Μία ενδιαφέρουσα και γεμάτη εξομολογήσεις συνέντευξη έδωσε η Άννα Διαμαντοπούλου στην εκπομπή EQ και την Έλενα Παπαβασιλείου το βράδυ της Δευτέρας (30/6). Η πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ άνοιξε τα χαρτιά της στην κάμερα του Action24 και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον σεξισμό που υπάρχει στην πολιτική σκηνή, τις παιδικές της αναμνήσεις αλλά και το σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας της.
«Γίνεται να υπάρξουν φιλίες και στην πολιτική, όπως και σε όλους τους χώρους, απλώς είναι λίγο πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί υπάρχει ένας ανταγωνισμός. Στην Κοζάνη είχα αντιπαλότητα με τους υποψήφιους του ίδιου κόμματος αλλά αυτοί είναι που με βοήθησαν στις εκλογές τώρα, εκεί φάνηκε ότι ήταν φίλοι μου», περιγράφει η Άννα Διαμαντοπούλου.
«Έχω πολύ λίγες κακές εμπειρίες από συμπεριφορές στην πολιτική. Οφείλεις να βγάζεις και τον αυστηρό σου εαυτό, ειδικά αν είσαι γυναίκα. Για πολλά χρόνια με έλεγαν «ξινή», υποχρεώθηκα να το κάνω ασυναίσθητα. Αν μια γυναίκα δεν βάλει επτακόσιες ασπίδες γύρω της σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, δεν θα τη βγάλει καθαρή», υπογραμμίζει ευθέως η γνωστή πολιτικός.
Σε ερώτηση για τα παιδικά και νεανικά της χρόνια, η Άννα Διαμαντοπούλου αφηγείται: «Ήθελα να γίνω… Βουγιουκλάκη, ήταν το μεγάλο μου όνειρο, έπαιζα συνέχεια θέατρο. Ήμουν ένα παιδί ζωηρό, δεν είχα την αίσθηση του φόβου, σε σημείο να είμαι επικίνδυνη. Το είχα αυτό το χαρακτηριστικό από κοριτσάκι. […] Σταμάτησα να οδηγώ μηχανή, μετά από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, που κόντεψα να σκοτωθώ. Είχα μία enduro».
Τέλος, αναφερόμενη στο πρόβλημα υγείας της μητέρας της, η Άννα Διαμαντοπούλου δεν έκρυψε τη συγκίνησή της, λέγοντας: «Είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν αυτό το πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι περίπου 200.000 οι ασθενείς και οι φροντιστές που είμαστε δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους χρειαζόμαστε εκπαίδευση και στήριξη. Κάθε μέρα είναι ένας μικρός Γολγοθάς, είναι πολύ δύσκολο ακόμα και μισή ώρα να καθίσω μαζί της.
Στην άνοια κατάλαβα τι σημαίνει το «βλέμμα», να σε βλέπει κάποιος και ουσιαστικά να μη σε βλέπει. Κάποια στιγμή με ρώτησε: τι κάνει η μαμά σου; Της λέω: μαμά, εγώ είμαι. Μου λέει: εμένα η κόρη μου είναι πολύ σπουδαία και την ξέρει όλος ο κόσμος. Το κράτησα αυτό σαν μια πολύ πικρή και γλυκιά ανάμνηση. Μέσα της είχε την κόρη της έτσι όπως την θαύμαζε, ανεξάρτητα αν με αναγνώριζε εκείνη τη στιγμή».
