«Μα, πώς υπάρχει κρίση; Αφού βλέπω στην τηλεόραση ότι όλοι οι δημοφιλείς προορισμοί είναι κλεισμένοι ακόμη και κατά 100% τις μέρες των Γιορτών». Τέτοιου τύπου απορίες εκφράζονται καθημερινά όχι μόνο σε παρέες μη ειδημόνων, αλλά και σε τηλεοπτικά πάνελ, σε ραδιοφωνικές εκπομπές και σε άρθρα εφημερίδων, που έχουν ως βασικό μέλημα είτε να ενισχύσουν το κυβερνητικό αφήγημα περί «οικονομίας που πετάει», είτε να «πατήσουν» στο ένστικτο του κοινωνικού αυτοματισμού για να καταλήξουν στο συμπέρασμα «έλα μωρέ που θέλουν και επιδοτήσεις και μειώσεις φόρων, αφού μια χαρά περνάνε».
Βεβαίως, η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ήδη από το λυκόφως του 20 ου αιώνα, είχαμε μάθει να μιλάμε για «κοινωνίες των 2/3». Όταν, δηλαδή, η εργασιακή ανασφάλεια, οι χαμηλές συντάξεις, η συμπίεση του «εργατικού κόστους» και τα πρώτα μέτρα ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας είχαν αρχίσει να ανατρέπουν το status quo που υπήρχε στη χώρα μας από τον Πόλεμο και από την Μεταπολίτευση και μετά (ότι, δηλαδή, «αν δουλέψεις, θα προκόψεις…»), οι αναλύσεις έλεγαν ότι σιγά-σιγά, στην Ελλάδα (αλλά και πανευρωπαϊκώς) διαμορφώνονταν κοινωνίες όπου τα 2/3 των πολιτών θα διαβιούσαν από αξιοπρεπώς ως πολύ καλά και πλουσιοπάροχα και το 1/3 των πολιτών είτε θα πάλευε να κρατήσει το κεφάλι του έξω από το νερό και να μην εξωπεταχτεί στο περιθώριο, είτε θα είχε βρεθεί στο κοινωνικό περιθώριο.
Η δεκαετία των Μνημονίων, παρά τις σωτήριες και ανακουφιστικές περί του αντιθέτου προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παρόξυναν τις κοινωνικές ανισότητες. Και, αμέσως μετά, η Δεξιά του δόγματος «οι ανισότητες είναι φυσικό φαινόμενο», όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να τις απαλύνει, αλλά κάθε λέξη σε κάθε νόμο και κάθε τροπολογία που φέρνουν στη Βουλή ευνοεί την περαιτέρω εμβάθυνση αυτών των ανισοτήτων σε όλα τα επίπεδα.
Κάπως έτσι, κινδυνεύουμε να μετατραπούμε –αν αυτό δεν έχει ήδη γίνει- σε κοινωνία του 1/3 και οδεύουμε ολοταχώς προς την κοινωνία του ¼. Με άλλα λόγια, το 60-65% των Ελλήνων και των διαβιούντων στη χώρα απλώς παλεύουν να επιβιώσουν και να ανταποκριθούν στους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις τους. Και υπάρχει και 1/3 που ζει από καλά και πάνω.
Αυτό το 1/3 λοιπόν, μπορεί να φάει, να ξοδέψει, να κλείσει καταλύματα στους «δημοφιλείς» προορισμούς τα τριήμερα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των εθνικών εορτών και να είναι όλοι αυτοί οι προορισμοί γεμάτοι. Κι όμως, αυτό δεν λέει τίποτα για τις βαθιές και μεγάλες ανισότητες. Το θέμα, μ’ άλλα λόγια, δεν είναι αν η Αράχωβα, το Νυμφαίο, το Πήλιο, η Βυτίνα και άλλοι 10 προορισμοί έχουν 100% πληρότητα τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και μερικές ακόμη μέρες. Το θέμα είναι τί πληρότητα έχουν όλο τον χρόνο –από εκεί μόνο μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα. Όλα τα άλλα, είναι αναλύσεις της πεντάρας.
