Αλλάζουν πολλά δεδοµένα.
Διαµορφώνεται ένα νέο περιβάλλον. Οι γεωστρατηγικές ανακατατάξεις σε συνδυασµό µε τα άλµατα της επιστήµης και της τεχνολογίας αναδιατάσσουν το σκηνικό και αυτό αφορά και στον ρόλο της χώρας στην περιοχή και την ελληνική κοινωνία στις ανάγκες της.
Το γεγονός αυτό χτυπά έντονα το καµπανάκι στις ηγετικές οµάδες των κοµµάτων που επιµένουν να πορεύονται σε δρόµους που προτάσσουν διεργασίες κοµµατικής περιχαράκωσης. Τις ονοµάζουν κοµµατική ανασυγκρότηση σε αντίθεση µε την ανάγκη κοινωνικής αντιστοίχισης που αφορά στις ανάγκες των πολιτών.
Ο ρόλος των κοµµάτων
Στα δεδοµένα της σύγχρονης όµως εποχής, στις παραδοσιακές διαιρετικές τοµές που αφορούν τη σχέση κεφαλαίου και εργασίας έχουν προστεθεί νέες για τις οποίες χρειάζεται πλειοψηφία µε εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης. Η κοινωνία ζητά διέξοδο στα προβλήµατα που αντιµετωπίζει.
Τα κόµµατα υπάρχουν για να υπηρετούν το λαό και την πατρίδα, έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου και για αυτό αξιολογούνται. Όταν υποχωρεί αυτή η σχέση τότε διευρύνεται η αναντιστοιχία της κοινωνικής θέλησης µε την πολιτική έκφραση. Και αυτό εκφράζεται µε την αποχή και την απόρριψη.
Δεν αρκούν παραδοσιακές κοµµατικές συµπεριφορές του καταγγελτικού λόγου και του αντικυβερνητισµού.
Επόµενη µέρα µε εναλλαγή προσώπων ή αλλαγή πολιτικών;
Η κρίση αξιών που διαχέει την κοινωνία εκφράζεται ήδη πολύµορφα. Ζητούµενο γίνεται η εναλλακτική προγραµµατική διέξοδος διακυβέρνησης γι’ αυτές τις εκλογές.
Σ’ αυτό το σκηνικό τα συστηµικά κέντρα δεν µένουν αδιάφορα.
Θέλουν να αποφύγουν πλειοψηφίες διακυβέρνησης µε εναλλακτικά προγράµµατα. Γι’ αυτό και ενθαρρύνονται, προβάλλονται, επικοινωνιακά οι αντιπαραθέσεις που περιορίζονται είτε στο ποιος είναι ικανότερος διαχειριστής της κρίσης, είτε στην εξάντληση της κοινωνικής διαµαρτυρίας σε τιµωρητική ψήφο.
Όχι όµως αντιπαράθεση προγραµµάτων για την αλλαγή πολιτικής.
Όσο τα αυτοπροσδιοριζόµενα προοδευτικά (αριστερά, σοσιαλιστικά και οικολογικά) κόµµατα δεν προτάσσουν την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου µε εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης τόσο ο κίνδυνος να οδηγηθούµε σε µια νέα τετραετία συντηρητικής διακυβέρνησης είναι ευδιάκριτος.
Έπρεπε ήδη να είχε δυναµώσει ο διάλογος για τη διαµόρφωση κοινωνικής πλειοψηφίας µε προγραµµατική ενότητα. Διάλογος που µεταξύ των άλλων θα αφορά στην στήριξη της εγχώριας παραγωγικής βάσης µε πρόσβαση στα χρηµατοδοτικά εργαλεία ανάπτυξης, στις τεχνολογίες, την πράσινη µετάβαση και στα κοινά αγαθά.
Με πρόγραµµα διακυβέρνησης θα αναφέρεται και στον σύγχρονο ρόλο του κράτους µε αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση. Με διασφάλιση δίκαιων εργασιακών σχέσεων που τονώνουν τη ζήτηση. Για να υπάρξει ελπίδα στη νέα γενιά που αναζητεί την επιβίωση της στο εξωτερικό…
Κριτήριο η συµµετοχή στη διαµόρφωση προοδευτικής πλειοψηφίας
Κυρίαρχο λοιπόν ζητούµενο για τον προοδευτικό χώρο γενικότερα γίνεται η διέξοδος κυβερνησιµότητας µε εναλλακτικό πρόγραµµα διακυβέρνησης. Οι πολίτες για να συµµετέχουν δεν αρκούνται στον αντι-Μητσοτακισµό. Ζητούν δεσµεύσεις που θα καθιστούν αντιπολίτευση τη ΝΔ µε τις πολιτικές της (και αυτό και καταγράφεται ήδη µε το µεγάλο ποσοστό της αποχής).
Και επειδή́ µε ορίζοντα τις επόµενες εκλογές όλα τα ευρήµατα αποτυπώνουν ότι κανένα κόµµα δεν µπορεί µόνο του, κρίσιµο µέγεθος αξιολόγησης γίνεται η συµβολή στην διαµόρφωση προοδευτικής Πλειοψηφίας µε προγραµµατική ενότητα.
Ήδη έγκαιρα πολλά στελέχη έχουµε καταθέσει αντίστοιχη πρόταση χωρίς να καταργεί την πολιτική αυτονοµία και οργανωτική αυτοτέλεια των κοµµάτων.
Οι εκδηλώσεις που έχουν προηγηθεί από την περίοδο των ευρωεκλογών µέχρι σήµερα καταγράφουν αυτή τη λαϊκή απαίτηση. Το αίτηµα για πρωτοβουλίες ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου σε τροχιά εναλλακτικής διακυβέρνησης επιβεβαιώνεται στις εκδηλώσεις µε τη µαζική συµµετοχή κοινωνικών και πολιτικών στελεχών σ όλες τις περιφέρειες.
Οι ηγεσίες όµως επιµένουν σε άλλα προτάγµατα που αφορούν αγωνίες για ρόλους, θέσεις, συγκολλήσεις… µεταγραφές… Θέµατα κοινωνικά αδιάφορα που εξαντλούν τα ζητούµενα στις εσωκοµµατικές ισορροπίες.
Αν συνεχιστεί αυτή η συµπεριφορά, τότε οι εκλογές θα καταγράψουν ανταγωνισµούς για τη σειρά κατάταξης κοµµάτων διαµαρτυρίας…
Η πρόταση…
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να κρατηθεί ζωντανή η ελπίδα της ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου µε συγκεκριµένες πρωτοβουλίες που θα υποχρεώσουν τις κοµµατικές ηγεσίες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Γίνεται ανάγκη να διαµορφωθεί οµάδα πρωτοβουλίας από κοινωνικά και πολιτικά στελέχη όλου του προοδευτικού τόξου που θέλουν να εργασθούν σ αυτή την κατεύθυνση. Στελέχη που δεν θα υπηρετούν µικροκοµµατικούς διαγκωνισµούς, δεν θα προκρίνουν «υπηρεσίες» µε ανταλλάγµατα… ρόλων!
Οµάδα που θα δυναµώνει εκδηλώσεις µε κοινωνική και γεωγραφική αντιστοίχιση για την διαµόρφωση πλειοψηφίας µε προγραµµατική ενότητα.
Γιατί το ζητούµενο δεν είναι η καλύτερη διαχείριση της κρίσης, ούτε απλά η αλλαγή του κ. Μητσοτάκη, αλλά η αλλαγή πολιτικής.
Για να γίνει και πάλι η Ελλάδα γέφυρα φιλίας, ειρήνης και ανάπτυξης στην περιοχή.
* πρώην Βουλευτής
