Τραµπ και Πούτιν ξεκίνησαν µια νέα συνολική συνεννόηση µε το status δύο υπερδυνάµεων. Ο κόσµος, τα γεωπολιτικά δεδοµένα, διεθνείς συµµαχίες και ισορροπίες αλλάζουν. Είναι µια άλλη µέρα. Χειρότερη, καλύτερη αυτό θα κριθεί πολύ αργότερα.
Τα τελευταία αποµεινάρια του µεταπολεµικού status quo καταρρέουν. Όλα αυτά προκαλούν αβεβαιότητες, ανησυχίες και προβληµατισµούς.
Τραµπ και Πούτιν δεν συζήτησαν µόνο για την Ουκρανία. Συζήτησαν για την παγκόσµια οικονοµία, για την θέση του δολαρίου, για την ενέργεια και τα ενεργειακά αποθέµατα, για την τεχνητή νοηµοσύνη, για το Μεσανατολικό.
Πρακτικά «ξηλώνουν» όλο το µεταπολεµικό status quo, τα όποια νέα δεδοµένα δηµιουργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ είναι έτοιµοι να παρακάµψουν όλους παγκόσµιους οργανισµούς και τις διεθνείς συµφωνίες. Ο κόσµος µπαίνει σε τροχιά µεγάλων ανατροπών και οι Ευρωπαίοι θυµίζουν το γνωστό «δειλοί, µοιραίοι και άβουλοι αντάµα προσµένουνε ίσως ένα θαύµα». Αδύναµοι, χωρίς όραµα και πνοή για την Ευρώπη οι ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου, βρίσκονται σε κατάσταση πανικού καθώς δύσκολα για την ώρα θα διεκδικήσουν σηµαντικό µερίδιο στην «επόµενη µέρα» που ετοιµάζουνΤραµπ και Πούτι.
Αντίθετα Κίνα, Ινδία και Σαουδική Αραβία είναι µέσα στο νέο µεγάλο παιχνίδι διεκδικώντας σηµαντικά µερίδια στη «νέα κατάσταση».
Η συµφωνία Τραµπ-Πουτιν θα επισφραγιστει στις τρεις συναντήσεις στους, πρώτα στο Ριαντ (Σαουδική Αραβία), και µετά στην Ουάσιγκτον και στην Μόσχα.
Η ηγεσία Τραµπ επέφερε αλλαγή πολιτικής στον Λευκό Οίκο κατά 180 µοίρες σε σχέση µε τον Μπάιντεν και τους Δηµοκρατικούς. Αφήνει δε εκτεθειµένους πρωτίστως τους ευρωπαίους τους πλέον στενούς συµµάχους των ΗΠΑ. Φυσικά αφήνει σε κατάσταση διάλυσης και την Ουκρανία που είναι και το µεγάλο θύµα της σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας-Κίνας.
Η «επόµενη µέρα» που Ουάσιγκτον και Μόσχα θέλουν να διαµορφώσουν, πατάει σε βαλτώδη ύδατα και συντρίµµια. Τα µεγαλύτερα προβλήµατα είναι αυτά της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης, αλλά και της Συρίας. Δίπλα σε αυτά εµπεδώνουν για µια ακόµα φορά το δίκαιο του ισχυρού. Υπό αυτή την έννοια ευνοηµένοι της «επόµενης µέρας» είναι όσοι διαθέτουν στρατιωτική ισχύ και όπλα στο πεδίο. Ρώσοι και Αµερικανοί αλλά και περιφερειακά το Ισραήλ και η Τουρκία. Ευνοηµένοι και όσοι παραβιάζουν σύνορα και ανθρώπινα δικαιώµατα.
Σε όλες αυτές τις τεκτονικές αλλαγές, η Ευρώπη έχει ρόλο παθητικού θεατή. Δυνάµεις ναι µεν εκλεγµένες δηµοκρατικά, αλλά µε αυταρχισµό ορίζουν και ρυµουλκούν τις εξελίξεις.
Η Ευρώπη βλέποντας να διαλύεται ο κόσµος που γνώριζε, µοιάζει σαν ζόµπι. Οι ηγέτες της ψελλίζουν ακόµα κάτι περί Ουκρανίας και ΝΑΤΟ, αδυνατώντας να συνεννοηθούν και να χαράξουν µια πολιτική διαχείρισης. Είναι υπεύθυνοι για όσα ζούµε, είναι ένοχοι για τον δρόµο που µας οδήγησαν.
