Μεγάλη πίεση στις ελληνικές τράπεζες, δημιουργούν οι αλλαγές στον υπολογισμό του αναβαλλόμενου φόρου φέρνουν οι νέες αποφάσεις του Υπουργείου Οικονομικών, που περιορίζει τον αναβαλλόμενο φόρο των τραπεζών και μετά τις 30 Ιουνίου 2015, οι τράπεζες δεν θα μπορούν να αναγνωρίζουν πρόσθετες αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις ως εποπτικά κεφάλαια.
Μέσα από τις εξελίξεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι μπέσα στις προθέσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, να ανακεφαλαιοποιηθεί με «πρώτης ποιότητας» νέα κεφάλαια.
Τι είναι ο αναβαλλόμενος φόρος;
Με τον περισσότερο κόσμο, να μην έχει καν ακούσει τις λέξεις «αναβαλλόμενος φόρος», αρκετοί αναρωτιούνται για τι είναι σημαντική αυτή η αλλαγή.
Είναι μια λογιστική πρακτική που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια στις επιχειρήσεις. Δίνει την δυνατότητα, αν μία χρονιά η επιχείρηση εμφανίσει ζημίες, να τις συμψηφίσει με κερδοφόρες χρήσεις καταβάλλοντας μικρότερο φόρο από αυτόν που της αναλογεί.
Στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το σύστημα άλλαξε το Σεπτέμβριο 2014 με νόμο του Γκίκα Χαρδούβελη και δόθηκε η δυνατότητα στις τράπεζες να λογιστικοποιήσουν ως κεφάλαιο μέρος του αναβαλλόμενου φόρου.
Με τον νόμο αυτό, αναγνωρίστηκαν στα εποπτικά κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών αναβαλλόμενες απαιτήσεις φόρων ύψους 12,5 δισ. ευρώ.
Δεν συμφωνεί η Ευρώπη που θέλει «καθαρά» κεφάλαια!
Οι δανειστές, σύμφωνα με πληροφορίες, πιστεύουν ότι αυτή η πρακτική που περιγράψαμε πρέπει να σταματήσει, αν υπάρχουν ζημιές στις τράπεζες, τότε το Δημόσιο θα έπρεπε να καλύψει τις υποχρεωτικές αυξήσεις κεφαλαίου, με μεγάλο κόστος για τα δημόσια ταμεία.
Για αυτό το λόγο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα(ΕΚΤ) κινείται στην κατεύθυνση να κόψει «μαχαίρι» αυτή τη λογιστική «διευκόλυνση», που εκτός από την Ελλάδα, ισχύει και σε άλλες Μεσογειακές χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία αλλά και η Πορτογαλία.
Δηλαδή, θα ίσχυε η «διάσωση» των τραπεζικών ιδρυμάτων με ξένα κεφάλαια (από τους φορολογούμενους), δηλαδή το απευκταίο «bail out».
Όμως, η κοινοτική νομοθεσία και η κοινοτική οδηγία BRRD- Bank Recovery and Resolution Directive προβλέπει «bail in», δηλαδή διασώσεις τραπεζών με χρήματα των πιστωτών τους.
Επίσης, ισχύουν οι αυστηροί κανόνες της συνθήκης «Βασιλεία ΙΙΙ» όπου τα κεφάλαια που προέρχονται από την πρακτική της αναβαλλόμενης φορολογίας δεν θεωρούνται «υψηλής ποιότητας».
