Αν θέλαµε να δώσουµε έναν ορισµό της τέχνης θα λέγαµε ότι µε τον όρο αυτό συνήθως εννοείται η ψυχική δραστηριότητα ή δηµιουργία που είναι σηµαντική εξαιτίας της έλξης που προκαλεί στα ανθρώπινα συναισθήµατα, διεγείροντας τον νου ή και το συναίσθηµα. Είναι η δηµιουργική έκφραση που µέσα στο έργο αποτυπώνει την ψυχική κατάσταση, τα συναισθήµατα, τις ιδέες, την αίσθηση ή τον οραµατισµό του καλλιτέχνη.
Επειδή τις τελευταίες µέρες γίνεται πολύς λόγος για την έννοια της τέχνης και αν αυτή θα πρέπει να λογοκρίνεται προφανώς και η απάντηση είναι όχι. Παρ όλα αυτά µε αφορµή την πρόσφατη έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη µε τον τίτλο «Σαγήνη του Αλλόκοτου» θα επικροτήσω απόλυτα τον εµπνευστή του τίτλου της έκθεσης αυτής, αλλά µόνο τον τίτλο. Ας δούµε αλήθεια τι σηµαίνει αλλόκοτο. Είναι αυτό που είναι παράξενο στη µορφή και την συµπεριφορά. Μέχρι εδώ δε νοµίζω ότι κανείς µπορεί να διαφωνήσει.
Το γεγονός όµως ότι το αλλόκοτο αυτό «εισέβαλε» στο όνοµα κάποιας «τέχνης» σε έναν δηµόσιο οργανισµό που χρηµατοδοτείται από τους Έλληνες φορολογούµενους πολίτες, που δηλώνουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία χριστιανοί Ορθόδοξοι, και που ο οργανισµός αυτός υπάρχει για να προάγει τον πολιτισµό µπροστά στα µάτια ανθρώπων που έχουν συγκεκριµένα πιστεύω, πίστη και παράδοση, γεννά πολλά ερωτήµατα και για την πολιτική ηγεσία του τόπου, που επέτρεψε σε αυτόν τον χώρο να εισβάλλει το αλλόκοτο.
Η κυρία Μενδώνη και ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πόσο υπερήφανοι αλήθεια µπορεί να αισθάνονται που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, από όσο είµαι σε θέση να γνωρίζω, νοιώσανε να προσβάλλεται το θρησκευτικό τους συναίσθηµα; Απ’ ότι φαίνεται το πάµε και όπου βγει δεν ακούστηκε µόνο στα Τέµπη, αλλά ακούγεται καθηµερινά παντού και δυστυχώς και στο χώρο του πολιτισµού.
Φθηνές αποµιµήσεις
Οι καλλιτέχνες που µιµούνται τη σχολή του Φρανσίσκο Γκόγια είναι πολλοί, αλλά οι φθηνές αποµιµήσεις δεν µπορούν να θεωρηθούν και τέχνη, αν µιλήσουµε και σε ένα αισθητικό επίπεδο.
Πέρα από αυτό όµως φαίνεται οτι γίνεται συνήθεια σε κάποιους σε σηµαντικές θρησκευτικές περιόδου του έτους να προσβάλλουν τα Θεία. Βρισκόµαστε ήδη στην περίοδο της Μεγάλης Τεσαρακοστής κι αν αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα στους σηµερινούς κυβερνώντες λέει πάρα πολλά στην µεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που µέσα σε αυτή την περίοδο, σαφέστατα και δεν θα περίµενε να δει να φιλοξενούνται σε έναν εθνικό φορέα έργα που προσβάλλουν την πίστη και τα θρησκευτικά του σύµβολα. Μπορεί το πρόσωπο της Παναγίας και του Χριστού, τα πρόσωπα των Αγίων να µην λένε πολλά πράγµατα στην Υπουργό Πολιτισµού, και είναι δικαίωµά της, δεν έχει όµως κανένα δικαίωµα να συµπράττει σε µια έκθεση που πιθανότατα θα επισκεφθούν και µικρά παιδιά που άλλο µαθαίνουν από τις οικογένειές τους ότι είναι η Παναγία και οι Άγιοι της Εκκλησίας. Για αυτή της σύγχυση αλήθεια ποιος είναι υπεύθυνος αν όχι η ίδια η Υπουργός Πολιτισµού και ο Πρωθυπουργός που ανέχεται αυτούς τους προσβλητικούς πειραµατισµούς για την αισθητική µας, την πίστη µας και την παράδοσή µας.
Κατά τη γνώµη µας, η Εθνική Πινακοθήκη δεν έπρεπε να επιτρέψει την παρουσίαση προσβλητικών έργων προς την Ορθόδοξη Πίστη µας, αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο θέµα των µέσων µαζικής ενηµέρωσης και όχι η πράξη αυτή καθ’ αυτή του κ. Νίκου Παπαδόπουλου, που το κίνηµα ΝΙΚΗ ξεκάθαρα δεν υιοθετεί.
Τα όρια
Ταυτόχρονα ζητούµε να επανέλθει ο νόµος που χαρακτηρίζει ποινικό αδίκηµα την εξύβριση και προσβολή των θείων και ιερών του Χριστιανισµού και κάθε θρησκείας για να περιοριστούν παρόµοιες καταστάσεις.
Προφανώς και για τα όρια της τέχνης θα συνεχίσει να γίνεται λόγος και η συζήτηση πάντα ευπρόσδεκτη είναι, αλλά κάποτε θα πρέπει να γίνει και µια σοβαρή κουβέντα για τον σεβασµό της πίστης και της παράδοσης σε αυτόν τον τόπο. Εκτός και αν οι υποστηρικτές της woke ατζέντας µας απαγορέψουν και αυτό, δηλαδή να µιλάµε ανοιχτά για την πίστη µας. Ειδικά µπροστά στο πρόσωπο της Παναγίας ο Έλληνας παραδοσιακά στεκόταν µε µεγάλο σεβασµό και αυτή η σχέση που η ιστορία και οι άνθρωποι αυτού του τόπου έχουν µε την µητέρα του Θεού δεν θα διαρραγεί ποτέ όσες εκθέσεις σαν την αλλόκοτη αυτή έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη κι αν γίνουν στο µέλλον.
Να τονίσουµε ότι την ίδια θέση θα είχαµε αν υβρίζονταν άλλες θρησκείες και δόγµατα µε παρόµοιο τρόπο. Κάνεις δεν έχει το δικαίωµα να ονοµάζει ως Τέχνη την προσβολή της θρησκευτικής πίστης, όποια και αν είναι αυτή.
Όσο και να προσπαθούν κάποιοι η λογική στο τέλος θα επικρατήσει, η προσβολή της Ορθόδοξης Πίστης µας δεν είναι Τέχνη για την συντριπτική πλειοψηφία των συµπολιτών µας.
