Ενω λοιπον, όλοι θα περιμένουμε να μας έλθουν απο την Ουάσιγκτον τα επόμενα μαντάτα για το πού κατασταλάζει όχι τόσο η συζήτηση για το Ελληνικό χρέος (όπως είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε), αλλά πιο άμεσα/πιο δυσάρεστα για την πορεία της διαπραγμάτευσης για την διαβόητη πλέον αξιολόγηση, θα προτείναμε για μιαν στιγμή στον αναγνώστη να μας ακολουθήσει κάπου αλλού. Πού;
Πριν δυο-τρία χρόνια, όταν βρισκόμασταν και πάλι σ’ ένα απο τα με απογοητευτική κανονικότητα επανερχόμενα αδιέξοδα των Μνημονίων, είχε ακουστεί περίπου σαν κραυγή απόγνωσης απο τον Τζόζεφ Στίγκλιτς (αργότερα το είπαν και άλλοι, πολλοί, ο καθείς απο την δική του οπτική γωνία…) ότι στην Ελλάδα περισσότερο θα άρμοζε μια προσέγγιση World Bank/Παγκόσμιας Τράπεζας και λιγότερο εκείνη του ΔΝΤ. Αυτό είχε δυο εκδοχές ερμηνείας: η πρώτη ήταν οτι στην Ελλάδα υπάρχει τέτοια διαρθρωτική υστέρηση, και μάλιστα στην δομή και λειτουργία της Δημόσιας Διοίκησης, που θα χρειαζόταν η στοργή της Παγκόσμιας Τράπεζας και όχι η αυστηρότητα της προσέγγισης tax-tax-tax/cut-cut-cut του ΔΝΤ, αν ήταν να βγει πέρα το πράγμα. Η δεύτερη ήταν ότι, με δεδομένο ότι ΜΟΝΟΝ μέσα απο διαδικασία ανάπτυξης /επανεκκίνηση/βασιζόμενη σε επενδύσεις μπορεί να σωθεί η παρτίδα, προς τα εκεί θάπρεπε να κινηθούν οι σχεδιασμοί. Ομως… αυτά δεν τα πολυπροσεχει το ΔΝΤ, αλλα η γειτόνισσά του στην Ουάσιγκτων Παγκόσμια Τράπεζα.
Αυτή η αλλαγή πλου δεν πραγματοποιήθηκε. Άλλωστε, εστω και γονατισμένη, η Ελλάδα του 2015+ εμφανίζει πολύ πλούσια και ανεπτυγμένη για να πάει εκεί. Ομως… Ομως ήδη για τα διαρθρωτικά μας “περάσαμε” από την εποχή Σαμαρά/Στουρνάρα στην περιοχή του ΟΟΣΑ. Ηδη, φορείς όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (η ΕΙΒ) αλά και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη (η ΕBRD, που στήθηκε για να “φέρει στην Δέση” τις Ανατολικές χώρες) αποκτούν στην Αθήνα έδρες και στήνουν δικούς τους μηχανισμούς. Θα ακολουθήσει ως φαίνεται και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων (το EFSI), ο επενδυτικός βραχίονας της ΕΙΒ, μην και μας ξεκουνήσει να ωφεληθούμε απο το Σχέδιο Γιουνκέρ που μένει ανεκμετάλλευτο απο την Ελλάδα.
Ε, γράψτε τώρα και το άλλο: ΑΜΑ ξεκολλήσει κι αυτή η διαπραγμάτευση – και πορευθούμε προς το “Μνημόνιο-3,5”, με στήριξη υπο προϋποθέσεις/conditionality σε κάποια προοπτική συζήτησης για το Ελληνικό χρέος – τότε θα μπορούσαμε να δούμε έδρα στην Ελλάδα και της KfW, του Γερμανικού ογκόλιθου που ήδη “κουβαλάει” μέρος του Ελληνικού χρέους.
Μια χαρωπή ατμόσφαιρα δεκαετίας του ’40-’50, Σχεδίου Μάρσαλ, εντέλει.
