Και τότε δεν έλειπαν οι γεωπολιτικοί φόβοι (“ρευστοποίηση των Βαλκανίων”, “νέα αμφισβήτηση των συνόρων”). Και τότε το πρόβλημα ερχόταν να επικαθήσει στο χωρίς-ακριβώς-πολιτική μεταναστευτικό ρεύμα που είχε προηγηθεί (άνοιγμα συνόρων επί Σαμαρά, αμφιθυμία πολιτικής επί Σημίτη). Και τότε για το ρεύμα εισόδου που έφθανε στα σύνορα υπήρχαν η έλλογη ανησυχία και ο διαταρακτικός πανικός (“αιμοσταγείς Κοσσοβάροι”, συν κάτι από “ισλαμικό κίνδυνο”, αν και τίποτε που να συγκρίνεται βέβαια με την τωρινή σκιά του ISIS). Και τότε, το διεθνές σύστημα κοιτούσε προς τα εδώ με ληθαργικό βλέμμα, κατηγορώντας την Αθήνα για αναποτελεσματικότητα και για ανθρωπιστικά κενά αλλά – φυσικά! – δημιουργώντας στο καμίνι του Κόσσοβου τις συνθήκες εκείνες που προξενούσαν την προσφυγική κρίση στα σύνορα. Όμως…
…Όμως τότε, χωρίς αληθινά να έχει αλλάξει κάτι στο DNA του Έλληνα – όχι; -, είχε υπάρξει σοβαρότερη οργάνωση. Πρώτον, σε συνεννόηση με τις παραμεθόριες χώρες (Αλβανία και πΓΔ της Μακεδονίας ξαναθυμίζουμε: θυμηθείτε το κλίμα) στήθηκαν στρατόπεδα μεθοριακά, κι από τις δυο πλευρές των συνόρων. Εκεί γινόταν άμεσα η υποδοχή/καταγραφή του προσφυγικού ρεύματος σε συνεργασία με Ερυθρό Σταυρό και Ερυθρά Ημισέληνο (ΚΑΙ με Ημισέληνο υπήρξε πολύ καλή η συνεργασία, λένε), υπήρχε ένα μίνιμουμ περίθαλψης, με αντίσκηνα του Στρατού, με κάποιες εγκαταστάσεις υγιεινής κοκ. Ύστερα απ’ εκεί, όσο γινόταν, χωρούσε η προώθηση προς τις τότε χώρες-στόχους, από Σκανδιναβία μέχρι Καναδά ή Αυστραλία.
Όχι πώς δεν έλειψαν τα παρατράγουδα: συνωστισμός, ένταση. Ακόμη και κονσέρβες ζαμπονάκι ZWAN επεχειρήθη να σταλούν – ώσπου κάποιος επεσήμανε πως στην πλειοψηφία τους οι πρόσφυγες ήταν Μουσουλμάνοι… Ή, πάλι, ανθρωπιστική οργάνωση έστειλε ξερά φασόλια, όσπρια – αλλά πού νερό για μαγείρεμα; “Έτοιμες κονσέρβες, που να ανοίγουν μάλιστα χωρίς κλειδί!” ήταν παρευθύς το αίτημα. Ακόμη και το ψωμί αποθαρρυνόταν ως προσφορά – μουχλιάζει – αντι’ αυτού φρυγανιές ή μπισκότα! Κυρίως όμως ταχύτητα, ταχύτητα στην επαναπροώθηση. Και συνεννόηση σ’ όλους τους κρίκους της αλυσίδας. Και χαμηλοί τόνοι στην – πώς το λένε; – δημοσιότητα.
Γιατί τα λέμε; Διότι, όχι να την κακίσουμε την Τασία Χριστοδουλοπούλου και τον Νίκο Βούτση και τον Αλέκο Φλαμπουράρη κι όλη την κομπανία, αλλά οι άνθρωποι που έκαναν τον τότε χειρισμό στα Βόρεια σύνορα και ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Από υπουργούς και ΓΓ μέχρις υπηρεσιακά στελέχη. Δεν τους ρωτάνε, διάβολε; Βέβαια η Τουρκία δεν είναι Αλβανία, ώστε να την πείσεις εύκολα να δεχθεί η καταγραφή και τεκμηρίωση να γίνεται στα δικά της παράλια, κι ύστερα να μπαίνουν οι πρόσφυγες στα καράβια κατευθείαν για Πειραιά ή Θεσσαλονίκη, απο κει για Ελ. Βενιζέλο ή Γευγελή, δηλαδή χωρίς Κω – Μυτιλήνη κοκ. (Αλήθεια, ο ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς τί έχει γίνει; Τον θυμόσαστε;).
Όμως και πάλι το διεθνές σύστημα έδειξε (δείτε την συνάντηση Μέρκελ-Ολλάντ και την άρση του Δουβλίνου-ΙΙ) ότι δεν είναι σήμερα απολύτως αδιάβροχοι οι διεθνείς συντελεστές. Εκείνοι, δηλαδή που θα πίεζαν/έπειθαν την Τουρκία. Ούτως ή άλλως, δε, το οργανωτικό σχήμα του 1999 θα μπορούσε να κοπιαριστεί στα πρακτικά του στοιχεία αν όχι στα πολιτικά.
