Τώρα που αρχίζει να ανάβει o εσωκομματικός διάλογος στον
ΣυΡιζΑ και ευλόγως επανέρχονται στο προσκήνιο τα κλασικά
ερωτήματα που επί χρόνια ταλανίζουν την αριστερά – ακόμα και
όταν θα πρεπε να θεωρήσει ότι αυτά τα έλυσε η ζωή, μόλις
κατάφερα να γίνει κυβερνώσα αριστερά, τον Ιανουάριο του 2015-
τώρα λοιπόν, πάμε πάλι απ’την αρχή: Κεντροαριστεροί οι
αριστεροί; Από πού μέχρι πού εκτείνεται ή πρέπει να εκτείνεται η
πολιτική απεύθυνση του ΣυΡιζΑ; Πόσο βαθιά στο Κέντρο
φτάνουμε; Φτάνουμε και ως τις παρυφές της κεντροδεξιάς; Και,
έως που πρέπει να φτάνει το αριστερό άνοιγμα; Όλα αυτά,
προφανώς, είναι ζητήματα που καλώς τίθενται στον εσωκομματικό
διάλογο, καθώς έχει βάση η άποψη ότι για να πάει ένα ακόμα
μπροστά, πρέπει να ξέρει πρώτα ποιο είναι και τι θέλει. Μόνο τότε
μπορεί να βρει πού θα πάει και για ποιο λόγο. Ωστόσο, είναι
πολλές φορές που, ακούγοντας κανείς στελέχη της
Κουμουνδούρου, αποκτά την αίσθηση ότι έχουν ξεχάσει ή η
υποτιμούν πλήρως πώς ακριβώς διαρθρώνονται τα κόμματα
εξουσίας στην Ελλάδα, αλλά έχουν αναλύσει με λαθεμένο τρόπο
και το γιατί έχασαν τις εκλογές. Με άλλα λόγια, ποτέ δεν έχει πάρει
στην Ελλάδα εκλογές ένα κόμμα εξουσίας, αν δεν έχει μία
διευρυμένη πολιτική απεύθυνση. Κοντολογίς, η διλημματική λογική
«αριστερά η κέντρο» δεν υφίσταται για ένα κόμμα που θέλει να
φτάσει ξανά στην εξουσία. Άλλωστε, την απάντηση σ’ αυτό, την
δίνει για μία ακόμη φορά, έστω και εξ αντανακλάσεως, ο Κυριάκος
Μητσοτάκης: βγαίνει εκείνος στο Bloomberg για να προαναγγείλει
γάμο ομόφυλων ζευγαριών, λέει τα ακριβώς αντίθετα την επόμενη
μέρα ο υπουργός επικρατείας και «αντ’ αυτού» στη Βουλή, Μάκης
Βορίδης. Από την μία τα μηνύματα του Νίκου Δένδια ότι από θέση
αρχής δεν θεωρεί κανέναν λιγότερο εθνικά ευαίσθητο και
πατριώτη, από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης να χαρακτηρίζει
τον μείζονα πολιτικό του αντίπαλο ως εθνική εξαίρεση. Και αυτό
δεν αφορά μόνο σε διαφορετικά πρόσωπα: Ιανός έχει υπάρξει και
ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υπενθυμίζεται
λοιπόν, ότι ορκιζόταν ότι θα είναι πρωθυπουργός όλων των
ελλήνων και ξόρκιζε την τοξικότητα, αλλά ήταν εκείνος που έκανε
καμπάνια με το άθλιο σύνθημα «πουλήσατε την Μακεδονία για τις
συντάξεις», ενώ περιέγραφε περίπου ως εθνικούς μειοδότες τα
στελέχη του ΣυΡιζΑ.
Αυτού του τύπου η πολυσυλλεκτικότητα δεν αφορά μόνο την
σημερινή Νέα Δημοκρατία. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε κάνει
αμφίπλευρη διεύρυνση με Δαμανάκη – Ανδρουλάκη και Μάνο –
Ανδριανόπουλο στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Ο Κώστας Καραμανλής
έλεγε ότι δε συνομιλεί με τα άκρα αναφερόμενος στο Γιώργο
Καρατζαφέρη, αλλά μια χαρά είχε στα ψηφοδέλτια του τους πολύ
σκληροπυρηνικούς δεξιούς Βασίλη Μιχαλολιάκο και Απόστολο
Ανδρεουλάκο. Ανδρεουλάκο. Ο δε Κώστας Σημίτης, σε εποχές
που είχε και το μαχαίρι και το πεπόνι και δεν είχε ανάγκη κανέναν,
είχε στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο και τον Τάσο Γιαννίτση και τον
Κίμωνα Κουλούρη. Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει ότι για να γίνει ένα
κόμμα εξουσία, πρέπει να γίνει ένας πολυσυλλεκτικός χυλός.
Όμως, αυτό δεν αφορά στα στελέχη ή στην στελέχωση των
ψηφοδελτίων. Τον τόνο δίνει πάντα ο αρχηγός. Από τον αρχηγό
και κάτω όμως, τα διλήμματα είναι ψευδεπίγραφα – τουλάχιστον
στο μέτρο που έχουν όλοι τους στον ΣυΡιζΑ στόχο να ξαναγίνουν
κόμμα εξουσίας και να κερδίσουν εκλογές.
