Αυτή είναι η ιλαροτραγωδία των δημοκόπων. Την επόμενη μέρα των εκλογών, οι προεκλογικές τυχάρπαστες υποσχέσεις του Δηλιγιάννη, μετατράπηκαν σε δρακόντεια μέτρα εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας. Από την άλλη μεριά, η αδυναμία της χώρας να εξεύρει τους τεράστιους χρηματικούς πόρους σε ξένο συνάλλαγμα, για την καταβολή των τοκοχρεολυτικών δόσεων στους ξένους κεφαλαιούχους, συντελούσε στην επιδείνωση των σχέσεων της κυβέρνησης Δηλιγιάννη με τους ξένους πιστωτές. Αναπόφευκτο ήταν τα ελληνικά χρεόγραφα να χάνουν την αξία τους στις αγορές του Λονδίνου, του Παρισιού και του Βερολίνου, με αποτέλεσμα οι κάτοχοί τους να υφίστανται τεράστιες ζημίες.
Σε συνθήκες κατάρρευσης των Δημοσίων Οικονομικών της χώρας, χειροτέρευσης των σχέσεων της Ελλάδας με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, όξυνσης των σχέσεων της κυβέρνησης με τους ντόπιους και ξένους πιστωτές, δραματικής επιδείνωσης των σχέσεων της χώρας με τις προστάτιδες δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία και Γαλλία) λόγω του ακανθώδους Κρητικού προβλήματος, συνεχούς διολίσθησης της δραχμής στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος, του Σταφιδικού προβλήματος, κ.λπ., η φιδοφωλιά των ανακτόρων σε αρμονική συνεργασία με τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, ξεκίνησαν το ροκάνισμα της κυβέρνησης Δηλιγιάννη, αναζητώντας το εναλλακτικό κυβερνητικό σχήμα. Στις περιπτώσεις αυτές, η υπονόμευση προϋποθέτει τη συνδρομή αποστατών. Οι άνθρωποι που για λογαριασμό των Ανακτόρων κινούσαν τα νήματα στους διαδρόμους των παρασκηνίων, ήταν ο βουλευτής Ανδρέας Συγγρός και ο Αντώνιος Βλαστός από τους μεγαλύτερους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες της περιόδου εκείνης. Ο Συγγρός ήταν το μάτι του βασιλιά Γεωργίου στη Βουλή και μαζί με τον Βλαστό πασίγνωστοι εγκάθετοι των ξένων κεφαλαιούχων στην Ελλάδα. Τελικά, οι ρουφιάνοι των ανακτόρων με τη συνδρομή των Βλαστού και Συγγρού, κατάφεραν να σχηματιστεί εντός του Κοινοβουλίου το διαβόητο “Τρίτο Κόμμα”, με ηγετικές φυσιογνωμίες τους Δ. Ράλλη, Κ. Κωνσταντόπουλο, Γ. Φιλάρετο, Α. Ευταξίας, Π. Μανέτας, κ.ά., που στη συνέχεια θα αποτελέσει τον κύριο κορμό της κυβέρνησης των αποστατών.
Σε κλίμα έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων και τρομακτικής επιδείνωσης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, στις 18 Φεβρουαρίου του 1892 ο βασιλιάς έπαυσε την κυβέρνηση Δηλιγιάννη και όρισε πρωθυπουργό το στέλεχος του “Τρίτου Κόμματος” Κ. Κωνσταντόπουλο. Ο κοινοβουλευτικός βίος της κυβέρνησης Κωνσταντόπουλου υπήρξε βραχύς, γιατί η κυβέρνηση των αποστατών δεν είχε τη λαϊκή εντολή και η στήριξή της στη Βουλή βασιζόταν σε γυάλινα πόδια. Ο βασιλιάς Γεώργιος υποχρεώθηκε να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για τις 3 Μαΐου του 1892. Νικητής των εκλογών αναδείχτηκε ο Τρικούπης, ο οποίος και σχημάτισε κυβέρνηση. Από τον Μάιο του 1892 έως τον Δεκέμβριο του 1893, που η Ελλάδα πτώχευσε και κήρυξε στάση πληρωμών έναντι των πιστωτών της, το εξωτερικό χρέος συνέχιζε την ακάθεκτη ανοδική του πορεία και η κυβέρνηση Τρικούπη αναζητούσε εναγωνίως τη σύναψη νέου δανείου στις διεθνείς αγορές και βασικά στην χρηματαγορά του Λονδίνου. Απώτερη επιδίωξη ήταν με τη λήψη νέου δανείου, η Ελλάδα να αποπληρώσει παλαιότερα δάνεια και παράλληλα να καταβάλει τα τοκομερίδια στους ξένους κεφαλαιούχους. Η απαξίωση των ελληνικών χρεογράφων στις διεθνείς αγορές, είχε προκαλέσει την τρομακτική πτώση της ονομαστικής τους αξίας, με οδυνηρή συνέπεια τα επιτόκια των χρεογράφων να εκτιναχτούν σε επίπεδα γύρω στο 30%. Η επιβολή νέων φόρων στους δεινοπαθούντες πολίτες, ο αποκλεισμός της χώρας από τις ευρωπαϊκές αγορές χρήματος, τα δόλια παρασκηνιακά παίγνια των Βλαστού και Συγγρού σε βάρος της πατρίδας και υπέρ των συμφερόντων των ξένων πιστωτών, η υπονομευτική συμπεριφορά των ανακτόρων έναντι της νόμιμης κυβέρνησης, κ.λπ., εξώθησαν την κυβέρνηση Τρικούπη σε παραίτηση. Το “πιθάρι της Πανδώρας” άνοιξε και η χώρα μπήκε σε φάση μεγάλων δεινών. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα είναι φοβερά και με αντικειμενικότητα θα σχολιάσουμε σε επόμενες αναλύσεις μας.
