Η Κυβερνηση έχει την θέση – μετά το αδιέξοδο (και) αυτής της φάσης διαπραγμάτευσης για την διαβόητη αξιολόγηση/review που εξελίχθηκε σε γεφύρι της Άρτας – ότι είναι διατεθειμένη να δεχθεί το βαρύτατο πακέτο μέτρων (τα 5,4 δις, δηλαδή 3% του ΑΕΠ) που αντιστοιχεί “στα συμφωνηθέντα” του καλοκαιριού του 2015. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο κατά την επίσημη διατύπωση! Οι “εταίροι”, που έχουν συμπήξει μέτωπο στο Washington Group γύρω από το ΔΝΤ – καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε κάποτε, αυτό το μέτωπο, καθώς το εύρημα της “διαφωνίας μεταξύ των μερών της Τρόικας” δεν δείχνει να βοηθάει σε κάτι, αντίθετα συσπειρώνει εκείνους γύρω από σκληρότερες θέσεις – έχουν την θέση ότι όλα όσα ζητούνται, συμπεριλαμβανομένων και των προληπτικών μέτρων/contigent measures, έχουν συμφωνηθεί και αναφέρονται στην συμφωνία του Ιουλίου.
Μια οπαδική προσέγγιση θάθελε κάποιος να λέει αλήθεια, κάποιος να λέει ψέματα. “Δικοί μας”/“δικοί τους”. Αυτό δεν βοηθάει στην κατανόηση. Ακόμη περισσότερο, σε βάζει να θεωρείς “δικούς τους” ανθρώπους που η ζωή τους και τα συμφέροντά τους ανήκουν ούτως ή άλλως στην απο δω πλευρά (οι αναφορές στην “Τρόικα εσωτερικού “παίζουν αυτόν τον ρόλο), αλλά και να παραδέχεσαι ότι οι “απέναντι” λειτουργούν ενιαία, μονομπλοκ. Και τα δυο είναι λάθος. Το πρώτο – η εύκολη διχαστικότητα σ’ εμάς, εδώ – δυσκολεύει τις συγκλίσεις που αύριο θα είναι απαραίτητες: χωρίς κάποιες συγκλίσεις (το εξήγησε σωστότατα για το Ασφαλιστικό ο Γιαννίτσης…) δεν πάμε πουθενά στα μεγάλα και τραυματιστικά. Το δεύτερο – το να θεωρούμε τους “απέναντι” συνολικά εχθρούς – ακυρώνει κάθε προσδοκία διαπραγμάτευσης (τι την θέλουμε την έκτακτη Κορυφή αν όλοι τους πρόκειται να βρεθούν στην μια άποψη;)
Αν είναι να καταλάβουμε τι συμβαίνει, θα χρειαστεί να ξαναδούμε τι – και πώς… – συμφωνήθηκε το καλοκαίρι του 2015. Λοιπόν: υπό συνθήκες ακραίας πίεσης, και προκειμένου ΑΛΗΘΙΝΑ να αποφευχθεί το ενδεχόμενο Grexit που ήδη ήταν δρομολογημένο και το οποίο η Ελληνική πλευρά δεν θέλησε, συμφωνήθηκε στην ουσία να μεταφερθεί για το 2018 ένας στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% του ΑΕΠ) που ήταν να πιαστεί (3% του ΑΕΠ) το 2015. ένας στόχος που ήδη με το success story Σαμαρά/Βενιζέλου δεν πιανόταν, αλλά με την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη είχε ούτως ή άλλως ανατιναχθεί, συμφωνήθηκε για να κλείσει “κάπως” η Ελληνική υπόθεση. Όλοι συνειδητοποιούσαν – ο καθένας από την πλευρά του! – ότι ένα τέτοιο Πρόγραμμα (πάλι) δεν θάβγαινε. Όμως και η Ελληνική πλευρά πίστεψε, και σ’ αυτό την ενθάρρυνε η στάση των Βρυξελλών, ότι τα πράγματα θα προσαρμόζονταν καθ’ οδον με μια έννοια λογικής. Και το ΔΝΤ, που είχε εξαρχής την άποψη ότι το Πρόγραμμα/Μνημόνιο-3 δεν έβγαινε (γι’ αυτό και έμεινε εκτός, αλλά… χωρίς να φύγει) κατοχυρώθηκε γύρω από χαλαρή διατύπωση για προληπτικά μετρα σε περίπτωση που οι στόχοι αποδεικνύονταν άπιαστοι.
Εκεί βρισκόμαστε. Σε επαναδιαπραγμάτευση, που όλοι θα αρνούνται ότι συμβαίνει. Ωστε να έλθει το Πρόγραμμα να πλησιάσει τις δυνατότητες μιας οικονομίας που είναι στα γόνατα, πράγμα που όλοι βλέπουν.
