνηµα των Τεµπών, που τον περασµένο Φεβρουάριο πέρασε και τα σύνορα της Ελλάδας, εκφραζόµενο από εκδηλώσεις σε ογδόντα χώρες, όπου και απόδηµος Ελληνισµός.

Τέλος, παιδιά κυρίως, έχυσαν το αίµα τους στο Πολυτεχνείο για την δηµοκρατία, το ίδιο συνέβη και προ διετίας στα Τέµπη, µε κοινοβουλευτική δηµοκρατία τούτη την φορά. «Ψωµί – παιδεία – ελευθερία» τότε, «αλήθεια και δικαιοσύνη» σήµερα.

* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ