Πολιτικός αναλυτής, Δηµοσιογράφος
Τόνους µε µελάνι έχουν χύσει οι θιασώτες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονοµίας, όσο και οι σκληροί Νεοφιλελεύθεροι κάθε είδους στην Ελλάδα, για το ελληνικό δηµόσιο και την µονιµότητα των δηµοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται ουσιαστικά για µια συζήτηση που έφτασε στην κορύφωση της αλλά και στην «ωρίµανσή» της όπως συνηθίζουν να λένε στην κυβέρνηση και στη ΝΔ από το 2010 και την χρεοκοπία της χώρας…
Ποιο ήταν το παράξενο τότε; Το γεγονός ότι και τα δύο κόµµατα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που δηµιούργησαν ένα τέρας στο ελληνικό δηµόσιο, µε δαιδαλώδεις διαδικασίες γκισέ, πρωτοκόλλου και το επιχείρηµα: «Και εγώ υπάλληλος είµαι…» και το «Ελάτε πάλι αύριο…». Αφού οι µεν Πράσινοι έφτασαν να τριπλασιάσουν στην Ελλάδα τους δηµοσίους υπαλλήλους, έπειτα ήρθε η επανίδρυση του κράτους από τη ΝΔ και τη χρυσή οκταετία του Κώστα Καραµανλή, για να συνεχίσει τη διόγκωση του δηµόσιου τοµέα, µε αποτέλεσµα όταν έσκασε η κρίση από κοινού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε συγκυβερνητική πλεύση να νοµοθετήσουν και να ψηφίσουν τη διαθεσιµότητα των δηµοσίων υπαλλήλων για την κινητικότητα στο δηµόσιο και την αποφόρτιση των οργανογραµµάτων. Έτσι, σε µια νύχτα υπάλληλοι του ΟΣΕ βρέθηκαν είτε σε διαθεσιµότητα µε κάποιες ελάχιστες µηνιαίες απολαβές, είτε κλήθηκαν τεχνικοί και µηχανουργοί να πάνε να γίνουν τραυµατιοφορείς σε νοσοκοµεία και φύλακες σε πανεπιστήµια… Η απόλυτη παράνοια.
Κοινωνικός αυτοµατισµός
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση πατάει τώρα στο επιχείρηµά της για συµπερίληψη στη συνταγµατική αναθεώρηση, του άρθρου για την άρση της µονιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα, γιατί λίγο έως πολύ πλέον στην ελληνική κοινωνία έχει ριζώσει η εντύπωση και το επιχείρηµα του κοινωνικού αυτοµατισµού, ότι οι δηµόσιοι υπάλληλοι είναι διεφθαρµένοι, κοµµατικοποιηµένοι, τεµπέληδες και δεν πατάνε στη δουλειά τους. Σε µια κοινωνία που οι πολίτες αντιµετωπίζουν καθηµερινά το φάσµα της ανεργίας, της βιοποριστικής αβεβαιότητας και του αγώνα για το καθηµερινό µεροκάµατο, µοιάζει άδικο στα µάτια τους να υπάρχει µια κοινωνική τάξη που δεν αγωνιά για όλα τα παραπάνω ως ένα βαθµό…
Μετακλητοί…
Βέβαια καµία κουβέντα εκ µέρους της κυβέρνησης, για τους µετακλητούς υπαλλήλους στο δηµόσιο που αυξήθηκαν σκανδαλωδώς κατά 32% µέσα σε 18 µήνες, µε το κόστος να φτάνει στα 41 εκατ. ευρώ και µε το κυβερνητικό επιχείρηµα ότι «αν υπάρχουν δηµόσιοι υπάλληλοι που αρνούνται να κάνουν την δουλειά τους, θα πρέπει και η κυβέρνηση να προσλάβει µετακλητούς υπαλλήλους που θα υλοποιήσουν το έργο της…». Με µια µικρή διαφορά βέβαια, ότι ο δηµόσιος υπάλληλος έχει ορκιστεί να τηρεί το σύνταγµα και τους νόµους, ενώ ο µετακλητός υπάλληλος πιο πιθανό µου µοιάζει να έχει ορκιστεί «πίστη» στο κόµµα που τον διόρισε… Ο συνολικός αριθµός τους έφτασε τον περασµένο Δεκέµβριο τους 3.444 υπαλλήλους, ενώ πριν ανανεωθεί η τετραετία της παρούσας κυβέρνησης ήταν 2.363. Βάσει στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους -ότι οι µέσες ετήσιες αποδοχές ενός µετακλητού είναι 22.000 ευρώ. Αν αυτό το ποσό πολλαπλασιαστεί επί τον αριθµό των µετακλητών του Δεκεµβρίου του 2024, ισούται µε ετήσια δαπάνη ύψους 75,7 εκατ. ευρώ στον κρατικό προϋπολογισµό.
Αν περνούσε ένας νόµος µε τον οποίο θα απολύονταν όσοι έχουν τοποθετηθεί στη δηµόσια διοίκηση µε παρέµβαση νεοδηµοκρατών, η πλατεία Κλαυθµώνος θα ήταν πολύ µικρή για να χωρέσει τα δάκρυά τους. Ανάµεσά τους κι αυτά του µοιραίου σταθµάρχη των Τεµπών. Ο Μ. Βορίδης, άλλωστε, δεν είχε πει «Ποιους θέλετε να βάλουµε, τους ξένους;»;… Αφήστε που έτσι κι αλλιώς το Δηµόσιο είναι γεµάτο µε µη µόνιµους οι οποίοι και τώρα δεν είναι κάτοχοι διδακτορικών αλλά πολύ καλοί γνώστες τού µπάρµπα στην Κορώνη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ωστόσο, συνεχίζει να υποθάλπει κοινωνικά στερεότυπα για να κρύβει αυτό που πραγµατικά συµβαίνει πίσω από την κουίντα, ένα όργιο αυθαιρεσίας, διαφθοράς και νεποτισµού που χαρακτηριστικό του παράδειγµα είναι και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ…
Άγονες συζητήσεις
Έκανε οποιαδήποτε συστηµική µεταρρύθµιση στη δηµόσια διοίκηση η κυβέρνηση αυτά τα έξι χρόνια, εκτός από τροποποιήσεις που αφορούσαν τη διευκόλυνση της επιλογής ηµετέρων σε θέσεις ευθύνης; Γιατί δεν προχώρησε την ανακατανοµή αρµοδιοτήτων µεταξύ των επιµέρους επιπέδων της διοίκησης που είχε εξαγγείλει το 2019; Γιατί δεν αξιοποίησε τα περιγράµµατα θέσεων; Γιατί δεν κάλυψε τα τεράστια κενά που υπάρχουν σε περιφερειακές, υγειονοµικές και κοινωνικές υπηρεσίες; Γιατί δεν επεξεργάστηκε ένα λειτουργικό µοντέλο αξιολόγησης; Γιατί έβαλε στο λεγόµενο «ψυγείο» εξαιρετικά ικανά και έµπειρα στελέχη της δηµόσιας διοίκησης επειδή δεν ήταν υποχείρια της πολιτικής ηγεσίας; Έχει επίγνωση η κυβέρνηση σε ποιες συνθήκες και µε ποιους όρους εργασίας προσφέρουν σπουδαίο έργο εκατοντάδες χιλιάδες λοιδορούµενοι δηµόσιοι υπάλληλοι; Γιατί δυσφήµισε επίµονα και απαξίωσε µε κάθε τρόπο το έργο της δηµόσιας διοίκησης και τους δηµοσίους υπαλλήλους; Γιατί εµπορευµατοποίησε δηµόσιες λειτουργίες και ανέθεσε σηµαντικά έργα σε εξωτερικούς συµβούλους, παρακάµπτοντας τη δηµόσια διοίκηση;
Η νέα αντίληψη θεµελιώνεται στη µετάβαση από την παραδοσιακή, φορµαλιστική δηµόσια διοίκηση στη διοίκηση αποτελεσµάτων, αλλά και στην ανανοηµατοδότηση της προστασίας του δηµοσίου συµφέροντος από την απλή τήρηση και εφαρµογή των διατάξεων των νόµων, στην εφαρµογή τους µε γνώµονα την επίτευξη αποτελεσµάτων προς όφελος των πολιτών. Όλα τα προηγούµενα δεν µπορούν να επιτευχθούν ούτε µε άγονες, επικίνδυνες και περιττές συζητήσεις για την αναθεώρηση του Συντάγµατος και την άρση της µονιµότητας των δηµοσίων υπαλλήλων, ούτε µε την κατά σύστηµα δυσφήµιση του έργου της δηµόσιας διοίκησης και των στελεχών της.
Η κυβέρνηση δεν έχει ούτε πλάνο, ούτε σχέδιο, ούτε όραµα παρά µόνο ένστικτο κοινωνικού αυτοµατισµού και απόδοσης αυτού σε επίπεδο κοινωνικής εκδικητικότητας. Βασικά ούτε η ίδια επιθυµεί και πιστεύει όλα αυτά που εισηγείται για το ελληνικό δηµόσιο, γιατί φοβάται ακόµα την ψήφο των «γαλάζιων εργατοπατέρων» του δηµοσίου… Ενώ βαθιά µέσα της λειτουργεί µε την πεποίθηση του ίδιου του Πρωθυπουργού, που σκέφτεται όπως ο κάθε φορά υπό το πνεύµα της ρήσης του Λουδοβίκου του 14ου, που έλεγε ότι: «Όταν διορίζω κάποιον σε µια θέση, δηµιουργώ εκατό δυσαρεστηµένους και έναν αγνώµονα».
