Η πρόταση του Ισπανού πρωθυπουργού, Πέδρο Σάντσεθ, να αλλάξει πλήρως η στρατηγική διαχείρισης της πανδημίας σε όλη την Ε.Ε. ίσως να είναι πρόωρο να εξεταστεί –πολλώ δε μάλλον να υιοθετηθεί.
Με λίγα λόγια και σε απλά ελληνικά, ο Σάντσεθ ούτε λίγο ούτε πολύ, βασισμένος στις εισηγήσεις των λοιμωξιολόγων της χώρας του, καλεί τους Ευρωπαίους εταίρους του να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό ως ενδημικό και όχι ως πανδημία.
Με άλλα λόγια, βάσει της εισήγησης και της πρότασης του Ισπανού πρωθυπουργού, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα πρέπει σιγά σιγά να αφήσουν πίσω τους τα περιοριστικά μέτρα και το κυνήγι του κορωνοϊού και να αρχίζουν να τον αντιμετωπίζουν σαν να πρόκειται για… γρίπη: να διασφαλίζουν, δηλαδή τον εμβολιασμό των πολιτών τους, να ενθαρρύνουν την τήρηση αποστάσεων και όλων των υπόλοιπων μέτρων ασφαλείας και πέραν τούτων ουδέν.
Όπως προαναφέρθηκε, με την «Όμικρον» να καλπάζει και τις επόμενες εβδομάδες να προβάλλουν σαν αχαρτογράφητα ύδατα για ολόκληρη την Ευρώπη, είναι αυτονόητο ότι η πρόταση του ισπανού πρωθυπουργού δεν είναι ώριμη για να υιοθετηθεί.
Όμως, αν μετά την «Όμικρον» δεν μας περιμένει κάποια άλλη, απειλητική παραλλαγή του ιού και επιβεβαιωθούν οι κυρίαρχες επιστημονικές προβλέψεις που συνδέουν την ραγδαία μεταδοτικότητα της «Όμικρον» με το τέλος της πανδημίας όπως την ξέρουμε, τότε αργά ή γρήγορα αυτή η συζήτηση θα ανοίξει. Πάνω-κάτω οι περισσότεροι θα έχουμε μολυνθεί με την «Όμικρον», θα έχουμε αποκτήσει ανοσία μέσω αυτής, αλλά και μέσω του εμβολιασμού μας, ενώ ταυτοχρόνως οι νοσηλείες και εν γένει η πίεση στα νοσοκομεία θα έχει αποκλιμακωθεί.
Θα συντρέχουν, δηλαδή, οι βασικοί λόγοι για να ξεκινήσει η διαδικασία επανάκτησης της κανονικότητας. Αυτά εκτός. Αυτά στις χώρες που ενίσχυσαν τα συστήματα υγείας τους και που πέτυχαν να πείσουν την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τους να εμβολιαστούν –ειδικά όλους όσοι έχουν ηλικία πάνω από τα 50-60 έτη, που έχουν και αυξημένο κίνδυνο να βρεθούν στο νοσοκομείο ή σε ένα κρεβάτι Εντατικής Μονάδας.
Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι διαφορετικά: ο εμβολιασμός ακόμη έχει αποτύχει, η υποχρεωτικότητα δεν έφερε τα προσδοκώμενα από την κυβέρνηση αποτελέσματα, ενώ την ίδια ώρα το ΕΣΥ είναι αποδεκατισμένο, η κοινωνία διαιρεμένη και η οικονομία χτυπημένη.
Ο μείζων κίνδυνος, λοιπόν, είναι αυτός ακριβώς: όταν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα αρχίσουν να αν τιμετωπίζουν τον κορωνοϊο σαν μία ενδημική ασθένεια και θα αποφασίζουν άρση των μέτρων στήριξης και χαλάρωσης, εμείς να είμαστε εγκλωβισμένοι στο να μετρούμε κρούσματα, διασωληνώσεις και θανάτους και με τα περιοριστικά μέτρα στην κοινωνία να αίρονται και να επανέρχονται –κάτι σαν «ακορντεόν».
Αν ο κίνδυνος αυτός επιβεβαιωθεί, τότε η Ελλάδα θα είναι για μία ακόμη φορά η «εξαίρεση», εξαιτίας εκείνων που αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την πανδημία σαν μία πρόκληση μερικών εβδομάδων, με τα ελάχιστα δυνατά μέσα στήριξης του κοινωνικού κράτους και των δομών.
