Δεν μAς τα είπε και τόσο καλά και ορθά αυτή τη φορά ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννης Στουρνάρας κατά την ομιλία του στην εκδήλωση που διοργάνωσε η “Κίνηση Πολιτών”.
Συγκεκριμένα, ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής: “Η κρίση στην Ελλάδα έχει όνομα: Μεγάλος κίνδυνος χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους στο τέλος της δεκαετίας του 2000, λόγω, κυρίως, μίας αδικαιολόγητα επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής, που εκτίναξε το έλλειμμα του προϋπολογισμού σε δυσθεώρητα ύψη, μέσω της μεγάλης αύξησης κρατικών δαπανών, χωρίς συνακόλουθη αύξηση κρατικών εσόδων. Όσα επακολούθησαν και τα μνημόνια, ήταν προσπάθειες να αποτραπεί η χρεοκοπία. Οι προσπάθειες αυτές είχαν ασφαλώς δυσάρεστες επιπτώσεις, οι επιπτώσεις, όμως της χρεοκοπίας, θα ήταν ανυπολόγιστες”.
Ως αντίλογο στις επισημάνσεις αυτές επικαλούμαι τη φωνή του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης του κ. Κώστα Σημίτη, του καθηγητή κ. Νίκου Χριστοδουλάκη, η οποία ήχησε στις 25 Νοεμβρίου 2010 εκκωφαντικά για την ελληνική οικονομία και ιδιαίτερα για εκείνους που σε κάθε ευκαιρία, όπως και τώρα ο κ. Στουρνάρας, υποστήριζαν ότι υπεύθυνη για τη σημερινή οικονομική κρίση είναι μόνο οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας από το 2004 έως το 2009. Ο κ. Χριστοδουλάκης, ως βασικός ομιλητής κατά την πρώτη ημέρα του 11ου διεθνούς συνεδρίου της Εταιρίας Οικονομολόγων Θεσσαλονίκης και του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού και Εκπαιδευτικού Ιδρύματος εξέφρασε την πεποίθησή του ότι η έλευση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ξεκίνησε το 2003 και ότι «δεν την έβλεπαν να έρχεται μόνο όσοι δεν ήθελαν να τη δουν». Μάλιστα, ο ίδιος επεσήμανε ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η περίπτωση της Ελλάδας, η κρίση «δεν προήλθε από κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών, αλλά από την κατάρρευση των ιδιωτικών επιλογών». Πρόσθεσε μάλιστα ότι, γενικότερα σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής, η δημοσιονομική βελτίωση από μόνη της είναι μια «πεπερασμένη άσκηση», που δεν επαρκεί για να ανατρέψει συσσωρευμένες ανισορροπίες. Σημειώνεται ότι αυτή είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Χριστουδουλάκης κάνει αυτές τις θαρραλέες επισημάνσεις. Είχαν προηγηθεί εκείνες που είχε παρουσιάσει σε άρθρο του στον “Οικονομικό Ταχυδρόμο” (23 Ιουνίου 1995), κάνοντας έναν απολογισμό για την εικοσαετία 1974 -1994 και υπογραμμίζοντας, μεταξύ των άλλων, τα εξής:
“… Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ολόκληρη η δεκαπενταετής περίοδος 1980-1994 χαρακτηρίζεται από το φαινόμενο που ο Rudiger Dornbusch αποκάλεσε “μακροοικονομικό λαϊκισμό”. Σύμφωνα με αυτόν, κυβερνήσεις που θέλουν να γίνουν αρεστές σε ορισμένα στρώματα για μια συγκεκριμένη και σύντομη χρονική περίοδο, καταφεύγουν σε καταναλωτικές παροχές χωρίς παράλληλα να εξασφαλίζουν τη χρηματοδότησή τους από τη χρονικώς προηγούμενη ή τουλάχιστον ταυτόχρονη αύξηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων. Όταν συμβαίνει αυτό, η κυβέρνηση αναγκάζεται να δανειστεί και, για να αποπληρώσει το χρέος που δημιουργείται, προβαίνει σε αύξηση της φορολογίας σε μελλοντικές χρονικές περιόδους επιβαρύνοντας τις επερχόμενες γενεές…». Έτσι, φθάσαμε στην παραλαβή από τον Αλέξη Τσίπρα στις 20 Σεπτεμβρίου 2015 της δέκατης «καμένης γης» από τον … εαυτόν του!!! Οι προηγούμενες εννέα περιπτώσεις «καμένης γης» μετά το 1974 για την κατάληψη απλώς της εξουσίας και το «βόλεμα» των «ημετέρων» ήταν στις 18 Οκτωβρίου 1981, στις 13 Οκτωβρίου 1985,το 1989 με το «Τσοβόλα δώστα όλα», στις 3 Αυγούστου 1992 με την εφαρμογή νέου σταθεροποιητικού προγράμματος, το 2003 και το Μάρτιο του 2004 , με τη φοροεισπρακτική καταιγίδα του Σεπτεμβρίου του 2008, με την ένταξη της χώρας μας στο Πρώτο επαχθές Μνημόνιο το 2010, με την υπογραφή το 2012 ου «Δεύτερου επαχθούς» Μνημονίου και τον Αύγουστο του 2015 με την υπογραφή του Τρίτου επονείδιστου Μνημονίου.
