Τα εκατοµµύρια που βγήκαν στους δρόµους στις µεγαλύτερες συγκεντρώσεις στην ιστορία της χώρας έχουν δηµιουργήσει έναν πολιτικό σεισµό που θα αφήσει βαθιά αποτυπώµατα.
Στα Τέµπη έγιναν δύο εγκλήµατα. Το ένα, τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Το έγκληµα αυτό έχει τα ονοµατεπώνυµα όλων όσων πορεύτηκαν µε πυξίδα την ιδιωτικοποίηση κάθε στρατηγικής υποδοµής και κάθε δηµόσιου αγαθού. Η ΝΔ είναι η πιο επιθετική, αυταρχική και διαπλεκόµενη όψη όσων συνέπραξαν σε αυτή τη στρατηγική, όµως όχι η µόνη. Το έγκληµα σε βάρος του λαού, της ασφάλειας, της υγείας, της ευηµερίας του δεν αφορά µόνον τον σιδηρόδροµο. Αφορά τη δηµόσια υγεία, τη δηµόσια παιδεία, το περιβάλλον.
Το δεύτερο έγκληµα είναι διαρκές. Μπάζωµα, πίεση και εκβιασµοί στους υπηρεσιακούς. Εξεταστική της ντροπής. «Προανακριτική» του αίσχους, µε τον Τριαντόπουλο να εκθειάζεται από το σύστηµα Μητσοτάκη που αποφάσισε να τον «θυσιάσει», για να συνεχιστεί η συγκάλυψη. Πρόκειται για µια κυβέρνηση που, πιο πολύ από κάθε άλλη, έκανε σύστηµα το να πορεύεται µε συγκαλύψεις και σκάνδαλα που θα είχαν ρίξει δέκα κυβερνήσεις σε άλλες συνθήκες. Στηρίχθηκε στο γεγονός ότι δεν υπήρχε ολιγάρχης που να µην την υποστηρίζει
Η ΝΔ επιδιώκει µια φυγή προς τα εµπρός. Ήδη προαναγγέλθηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο επόµενος γύρος της επίθεσης στα δηµόσια αγαθά, η ένταση της λιτότητας, ο νέος υπερδανεισµός για εξωφρενικές εξοπλιστικές δαπάνες. Ο ανασχηµατισµός είναι ένας ακόµα δείκτης. Υπουργοί που προκλητικά χλεύαζαν τους συγγενείς των θυµάτων µένουν στις θέσεις τους, στην παιδεία προαναγγέλλονται νέες επιθέσεις και αυταρχισµός, ο «ακτιβιστής της δεξιάς» αναλαµβάνει την µετανάστευση, υπό διεθνή κατακραυγή.
Δικαιοσύνη και δικαίωση, που σηµαίνει αλλαγή πολιτικής, σηµαίνει ρήξεις, δεν πρόκειται να υπάρξει όσο αυτή η κυβέρνηση παραµένει. Πρώτο βήµα για τη δικαίωση των θυµάτων, αλλά και τη δικαίωση των αιτηµάτων του λαού στους δρόµους, είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση. Αυτό φτάνει; Την απάντηση τη δίνει η κατάσταση της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης, στην πλειοψηφία της, αντιπολίτευση κατ’ όνοµα µόνο. Προτείνουν την ίδια πολιτική, λίγο πιο στρογγυλεµένη στις γωνίες και, φυσικά, δεν πείθουν κανέναν.
Μπορούµε όµως να τους σταµατήσουµε, υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Πρώτα απ’ όλα, µε τη δέσµευση ότι θα συνεχίσουµε µέχρι τέλους, στους δρόµους, µε ενωτικούς, µαζικούς αγώνες. Είναι αναγκαίο να υπάρξει συµπαράταξη της αγωνιστικής, ανυπότακτης, αριστεράς, που να µπορεί να πείσει πως υπάρχει εναλλακτική και να δώσει ελπίδα και προοπτική. Αγωνιστική, ριζοσπαστική αντιπολίτευση όχι στο όνοµα, αλλά στην ουσία, που σηµαίνει πρόγραµµα που δεν φοβάται τις συγκρούσεις και τις ρήξεις που είναι απαραίτητες για να ανακτήσουµε την αξιοπρέπειά µας και για να κάνουµε βιώσιµη τη χώρα µας.
