Οι σκηνές από την Μπούτσα της Ουκρανίας σοκάρουν κάθε πολιτισμένο άνθρωπο
στον πλανήτη. Όχι πως δεν έχουμε ξαναδεί το θέαμα. Στην Αφρική, στην Ασία, στα
Βαλκάνια , στην Κύπρο και αλλού, η κτηνωδία του πολέμου έχει αφήσει το
επισκεπτήριό της. Με ποικίλες υπογραφές. Δεν είναι μόνο οι Ρώσοι που αμαυρώνουν,
αυτή τη φορά, ακόμη και την έννοια της ένοπλης σύρραξης- περισσότερο από όσο
είναι μαύρη από μόνη της.
Τα κουφάρια των αμάχων προκαλούν το ίδιο σύγκρυο από όποιο χέρι και αν
προκλήθηκαν. Η αξίωση για τιμωρία προτάσσεται, όπως σε κάθε έγκλημα, παρ' ότι η
Ιστορία δεν έχει πολλά παραδείγματα απονομής Δικαιοσύνης σε αυτές τις
περιπτώσεις. Ακόμη και πέρα από το δυτικό ημισφαίριο το ερώτημα «ποιος το
έκανε;» δείχνει να περιέχει την απάντησή του: ρωσικός στρατός.
Ποιος άλλος θα έδενε ανθρώπους πισώπλατα και θα τους εκτελούσε στη μέση του
δρόμου; Αυτονόητα Νατοϊκοί και Ευρωπαίοι συντονίσθηκαν ακαριαία κατά του
Πούτιν. Οι αντιδράσεις της Μόσχας για <προβοκάτσια> και <σκηνοθεσία> δεν θα
γίνουν πιστευτές, αν δεν προσκομισθούν τεκμήρια για τους δράστες. Τι ακριβώς
σημαίνει «προβοκάτσια»; Μάζεψαν οι Κυπατζήδες του Ζελένσκι αθώους αμάχους
της περιοχής και σκηνοθέτησαν το αποτρόπαιο θέαμα που μεταδόθηκε ;
Ή μήπως προήλθε από «αυτονομημένες» ρωσικές ομάδες που οργάνωσαν την
αγριότητα , επειδή είναι στη φύση τους – και οι Ουκρανοί απλώς τη μετέδωσαν;
Ακόμη και αν η αλήθεια δεν είναι πάντα ότι δείχνει η εικόνα και ότι προσλαμβάνει το
μάτι, τραβηγμένο ακόμη και να το σκεφθεί κανείς. Υπάρχει όμως μια εξ αντικειμένου
προβοκάτσια στη Μπούτσα και περιέργως δεν θίγεται από καμία πλευρά:
Το έγκλημα δεν μετατρέπει μόνο τα χαρακτηριστικά της «ειδικής στρατιωτικής
επιχείρησης» της Μόσχας , προς το πιο βάρβαρο. Είναι πράξη συνέχισης του
πολέμου. Ανατινάζει τις συνομιλίες για την ειρήνευση. Την ημέρα που η διεθνής
ειδησεογραφία κατέγραφε προϋποθέσεις για συνάντηση Πούτιν – Ζελένσκι , το
αποτρόπαιο θέαμα σταμάτησε κάθε συζήτηση. Τυχαίο; Ποια συνάντηση να κάνει ο
ένας, όταν ο άλλος έχει κατασφάξει τους αμάχους του;
Πώς να συνομιλήσει ο άλλος με αυτόν για τον οποίο ισχυρίζεται πως έχει
σκηνοθετηθεί ένα έγκλημα σε βάρος του; Η κοινοτική Ευρώπη καταδίκασε , αλλά
πάλι δεν ξεκόλλησε από την αμερικανική μονομέρεια για να ζητήσει το αυτονόητο:
Την αλήθεια. Όπως την περιέγραψε ο Αμερικανός αρχιτέκτονας Φράνκ Ράιτ : «η
αλήθεια είναι πιο σημαντική από τα γεγονότα».
Πέρα από την καταδίκη και χωριστά από την πολιτική και διπλωματική διαχείριση με
τις σκοπιμότητές τους, υπάρχει και το διεθνές ανθρωπιστικό Δίκαιο. Ευτυχώς το
καθιστά λογική συνάρτηση της συγκυρίας ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο
Γκουτέρες: «Είναι ουσιαστικής σημασίας μια ανεξάρτητη έρευνα να οδηγήσει στη
λογοδοσία των υπευθύνων»…
