«Ιστορικό και πολιτικό χρέος της κυβέρνησης να μην αφήσει μία οικονομική κρίση να μετατραπεί σε πολιτική κρίση».
«Δεν πρόκειται να αφήσουμε να μας ρουφήξει άλλος ένας κύκλος φθοράς». Οι ως άνω φράσεις ανήκουν στον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Γιάννη Οικονόμου και είναι αρκούντως «δραματικές» προκειμένου όλοι-ες να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας: εξάλλου, όσοι έχουν παρακολουθήσει τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του πορτ παρόλ του Μεγάρου Μαξίμου, γνωρίζουν ότι ο Οικονόμου μετράει τα λόγια του, δεν κάνει κατάχρηση των εννοιών και του υπερθετικού βαθμού ούτε «φουσκώνει» όσα λέει για να εντυπωσιάσει. Με άλλα λόγια, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλάει για το ενδεχόμενο «πολιτικής κρίσης» ή προεξοφλεί τον κίνδυνο «να μας ρουφήξει (!) άλλος ένας κύκλος φθοράς», αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, πως η κυβέρνηση έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως η καθημερινότητα έχει αρχίσει να γίνεται αβίωτη για μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεύτερον, ότι τα μηνύματα που φτάνουν στο Μέγαρο Μαξίμου από τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις –τα ποσοτικά, αλλά κυρίως τα ποιοτικά- σηματοδοτούν ότι ο κίνδυνος για την κυβερνώσα παράταξη δεν είναι απλώς πως δειλά-δειλά ανοίγει το πολιτικό παιχνίδι ή πως ηκυβέρνηση υφίσταται μία προϊούσα φθορά που είναι σημαντική.
Αντιθέτως, αν οι δημοσκόποι λένε στο Μαξίμου όσα λένε και σε εμάς τους υπόλοιπους κοινούς «θνητούς», τότε οι πολίτες δηλώνουν στις σφυγμομετρήσεις όλα εκείνα που συνθέτουν το σκηνικό της απελπισίας που γεννά τέρατα: αβίωτη καθημερινότητα, συλλογική κατάθλιψη (χωρίς καμία πρόθεση ψυχιατρικοποίησης της πολιτικής συζήτησης προφανώς…), αγωνία και φόβος για το αύριο, παραίτηση από τη ζωή. Με άλλα λόγια, στις συνθήκες που έχουν αρχίσει να δημιουργούνται και που, όπως όλα δείχνουν, δε θα αρθούν ούτε σε έναν ούτε σε δύο μήνες, υπάρχει ο φόβος να αρχίσει να αντιδρά η ελληνική κοινωνία όπως αντιδρούσε στα πρώτα χρόνια των Μνημονίων –τότε που πάλι ο λογαριασμός του μήνα δεν έβγαινε και που η λέξη «μέλλον» προκαλούσε τρόμο αντί για ελπίδα.
Αν, βεβαίως, η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα αντιμετωπίσει αυτά τα ανησυχητικά φαινόμενα με γενικόλογες διακηρύξεις κατά του λαϊκισμού ή εργαλειοποιώντας ακόμη και την ομιλία Ζελένσκι για να ρίξει νερό στο μύλο της πόλωσης και της σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης, τότε είναι βαθιά νυχτωμένη. Αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
