Tης ΜΑΡΙΑΝΑΣ ΤΣΙΧΛΗ
Kλείνουν εννέα χρόνια από το μεγάλο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Σε αυτά τα χρόνια, όσοι εκ των πρωταγωνιστών του επέμειναν στον σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας και στην κατεύθυνση του ΟΧΙ μέχρι τέλους, λοιδορήθηκαν περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο της μεταπολίτευσης.
Το αφήγημα που έχει στηθεί για το ΟΧΙ του 2015, τροφοδοτείται από διάφορες πλευρές του πολιτικού συστήματος. Από όσους τότε αλάλαζαν «βάστα Γερούν», για να αποδείξουν την πίστη τους στην τρόικα και στο ελληνικό κεφάλαιο, που έτρεμε μήπως, για μια φορά, ο λαός ανατρέψει τα σχέδια των ατέλειωτων θυσιών και της καταστροφής της χώρας για την κερδοφορία της εγχώριας και ξένης ολιγαρχίας. Αλλά και από όσους έγιναν υπερασπιστές του μνημονίου που θα καταργούσαν «με έναν νόμο και ένα άρθρο» και κατέληξαν να υπογράψουν και να εφαρμόσουν ένα τρίτο μνημόνιο, σκληρότερο από τα προηγούμενα.
Το αφήγημα είναι ότι η ρήξη με την τρόικα θα οδηγούσε σε κοινωνική καταστροφή. Αγνοούν όμως συνειδητά ότι ήδη είχε συντελεστεί η μεγαλύτερη κοινωνική καταστροφή σε αναπτυγμένη χώρα σε καιρό ειρήνης, αλλά και ότι μία ενδεχόμενη έξοδος από την ευρωζώνη θα επιβάρυνε κατά κύριο λόγο τα ανώτατα και ανώτερα στρώματα, που είχαν ταυτιστεί με ένα μοντέλο κατανάλωσης που ήταν και παραμένει απλησίαστο για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Κρύβουν ότι, η, με κάθε κόστος, παραμονή στην ευρωζώνη, ήταν μια επιλογή που οδηγούσε στην εσωτερική υποτίμηση ως μοναδικό μέσο βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και εκ των πραγμάτων μετατόπιζε το σύνολο του βάρους της κρίσης στα πιο αδύναμα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η ανεργία τετραπλασιάστηκε, με τα υψηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη, η απασχόληση μειώθηκε κατά 1/5. Πριν την εφαρμογή των μνημονίων, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας είχε φτάσει στο 72% της Γερμανίας. Το 2022 είχε υποχωρήσει στο 40%.
14 χρόνια μετά, το πραγματικό εργατικό κόστος είναι κατά 28,5% χαμηλότερο από το 2008 και η πραγματική ιδιωτική κατανάλωση κατά 18,5%, ενώ, για τα φτωχότερα στρώματα, είναι ακόμα μεγαλύτερες οι απώλειες. Το πραγματικό ΑΕΠ παραμένει μειωμένο κατά 20% σε σχέση με το 2008, η απασχόληση κατά 11%. Η Ελλάδα έχει μια ακόμα πιο ασταθή οικονομία, με μεγάλη υποχώρηση της παραγωγικής της βάσης, με μονοκαλλιέργεια τουρισμού και υπηρεσιών χαμηλής προστιθέμενης αξίας, με τεράστιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος. Με ιδιωτικοποιημένες κρίσιμες υποδομές που οδηγούν σε τεράστια κόστη για την πλειοψηφία της κοινωνίας, ή ακόμα και σε τραγωδίες.
Η συζήτηση για το αν υπήρχε εναλλακτική, δεν αφορά στο παρελθόν. Αφορά στο αν θα γίνει αποδεκτός ένας ακόμα μονόδρομος, όπως αυτός που, στην ουσία, παρουσιάζεται μέσα από τα σενάρια της ανασυγκρότησης της «κεντροαριστεράς». Ως απάντηση στην μητσοτακική λαίλαπα, θέλουν να μας παρουσιάσουν μία κατεύθυνση που αποδέχεται τη συνεχιζόμενη καταστροφή της χώρας, των εργαζόμενων και της νεολαίας, με λίγο πιο χρυσωμένο το χάπι. Που δεν αμφισβητεί το χρηματιστήριο ενέργειας, τις ιδιωτικοποιήσεις, τον Ηρακλή και το ξεσπίτωμα των φτωχών από τα αρπακτικά funds, την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Η συζήτηση που πρέπει να γίνει είναι διαφορετική. Αφορά στη συγκρότηση -που έχει ήδη ξεκινήσει- ενός πόλου των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς που αρνείται τους μονόδρομους, διατυπώνει εφαρμόσιμη εναλλακτική πρόταση στην υπηρεσία των συμφερόντων της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, στηρίζει τα κοινωνικά κινήματα αναγνωρίζοντας ότι η ενεργητική συμμετοχή όσων οι κυρίαρχοι θέλουν να περιθωριοποιήσουν, είναι αυτή που δίνει τη δύναμη για την αμφισβήτηση των συσχετισμών.
Οι δυνάμεις που συγκροτήσαμε την Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25|Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, δεσμευόμαστε στην κατεύθυνση της διαμόρφωσης και της συγκρότησης αυτού του πόλου και καλούμε όλες και όλους όσοι βλέπουν την ανάγκη της αμφισβήτησης της κυρίαρχης κατεύθυνσης, να βαδίσουμε μαζί.
Γραμματέας Λαϊκής Ενότητας – Ανυπότακτη Αριστερά
