Είχε ραγίσει

Η σιωπή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως προς τα πραγματικά αίτια της διαφωνίας του με τον τότε βασιλιά Παύλο, δεν απέκρυπτε την πραγματικότητα.

Ότι δηλαδή το γυαλί είχε οριστικά ραγίσει και οι γέφυρες είχαν κοπεί. Όπως προκύπτει από μεταγενέστερες αναφορές του, ο γενάρχης της σύγχρονης συντηρητικής παράταξης δεν είχε συγχωρήσει (δεν ήταν και του χαρακτήρα του άλλωστε) αυτούς που θεωρούσε υπεύθυνους για τη σύγκρουση του εκείνη, του Μαΐου 1963, που ήταν, κατ’ εκείνον, η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη και ο τότε διάδοχος και μετέπειτα βασιλιάς Κωνσταντίνος.

Οι προσπάθειες του τελευταίου, να διατηρήσει ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας, όταν ανέλαβε τα βασιλικά του καθήκοντα, με τον εκτός πολιτικής και εκτός χώρας πλέον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Είναι ενδεικτικά όσα καταθέτει ως προσωπική μαρτυρία ο πρέσβης Δημήτρης Μπίτσιος, για την περίοδο 1965-‘67, που διετέλεσε γραμματέας του τότε βασιλιά. Σύμφωνα μ’ αυτή, ο πρέσβης επισκέφθηκε δυο φορές τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Παρίσι, ως απεσταλμένος του Κωνσταντίνου, ζητώντας του, εκ μέρους του βασιλιά, να επιστρέψει στη χώρα και την ενεργό πολιτική αναλαμβάνοντας ενδεχομένως και τη θέση του πρωθυπουργού, σε μια κυβέρνηση ευρύτερης πολιτικής βάσης, που θα είχε τη δυνατότητα να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο, στο οποίο είχε περιέλθει, εξαιτίας του βασιλικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1965.

Η κατηγορηματική άρνηση του ιστορικού ηγέτη της συντηρητικής παράταξης ήταν ενδεικτική των διαθέσεών του. Αλλά και μετά την επιβολή της δικτατορίας, ο τότε αυτοεξόριστος των Παρισίων ήταν εξαιρετικά επιφυλακτικός για το αντικίνημα που ετοίμαζε ο Κωνσταντίνος, όταν ενημερώθηκε σχετικά.

Η μοναδική απόπειρα, στη διάρκεια της δικτατορίας, για συνεννόηση των δυο ανδρών, όταν τα πράγματα είχαν ωριμάσει για πιο αποφασιστικές πρωτοβουλίες, από την πλευρά τουλάχιστον του προδικτατορικού κατεστημένου, δεν ευοδώθηκε, κατέληξε σε «ναυάγιο», εξ αιτίας της υπαναχώρησης, την τελευταία στιγμή, του τότε, ακόμη, βασιλιά, που δεν ήθελε να συγκρουστεί με τη χούντα.

Κάπου εκεί νομίζουμε ότι κρίθηκε και η τύχη της δυναστείας και, φυσικά, του τελευταίου επιγόνου της. Όταν ο Καραμανλής επέστρεψε, τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου 1974, στην Αθήνα, προκειμένου να αναλάβει επικεφαλής της γνωστής ως «κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», με έκτακτες, συντακτικού χαρακτήρα, πρωτογενείς εξουσίες, είχε λάβει τις αποφάσεις του.

Γι’ αυτό και, σε τηλεφώνημα που του έκανε ο Κωνσταντίνος, εκφράζοντας την επιθυμία άμεσης επιστροφής στην Ελλάδα, ως ο ανώτατος πολιτειακός φορέας, εκφραστής της δημοκρατικής νομιμότητας, ο ήδη πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής τον απέτρεψε, διαβεβαιώνοντας τον ότι θα ήταν σε επαφή μαζί του, για τον κατάλληλο χρόνο επιστροφής του.
Τα σχέδια του βέβαια ήταν άλλα.