Υπάρχει ένα αξίωμα στην πολιτική, όπως και στη ζωή: όταν
κάποιος αισθάνεται απρόσβλητος και πανίσχυρος, όταν θεωρεί ότι
δεν λογοδοτεί πουθενά και πως ουδείς μπορεί να τον πειράξει,
τότε κάνει τα πλέον παιδαριώδη λάθη.
Τα τελευταία 3,5 χρόνια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε όλους τους
λόγους του κόσμου ώστε να μεθά καθημερινά με την οίηση και την
αλαζονεία της παντοκρατορίας του: βρήκε ένα γεμάτο ταμείο,
«κληρονόμησε» -και καλλιέργησε- ένα πολύ θετικό προφίλ για τη
χώρα, ενώ παρά (ή μήπως χάρη; ) τις μεγάλες κρίσεις που
κλήθηκε να διαχειριστεί, παρέμεινε επί 3,5 χρόνια ο απόλυτος
τιμονιέρης του πολιτικού σκηνικού. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να
βρει τον βηματισμό της και να δημιουργήσει συνθήκες νίκης,
εσωκομματικά ο ίδιος έχει «καθαρίσει» το παιχνίδι, ενώ για τα
πρώτα 2,5 χρόνια κυβερνούσε σχεδόν αποκλειστικά με τους
φίλους του, έχοντας εμπεδώσει ένα εξαιρετικά ασφυκτικό και
πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης, με το «επιτελικό
κράτος» να ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλα τα μέλη του
υπουργικού συμβουλίου.
Σ’ αυτό το σκηνικό, λοιπόν, ο πρωθυπουργός έκανε ένα μεγάλο
λάθος, που πλέον τείνει να αποδειχθεί μοιραίο: άρχισε να
παρακολουθεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, είτε γνωρίζοντας
τα πάντα, είτε έχοντας δώσει πλήρεις υπερεξουσίες στον ανιψιό
του, όπως διάφοροι (υπερβολικά) καλόπιστοι συνάδελφοι
επιμένουν.
Πλέον, όμως, το αν ήξερε, πόσα ήξερε ή αν είχε διατάξει και
οργανώσει αυτή την ιστορία, μικρή σημασία έχει. Ο Γρηγόρης
Δημητριάδης έχει 3,5 μήνες να περάσει το κατώφλι του Μεγάρου
Μαξίμου, κάτι άλλοι «φίλοι» του συστήματος βρίσκονται ήδη στο
Μιλάνο φοβούμενοι τις ραγδαίες εξελίξεις εντός συνόρων και ο
πρωθυπουργός «λούζεται» όλο το παιδαριώδες λάθος που έκανε
–ή, που έγινε επί των ημερών του στο Μαξίμου, διαλέγετε και
παίρνετε. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ήταν η αλαζονεία της ισχύος που
«τύφλωσε» τους πάντες στο πρωθυπουργικό μέγαρο τόσο πολύ,
ώστε να θεωρήσουν ότι «τούς παίρνει» να παρακολουθούν
υπουργούς, «δελφίνους», «τζάκια», επιχειρηματίες. Μόνο που,
πάνω στην οίησή τους, ξέχασαν δύο πράγματα: πρώτον, ότι
υπάρχουν λάθη που αποδεικνύονται μοιραία στην πολιτική. Και
δεύτερον, πως όταν έχεις στηριχθεί σε μεγάλα και «περίεργα»
συμφέροντα για να ανελιχθείς στην εξουσία, τότε την έχεις άσχημα
σε περίπτωση που τα στρέψεις εναντίον σου. Στην περίπτωσή
μας, λοιπόν, φαίνεται ότι ισχύουν και τα δύο.
