«Εξωτερική πολιτική»,έχετε ακουστά;

Πολύ! Διόλου τυχαία, τον τελευταίο καιρό υπήρξε απόλυτη έκλειψη του (κατά τα πρωτόκολλα ορκωμοσίας της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, ενώ ουσιαστικά ουδέποτε υπήρξε η Αναπληρώτρια Εξωτερικών για Ευρωπαϊκά θέματα Σία Αναγνωστοπούλου (η οποία σκάντζαρε τον Νίκο Χουντή, ήδη ΛΑ.Ε.)
(Υπό την έννοια αυτή, ένα είδος συλλογικό mea culpa διατυπώθηκε με την Καραμανλική παλινόρθωση στο ΥΠΕΞ στο πρόσωπο του Πέτρου Μολυβιάτη. Εμπειρου, περπατημένου κλπ. αλλά… όσο και να το κάνουμε κουρασμένου. Ενώ η Ευρωπαϊκή διάσταση διεκδικήθηκε με τον ορισμό του Σπύρου Φλογαΐτη ως αναπληρωτή Υπουργού).
Όμως, τα μέτωπα που ανοίγουν δεν κάθονται να περιμένουν τις δικές μας αναλύσεις. Το γκρέμισμα του ναού του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες Χειμάρρας (ως αυθαιρέτου κτίσματος…) – και η ρητή διατύπωση από τον Αλβανό Πρωθυπουργό Εντι Ράμα ότι η πρακτική του γκρεμίσματος εκκλησιών θα συνεχιστεί, ως εκδήλωση καταφανώς εθνικής κυριαρχίας της γείτονος – θάπρεπε να έχει δημιουργήσει αφυπνίσεις, όχι; Αποκλείεται να μην υπήρχαν έγκαιρα πρόδρομα σημάδια, η μάλλον δεξιά και αριστερά είχαν διατυπωθεί ανησυχίες για το πού πορεύονταν οι ΕλληνοΑλβανικές σχέσεις – όμως η ηγεσία του ΥΠΕΞ περπατούσε τον δικό της φαντασιακό κόσμο. Για να περιορισθεί σε οξύτατες δηλώσεις (με αναφορά σε πρακτικές τζιχαντιστών) ex post.
Ακόμη πιο ουσιαστικά, αν επιβεβαιωθεί ότι οι διαμαρτυρίες για την μη-παρουσία (=μη-πρόσκληση κι ύστερα τρέχουμε) της Ελλάδας στην Σύνοδο της Βιέννης για τα Δυτικά Βαλκάνια, όπου κεντρικό αντικείμενο είχε το μεταναστευτικό/προσφυγικό (με την Ελλάδα να υφίσταται την βασική επιβάρυνση της διόδευσης του προσφυγικού ρεύματος στην πορεία Ελλάδα-πΓΔΜ-Σερβία-Κεντρευρώπη…), δημιουργείται μια εικόνα προϊούσης περιθωριοποίησης. Δεν θα ήταν δίκαιο να πει κανείς, εδώ, ότι “φταίει το ΥΠΕΞ”, αλλά π.χ. όταν ο Αυστριακός ΥΠΕΞ Σεμπάστιαν Κούρτς είχε πει εκείνο το ότι απορεί πώς οι ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας δεν φυλάνε επαρκώς τα σύνορα της Ευρώπης (μια καλή ιδέα θάταν, προφανώς, να πολυβολούνται οι πρόσφυγες!) δεν υπήρξε επικοινωνιακή έστω απόκριση. Τότε, άμεση. Τώρα βέβαια που η Αυστρία “εισέπραξε” την δική της ανθρωπιστική τραγωδία, με την εγκαταλειμμένη νταλίκα με 71 νεκρούς από ασφυξία ανθρώπους, ίσως “κάτι” κατάλαβε. Όμως η δυναμική έχει πλέον φύγει: το “είμαστε συγκλονισμένοι απο τις τρομερές αυτές εξελίξεις” της Άνγκελας Μέρκελ έχει τον απόλυτο Κεντροευρωπαϊκό ιησουϊτισμό, όμως στην διαμόρφωση συνθηκών αποφόρτισης των Δυτικών Βαλκανίων (και της Ελλάδας…) η τελευταία δείχνει να έχει αφεθεί “εκτός”. Τι θα πει εξωτερική πολιτική;