Το κείμενο θα ξεκινήσει ακριβώς όπως ξεκινούν τα δελτία Τύπου
και τα ρεπορτάζ επ’ αφορμή της χθεσινής ημέρας: «με τον
καθιερωμένο αγιασμό άνοιξαν χθες τα σχολεία…».
«Καθιερωμένος», λοιπόν. Σύμφωνοι. Και για πολλά χρόνια, ήταν
καθιερωμένη η απαγόρευση των αμβλώσεων, η ποινικοποίηση της
μοιχείας ή το να τελεί η κάθε τοπική ενορία χρέη ληξιαρχείου.
Όμως, έχουμε 2022, οι κοινωνίες μας είναι πολυπολιτισμικές –με
ό,τι αυτό σημαίνει και για την πολυχρωμία των θρησκευτικών
συναισθημάτων σ’ αυτές- και αυτός ο «καθιερωμένος» αγιασμός
μάλλον πρέπει να επανεξεταστεί: καταρχάς, διότι η κατάργηση της
επανεκκίνησης των σχολείων με τον αγιασμό αποτελεί μία μόνο
από τις πολλές πτυχές των εκκρεμοτήτων που πρέπει κάποια
στιγμή να λυθούν στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας. Είμαστε μία
πολύχρωμη και πολυθρησκευτική κοινωνία και το κράτος οφείλει
να είναι άθρησκο, ακριβώς για να δείχνει ότι σέβεται με τον ίδιο
τρόπο όλους τους πολίτες του. Με άλλα λόγια, ο αγιασμός στα
σχολεία πρέπει να καταργηθεί ακριβώς για τους ίδιους λόγους που
πρέπει να καταργηθεί ο ομολογιακός χαρακτήρας του μαθήματος
των θρησκευτικών, να αποκαθηλωθούν εικόνες από αίθουσες
δημοσίων κτηρίων, να αποσυνδεθεί οικονομικά και μισθολογικά η
Εκκλησία από το κράτος κ.α.
Πέραν αυτού, η συζήτηση δεν αφορά μόνο στα παιδάκια που
μπορεί να προέρχονται από οικογένειες μεταναστών και να μην
είναι χριστιανόπουλα. Υπάρχουν και ελληνικές οικογένειες άθεων ή
που πιστεύουν σε άλλα δόγματα ή θρησκείες. Η Εκκλησία μπορεί
να οργανώσει ειδική τελετή και όσα παιδάκια με τους γονείς τους
αισθάνονται ότι θρησκεύονται και θέλουν ευλογία για τη νέα
σχολική τους χρονιά, να μεταβαίνουν κάθε δεύτερη Δευτέρα του
Σεπτέμβρη στον πλησιέστερο με το σχολείο τους ναό και κατόπιν,
να πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο για το πρώτο κουδούνι.
Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα και κάποια στιγμή, θα ήταν καλό να το
συνηθίσουμε.
