Είµαστε ακόµα στην αρχή της µεγάλης αναταραχής. Ο Αµερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραµπ ισχυρίζεται πως έχει µια δικιά του µατιά, ένα δικό του τρόπο να διαχειριστεί την περιβόητη παγκοσµιοποίηση. Με τον εµπορικό πόλεµο που ξεκίνησε µε την επιβολή δασµών κατ’ αρχήν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, «οραµατίζεται» να φέρει πίσω στην Αµερική τις επενδύσεις και τα εργοστάσια από τις Ασιατικές χώρες αλλά και από άλλες περιοχές.
Επιµένει πως αυτός είναι ο κύριος στόχος του και όχι απλά και µόνο να «κλείσει» το εµπορικό έλλειµα των ΗΠΑ προς την Κίνα, την Ευρώπη, το Μεξικό και τον Καναδά.
Μένει όµως ανοιχτό το ερώτηµα αν οι δασµοί του κ. Τραµπ και ο εµπορικός πόλεµος που άνοιξε θα βοηθήσουν ώστε να επιστρέψει πίσω στην Αµερική ο πλούτος από τις λεγόµενες νέες οικονοµικές δυνάµεις. Και βέβαια το ερώτηµα αυτό συµπαρασύρει και ένα ακόµα: Αν ο υπόλοιπος κόσµος, οι νέες οικονοµικές δυνάµεις έχουν πλέον ανάγκη την Αµερική και την Ευρώπη, την λεγόµενη Δύση, όπως την είχαν κάποτε;
Μόνο η εσωτερική αγορά της Κίνας, είναι δυο φορές µεγαλύτερη από τις αγορές των ΗΠΑ και τη Ευρωπαϊκής Ένωσης µαζί. Η Κίνα είναι πλέον µια τεχνολογική υπερδύναµη και δεν έχει καµία απολύτως σχέση µε την χώρα της δεκαετίας του 80. Η Ινδία είναι ο γίγαντας του 1,5 δισ. κατοίκων, µια τεράστια αγορά από µόνη της, η οποία επίσης έχει στα χέρια της τεχνολογία και πυρηνικά. Όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Χώρες όπως το Βιετνάµ, η Ινδονησία, η Νιγηρία, το Κογκό, η Νότια Αφρική, το Καζακστάν, η Τουρκία, το Ιράν, έχουν λίγο ή πολύ µια «αυτόνοµη και αυτάρκη» πορεία.
Πρακτικά αντλούν, όλες αυτές οι χώρες ένα σηµαντικό µέρος του παγκόσµιου πλούτου. Στο ισοζύγιο αφαιρούνται από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.
Στην Ασία κατοικεί το 60% του παγκόσµιου πληθυσµού, ο οποίος πάει πλέον και αυτός στο σούπερ µάρκετ, δηµιουργώντας πλούτο και τζίρο πολλαπλάσιο από αυτόν που δηµιουργεί η δυτική κοινωνία.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ΗΠΑ και Ευρώπη επέβαλαν νέους κανόνες, απελευθέρωσαν το παγκόσµιο εµπόριο, ενώ σε συνδυασµό µε την ραγδαία εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας, ο κόσµος πέρασε στην εποχή της παγκοσµιοποίησης. Στον δυτικό κόσµο ο ενθουσιασµός ήταν µεγάλος, η Αµερική µε την Ευρώπη, επέβαλαν τα σύνορα και οι κάθε είδους περιορισµοί έπεσαν.
Ωστόσο πολλά από αυτά τα δεδοµένα ανατρέπονται και ο κ. Τραµπ θέτει πλέον στο τραπέζι την δική του εκδοχή της παγκοσµιοποίησης
Παρά τα προβλήµατα που δηµιουργούν οι δασµοί του του στην παγκόσµια οικονοµία, ο κ. Τραµπ, έχει µε το µέρος του, τους υπερπλούσιους της Αµερικής, που είναι και από τους πλουσιότερους του πλανήτη.
Σε αντίθεση µε την προηγούµενη κατάσταση (Προεδρία Μπάιντεν) τα µέτρα Τραµπ δεν βάζουν εµπόδια στους υπερπλούσιους στο να επενδύουν, να παράγουν και να πουλάνε στην Κίνα, τη Ρωσία, το Βιετνάµ ή αλλού.
Ο κ. Τραµπ ισχυρίζεται πως θέλει να φέρει επενδύσεις και εργοστάσια πίσω στις ΗΠΑ, αλλά δεν περιορίζει την δράση του πλούτου πλανητικά. Η προηγούµενη πολιτική «έκοβε τους κακούς» (Κίνα, Ρωσία, Βιετνάµ κ.α.) πολιτική ενός νέου διπολισµού του Μπάιντεν (αποκλεισµός και έβαζε όλο και περισσότερους φραγµούς στα επενδυτικά κεφάλαια και γενικώς στον υπερπλούτο.
Δεν είναι τυχαίο που οι πλουσιότεροι και επιδραστικότεροι (Μασκ, Μπέζος, Ζούκερµπεργκ, Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι, Μπριν της Google, ακόµη και ο Μπίλ Γκέιτζ), στήριξαν ή συµφώνησαν µε τον Τραµπ. Όλο αυτό το κλαµπ των υπερπλουσίων δεν θα άφηνε να περιορίζεται η δραστηριότητά του µόνο στη Δύση, αφήνοντας τις άλλες µεγάλες αγορές του πλανήτη στην Κίνα, την Ινδία ή την Ρωσία.
Το ερώτηµα είναι αν του «βγει» του κ. Τραµπ αυτή η επιλογή, αν θα αντέξει η Αµερική τις συνέπειες αυτών των επιλογών και αν η υπόλοιπη Δύση θα αρχίσει σταδιακά να διαπραγµατεύεται και να συµπορεύεται µε τις επιλογές του κ. Τραµπ ή θα γίνουν άλλες επιλογές…
