Αγροτικές επιδοτήσεις – Από εργαλείο ανάπτυξης σε µηχανισµό πολιτικής εξαγοράς

Tου ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΡΥΛΛΑ

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν είναι «λάθος», ούτε τεχνική αστοχία, ούτε διοικητική ανεπάρκεια. Είναι το φυσικό αποτέλεσµα ενός σάπιου συστήµατος που οικοδοµήθηκε συνειδητά από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και συντηρήθηκε -µε διαφορετική ρητορική αλλά ίδια πρακτική- από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα σύστηµα που µετέτρεψε τις αγροτικές επιδοτήσεις από εργαλείο ανάπτυξης σε µηχανισµό εξαγοράς συνειδήσεων.

Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, δεκάδες δισεκατοµµύρια ευρώ ευρωπαϊκών πόρων πέρασαν από τα χέρια του ελληνικού κράτους. Όχι για να δηµιουργηθεί ένας σύγχρονος, ανταγωνιστικός πρωτογενής τοµέας, αλλά για να αναπαραχθεί µια πελατειακή ισορροπία. Το αποτέλεσµα είναι ντροπιαστικό: το 2025 η µέση αξία γεωργικής παραγωγής στη χώρα µας µετά βίας φτάνει τα 190 ευρώ ανά στρέµµα, όταν χώρες χωρίς το δικό µας κλίµα και τη δική µας ποιότητα γης παράγουν έξι και επτά φορές περισσότερο. Αυτή δεν είναι αποτυχία της φύσης. Είναι αποτυχία της πολιτικής.

Η Νέα Δηµοκρατία και το ΠΑΣΟΚ φέρουν ακέραια την ιστορική ευθύνη. Κυβέρνησαν για δεκαετίες και επέλεξαν συνειδητά να µην αγγίξουν το πρόβληµα. Χρησιµοποίησαν τις επιδοτήσεις ως υποκατάστατο αναπτυξιακής πολιτικής και ως εργαλείο «κοινωνικής ησυχίας». Δεν τόλµησαν να συνδέσουν τις ενισχύσεις µε την παραγωγικότητα, την καινοτοµία, τις πραγµατικές επενδύσεις. Ανέχθηκαν ένα σύστηµα εικονικών δηλώσεων, πλασµατικών δικαιωµάτων και επιδοτήσεων χωρίς αντίκρισµα. Και σήµερα παριστάνουν τους έκπληκτους

Στρεβλώσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, όχι µόνο δεν διόρθωσε τις στρεβλώσεις, αλλά τις βάθυνε. Η περιβόητη «τεχνική λύση» αποτέλεσε θεσµική παραδοχή της απάτης. Επέτρεψε τη δήλωση υπαρκτών και ανύπαρκτων βοσκοτόπων, άνοιξε παράθυρα σε επιτήδειους και ακύρωσε κάθε έννοια ελέγχου. Όταν το κράτος νοµιµοποιεί την παρανοµία, τότε η διαφθορά γίνεται κανόνας. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, λοιπόν, δεν αφορά µόνο κάποιους επίορκους υπαλλήλους ή µεµονωµένους απατεώνες. Είναι η κορυφή του παγόβουνου ενός µοντέλου που ενθάρρυνε τον αγρότη να περιµένει την επιδότηση αντί να επενδύει, που µετέτρεψε τους συνεταιρισµούς σε µηχανισµούς κακοδιαχείρισης και που τιµώρησε όσους προσπάθησαν να καινοτοµήσουν.

Την ώρα που ο κόσµος προχωρούσε σε ψηφιακή γεωργία, αγροτεχνολογία, πιστοποίηση ποιότητας και εξαγωγικό προσανατολισµό, στην Ελλάδα καλλιεργήθηκε ο φόβος της αλλαγής. Έτσι δηµιουργήθηκε ένας πρωτογενής τοµέας χαµηλής απόδοσης, υψηλού κόστους και απόλυτης εξάρτησης από τις Βρυξέλλες. Ας τελειώνουµε µε τις υποκρισίες. Δεν είναι κοινωνική πολιτική να µοιράζεις χρήµατα χωρίς αποτέλεσµα. Είναι κοινωνική απάτη. Δεν υπάρχει µέλλον για έναν αγροτικό τοµέα που λειτουργεί µε λογικές δεκαετίας του ’80 σε µια οικονοµία του 21ου αιώνα.

Η ΝΙΚΗ στέκεται δίπλα στους αγρότες, όχι όµως δίπλα στο ψέµα. Χρειαζόµαστε ένα νέο κοινωνικό συµβόλαιο: επιδοτήσεις συνδεδεµένες µε πραγµατική παραγωγή, αυστηρούς και αδιάβλητους ελέγχους, υποχρεωτικό εκσυγχρονισµό, συνεταιρισµούς µε επαγγελµατική διοίκηση και ισχυρά κίνητρα για ιδιωτικές επενδύσεις. Μοντέλα που εφαρµόστηκαν µε επιτυχία σε χώρες όπως η Ολλανδία και το Ισραήλ.

Αν συνεχίσουµε στον ίδιο δρόµο, θα συνεχίσουµε να παράγουµε φτώχεια µε ευρωπαϊκά κονδύλια. Αν όµως σπάσουµε το καθεστώς ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ, η ελληνική γη µπορεί να γίνει πηγή πλούτου, αξιοπρέπειας και εθνικής αυτάρκειας.

* Βουλευτής Β2 Δυτικού Τοµέα Αθηνών µε τη ΝΙΚΗ