«Βαρόμετρο του παγκόσμιου πολιτικού κλίματος» έχει χαρακτηριστεί η περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου που, εδώ και δεκαετίες, αποτελεί πεδίο διεθνών ανταγωνισμών και διαδοχικών ξένων επεμβάσεων, ενώ είναι και έντονα στρατιωτικοποιημένη, απορροφώντας περίπου το ένα τρίτο των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων.
Επιπλέον, η άλλοτε αποκαλούμενη «Ωραία Ελένη των Ωκεανών», Μεσόγειος θάλασσα, υφίσταται τις συνέπειες της περιβαλλοντικής υποβάθμισης, αν και υπάρχει πρόγραμμα του ΟΗΕ, το περίφημο Mediterranean Action Plan, για την προστασία του θαλάσσιου και παράκτιου περιβάλλοντος.
Τούτες τις ταραγμένες μέρες, με νέα Παλαιστινιακή τραγωδία σε εξέλιξη και την Κυπριακή, ήδη διάρκειας μισού αιώνα, την δε ΕΕ ενώπιον Ευρωεκλογών κρίσιμων για το μέλλον της, κινήματα ειρήνης και οικολογίας καταθέτουν προτάσεις για νέα πολιτική ειρήνης και ασφάλειας της ΕΕ σε σχέση με την Μ Ανατολή και Μεσόγειο.
Πέραν των δύο προαναφερθέντων χρόνιων προβλημάτων, μείζον πρόβλημα αποτελεί το πολυσυζητημένο προσφυγικό-μεταναστευτικό, που η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να είναι άλλη από την γεφύρωση του χάσματος Βορρά – Νότου στη Μεσόγειο, σύνορο της Ευρώπης με τον αναπτυσσόμενο κόσμο και δύο ηπείρους. Στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, κατατέθηκε εκ μέρους μου πρόταση Ευρωπαϊκού Σχεδίου Ειρήνης για Μ. Ανατολή – Μεσόγειο, το οποίο ελπίζω να αξιοποιήσουν τα ξεχωριστά άτομα που στελεχώνουν το Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματός μας.
Οφείλουν να αντιληφθούν και οι ευρωπαϊκές ελίτ, κυρίως οι εκπροσωπούσες την Δεξιά, ότι με το ιδιαίτερο ιστορικό βάρος της Αθήνας και της Ρώμης και το γεγονός ότι γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου, από την Μικρά Ασία ως την Κόρντοβα της Ισπανίας άνθισαν σημαντικοί πολιτισμοί, του αραβικού συμπεριλαμβανομένου, δεν νοείται Ευρώπη και μάλιστα ενωμένη χωρίς την Μεσόγειο, που είχε συμπεριληφθεί το 1975 και στην τελική πράξη του Ελσίνκι. Δηλαδή, τις ιστορικές συμφωνίες που είχε εγκρίνει η Διάσκεψη για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ), πρώτο μεγάλο ρήγμα στον ψυχρό πόλεμο, με απαίτηση της Μάλτας του Ντομ Μιντόφ και της Ισπανίας.
Κυβέρνηση Μητσοτάκη χωρίς σχέδιο δράσης
Στο ερώτημα αν ελπίζω η κυβέρνηση Μητσοτάκη να αναλάβει ενεργητικό φιλειρηνικό ρόλο για το κρίσιμο αυτό παγκόσμιο σταυροδρόμι, κρίσιμο και για εθνικά μας συμφέροντα, απαντώ αρνητικά, με δεδομένη την υποστήριξη προσωπικά του πρωθυπουργού στον φρικιαστικό πόλεμο του ομολόγου και ομοϊδεάτη Νετανιάχου στη Γάζα. Εξάλλου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τόλμησε, επισκεπτόμενος το Ισραήλ στην αρχή της νέας κρίσης, να μεταβεί και στη Ραμάλα, έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής, με πρόεδρο τον Μαχμούτ Αμπάς ηγέτη και της αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ ήδη από το 1974, Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ((PLO).
Αντιθέτως, ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός, είχε προσκαλέσει τον παλαιστίνιο πρόεδρο στην Αθήνα, με δυνατότητα να απευθυνθεί και στη Βουλή των Ελλήνων, που το 2015 είχε ομόφωνα ψηφίσει υπέρ της αναγνώρισης Κράτους της Παλαιστίνης. Αναγνώριση που έκανε πρόσφατα η αριστερή κυβέρνηση της Ισπανίας, καλώντας και την ΕΕ να πράξει αναλόγως. Αυτά κάνει η Αριστερά για την Μεσόγειο, θεωρώντας ότι χωρίς ειρηνική και ασφαλή την περιοχή αυτή, δεν νοείται Ευρώπη.
Εννοείται ότι Ελλάδα και Κύπρος έχουν πολλούς λόγους να υποστηρίξουν ένα Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ειρήνης για τη Μεσόγειο – Μ. Ανατολή και αυτό προτείνουμε.
* Υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης
του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
