Οι μεταθανάτιες αναφορές στον Βόλφανγκ Σόιμπλε και τον ρόλο του στην ελληνική μνημονιακή περιπέτεια, κατέδειξε μια παράδοξη, καθ’ ημάς, πραγματικότητα, που έχουμε αναπτύξει από τούτες εδώ τις στήλες. Αναφερόμαστε στην ιδιότυπη «ασυλία» της οποίας απολαμβάνει η πρώην καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, στη χώρα μας.
Η οποία μάλιστα διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα. Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα σχετικά γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες, θα μείνει με την εντύπωση πως ο μέγας και αποκλειστικός υπαίτιος για τα δεινά που περάσαμε και τα οποία έχουν αφήσει το ευδιάκριτο αποτύπωμά τους μέχρι και τις μέρες μας, πέντε χρόνια μετά την τυπική έξοδο μας από τα μνημόνια. Θα μπορούσαμε να μπούμε στον πειρασμό, να ανατρέξουμε στη θεωρία του… καλού και κακού μπάτσου.
Όπου μάλιστα ο τελευταίος, όχι μόνο δεν επιδίωξε ποτέ να αποσείσει τη φήμη, αλλά και έδειξε, τη στιγμή της εφαρμογής τουλάχιστον, να το απολαμβάνει κιόλας. Γι’ αυτό και μετά δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να «απολογηθεί» για τίποτα.
Η ιστορική πραγματικότητα είναι όμως άλλη και δεν επιτρέπεται η παραποίησή της. Και είναι ή θα είναι καυστηρά καταδικαστική για την πρώην καγκελάριο, που υπήρξε η εμπνευστής της εφαρμογής της αδυσώπητης λιτότητας και μάλιστα με ανενδοίαστα τιμωρητικό χαρακτήρα.
