Του
Σταύρου Ξηντάρα
Μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, η Μαρία Κάτσενου, με αφορμή το sold out έργο «Ο Γάμος» του Μάριου Ποντίκα στο οποίο πρωταγωνιστεί δίνοντας μια συγκλονιστική ερμηνεία με τον ρόλο της μάνας, μιλά στην kontra news για τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, τι συμβαίνει όταν η οικογένεια κλείνεται φοβικά στον εαυτό της , την ανδροκρατούμενη κοινωνία , για τον συντηρητισμό που μπορεί να γίνει εγκληματικά τοξικός, για το Metoo και όχι μόνο.
Το έργο «Ο Γάμος» που παίζεται στο θέατρο «Επί Κολωνώ», παρακολουθεί μια νεαρή κοπέλα που βιάζεται και ό,τι ακολουθεί είναι οι αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης. Η ίδια βρίσκεται «καθηλωμένη» σε όλη τη διάρκεια του έργου, αμέτοχη και ανυπεράσπιστη, ενώ παρακολουθούμε όλους τους ανθρώπους γύρω της να έχουν λόγο και άποψη γι’ αυτό που της συνέβη και δικαιώματα πάνω στο σώμα της, που γίνεται ένα πεδίο συγκρούσεων. Η υποκρισία οδηγεί στη συμβιβαστική λύση του γάμου της με τον βιαστή της και την ίδια στην αυτοπυρπόληση. Τυλιγμένη ολόκληρη σε επιδέσμους λόγω των καθολικών εγκαυμάτων, παραμένει βουβή μέχρι τέλους στην αίθουσα δικαστηρίου, αρνούμενη να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική συμμετοχή της και γίνεται το τραγικό σύμβολο της αξιοπρέπειας απέναντι σε κάθε είδους βιασμό.
Σε μια εποχή που εξακολουθούν να κατακλύζουν τις ειδήσεις θέματα για γυναικοκτονίες, για άνιση και προσβλητική μεταχείριση, σε μια εποχή που δίνονται ακόμη συνεχώς μάχες για το δικαίωμα των γυναικών πάνω στο σώμα τους και τον αυτονόητο σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη, το έργο συνεχίζει να μιλάει εξ ίσου καθαρά και δυνατά στους θεατές, όσο και τη στιγμή της συγγραφής του, αιχμηρό σαν ακονισμένο ξυράφι.
Ο Μάριος Ποντίκας, μία ιδιότυπη περίπτωση του ελληνικού θεάτρου και ένας από τους πιο σημαντικούς εκπρόσωπους και ανανεωτές της νεοελληνικής δραματουργίας, αποτυπώνει με ενάργεια τις παθογένειες μιας κοινωνίας, ρίχνοντας φως σε ένα δραματουργικό σύμπαν σκοτεινό και νατουραλιστικό αλλά με ρωγμές λυρισμού που αφήνουν αχτίδες φωτός να εισέλθουν. Η προσπάθειά του επικεντρώνεται στο να μιλήσει για την ατομική ευθύνη η οποία κατ’ επέκταση γίνεται και συλλογική. Τα έργα του είναι καρπός παρατήρησης, ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης, ποτισμένα από ψύχραιμη σκέψη αλλά και από ευθύβολη στόχευση.
Ολοι οι ηθοποιοί της παράστασης, ο Ηλίας Βαλάσης, ο Στέλιος Δημόπουλος, η Μαρία Κάτσενου, η Αθανασία Κουρκάκη, η Μέγκυ Σούλι, με τις σκηνοθετικές οδηγίες της έμπειρης Ελένης Σκότη, δίνουν αξεπέραστες ερμηνείες που συγκινούν το κοινό, το θυμώνουν, το ξεσηκώνουν απέναντι στην αδικία του σαθρού νομοθετικού και δικαστικού συστήματος αλλά και της υποκριτικής κοινωνίας.
Η Kontra news συνάντησε την πρωταγωνίστρια της παράστασης Μαρία Κάτσενου η οποία μίλησε ανοιχτά για όλα αυτά.
-Ζούμε ευτυχώς την εποχή του Metoo . Κάλιο αργά παρά ποτέ…. Γιατί όμως στην Ελλάδα όλα τα κινήματα αργούν τόσο πολύ να κάνουν την παρουσία τους. Και όταν αυτό γίνεται υπάρχει αμφισβήτηση από αρκετούς;
«Ανέκαθεν συνέβαινε αυτό, γιατί η ελληνική κοινωνία ήταν και είναι πιστεύω στον πυρήνα της βαθιά συντηρητική. Οι ιστορικές συνθήκες που ανέθρεψαν τη νέα ελληνική κοινωνία δημιούργησαν έναν τεράστιο φόβο απέναντι στο καινούργιο. Ο φόβος καθηλώνει τον άνθρωπο σε αντιλήψεις που δεν προάγουν την ζωή του. Προτιμά να μένει με το γνώριμο κακό, παρά να ανοιχτεί και να δοκιμάσει το άγνωστο. Ο νεοέλληνας, κατά την γνώμη μου, είναι βαθιά φοβικός . Φοβάται ότι θα χάσει την ταυτότητα του, νιώθει ότι απειλείται η γλώσσα του, ο πολιτισμός του, η ύπαρξη του και έτσι τελικά τελματώνει. Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία όμως! Όταν ξέρεις ποιος είσαι δεν φοβάσαι τίποτα και είσαι ανοιχτός στην αλλαγή.»
– Σίγουρα η ελευθερία της γυναίκας του 2023, δεν έχει καμία σχέση με δυο τρείς δεκαετίες πίσω, για να μην μιλήσω καλύτερα τι συνέβαινε λίγο παλαιότερα… Παρ’ όλα αυτά γιατί νιώθω ότι η ελευθερία του θηλυκού είναι ακόμα στο φαίνεσθαι, ενώ στη βάση τα πράγματα είναι ισχυρά ανδροκρατούμενα;
«Αυτή η ελευθερία στην οποία αναφέρεστε έχει να κάνει μόνο με τον Δυτικό κόσμο. Σκεφτείτε τι βιώνουν οι γυναίκες στον υπόλοιπο κόσμο σήμερα, Μεσαίωνα εν έτει 2023. Ας θυμηθούμε την πρόσφατη εξέγερση των γυναικών στο Ιράν, εξωφρενικά πράγματα. Όσα κερδίσαμε και απολαμβάνουμε κερδήθηκαν με πολύ αγώνα από κάποιες γυναίκες που είδαν ότι υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από την πατριαρχία και διεκδίκησαν την ελευθερία τους. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα και συνεχίζουν να αγωνίζονται. Ωστόσο οι πατριαρχικές αντιλήψεις δεν ξεριζώνονται εύκολα. Θέλει δουλειά προσωπική και στον άντρα και στην γυναίκα. Η ελευθερία της γυναίκας, έχετε δίκιο, είναι στο φαίνεσθαι γιατί μας ενδιαφέρει πολύ στην εποχή μας να είμαστε αποδεκτοί κοινωνικά όχι να βελτιώσουμε ουσιαστικά τις σχέσεις των δύο φύλων. Ότι δεν φαίνεται δεν υπάρχει. Αυτό λέγεται κοινωνική υποκρισία και έχουμε άφθονη. Εμφανίζομαι σαν ένας προοδευτικός καλλιτέχνης, επιχειρηματίας, πολιτικός, υπερασπίζομαι τα δικαιώματα της γυναίκας αλλά θεωρώ δικαίωμα μου να παραβιάζω την σεξουαλική της ελευθερία όταν θα βρεθεί σε κατώτερη θέση από μένα όταν γνωρίζω ότι κανείς δεν θα με καταγγείλει.»
-Τα εν οίκω μη εν δήμω λέει ο λαός. Μήπως όμως αυτή η φράση παρανοείται και τελικά οδηγεί στο να κρύβονται ένοχα μυστικά, αποτρόπαιες πράξεις βιαιότητας και φασισμού μέσα στο «οικογενειακό άσυλο»;
«Στο πρόσφατο νεοελληνικό παρελθόν υπήρχε η τάση να αγιοποιούμε την ελληνική οικογένεια. Κι όμως αυτές οι κλειστές οικογένειες δικαίωναν τις πιο αποτρόπαιες συμπεριφορές. Εγκλήματα διαπράχθηκαν πίσω από κλειστές πόρτες γιατί στις πόλεις δεν υπήρχε καν το ενδιαφέρον του οικείου περιβάλλοντος της επαρχίας.
Η ιδιωτικότητα και το δημόσιο πρέπει να βρίσκονται σε ισορροπία. Όταν η οικογένεια κλείνεται φοβικά στον εαυτό της πολλά μπορεί να προκύψουν. Γι αυτό καλό είναι να υπάρχουν ευρύτερες συλλογικότητες όπου οι οικογένειες να ανταλλάσσουν απόψεις να επαναπροσδιορίζονται. Αν δεν έχω γνωρίσει κάτι άλλο νομίζω ότι αυτό που σκέφτομαι και πράττω είναι το σωστό. Χρειάζομαι τους άλλους ανθρώπους για αναμετρηθώ με τον εαυτό μου. Η οικογένεια θέλει αερισμό όπως και τα σπίτια. Αλλιώς ο συντηρητισμός μπορεί να γίνει εγκληματικά τοξικός.»
– Τι σας κέρδισε στο έργο του Μάριου Ποντίκα «Ο γάμος» και είπατε το ναι για να είστε φέτος στη δυνατή ομάδα του θεάτρου «Επί Κολωνώ»;
«Θα απαντήσω αντίστροφα. Το ναι στο θέατρο Επί Κολωνώ ήταν δεδομένο. Αγαπώ το Επι Κολωνώ και εμπιστεύομαι απόλυτα την Ελένη Σκότη σαν δασκάλα και σαν σκηνοθέτη. Δημιουργεί ένα περιβάλλον ασφάλειας και αγάπης όπου μέσα εκεί ο ηθοποιός μπορεί να εξελιχθεί και να συνδημιουργήσει. Η επαγγελματική συνεργασία μου με το Θέατρο αυτό ήταν όνειρο ζωής. Ένα θέατρο αληθινό που να έχει κοινωνικό μήνυμα.
Όταν μου πρότεινε το ρόλο της μάνας στο έργο Ο Γάμος του Μ. Ποντίκα δεν ήξερα καθόλου το έργο. Ήξερα όμως ότι η επιλογή της ομάδας ΝΑΜΑ δεν θα ήταν τυχαία. Όταν πρωτοδιάβασα το έργο στην αρχή σοκαρίστηκα με την σκληρότητα των συμπεριφορών της οικογένειας αλλά και όλης της κοινωνίας απέναντι σ ένα νέο κορίτσι, θύμα ενός βιασμού στα 1979.Το έργο το αισθάνθηκα σαν μια κοινωνική τραγωδία. Τα πράγματα μεγεθύνονται για να καθρεφτιστούμε, να κάνουμε μια συλλογική ψυχανάλυση και να συνειδητοποιήσουμε πόσο βαθιά είναι η πατριαρχική αντίληψη στον καθένα μας. Το έργο μας βοηθάει να αγγίξουμε την ρίζα του κακού και να καταλάβουμε από που προέρχεται η έμφυλη βία που κατακλύζει την επικαιρότητα στις πιο ακραίες της μορφές σήμερα αλλά και που έχουμε βιώσει όλες λίγο η περισσότερο σε οικογενειακά η επαγγελματικά περιβάλλοντα. Η αντίληψη ότι η γυναίκα είναι κτήμα του άντρα, το θύμα βιασμού είναι ένοχο και πρέπει να νιώθει ντροπή για ό,τι του έχει συμβεί είναι οικείες και στις παλαιότερες και στις σύγχρονες γενιές γυναικών.»
-Υποδύεστε την μάνα σε ένα σκληρό έργο. Ποια χαρακτηριστικά της Ελληνίδας μάνας ανασύρατε στην επιφάνεια για να καταφέρετε μια τόσο δυνατή και πειστική ερμηνεία;
«Η Μάνα του έργου, θύμα και αυτή βιασμού μέσα στον γάμο της, είναι φορέας της πατριαρχίας, στυλοβάτης θα έλεγα καλύτερα. Περνάει πολύ εύκολα από τον ρόλο του θύματος στο ρόλο του θύτη. Χτυπάει το παιδί της στην αρχή του έργου από τα νεύρα της γιατί νιώθει υπεύθυνη που το παιδί χάλασε τα σχέδια που είχε για εκείνη, ο υπέρτατος στόχος ενός καλού γάμου εξανεμίζεται. Μόνο όταν το παιδί εξωθείται σταθερά στην αυτοκτονία το μητρικό της ένστικτο ξυπνάει , προσπαθεί να το υπερασπιστεί αλλά το κύμα της κοινωνίας είναι πιο δυνατό και εκείνη εξασθενημένη και φοβισμένη από την χρόνια κακοποίηση που έχει υποστεί από τον πατέρα – αφέντη καταρρέει μέσα στις ενοχές της.
Το πρώτο χαρακτηριστικό της Ελληνίδας μάνας είναι ότι θεωρεί τα παιδιά της τρόπαια που τα πλασάρει για να νιώσει την κοινωνική αποδοχή. Στην συγκεκριμένη κοινωνία που έχει μεγαλώσει η μάνα αυτή στην επαρχία του 50, 60 η πετυχημένη μάνα είναι αυτή που θα καλοπάντρευε τις κόρες της, θα πουλούσε τα προϊόντα της με όλη τους την αξία ολοκαίνουργια -παρθένα. Και αν δεν υπήρχε και προίκα, η παρθενιά και η ομορφιά ήταν το παν. Η μάνα ολοκληρώνεται μέσα από αυτό. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με τα προσόντα και τις επιτυχίες των παιδιών τους που οι μανάδες περιφέρουν για να νιώθουν επιτυχημένες.
Από την άλλη η Ελληνίδα μάνα γίνεται υπερπροστατευτική, είναι έτοιμη να θυσιαστεί για το παιδί της. Η αγάπη της όμως μπορεί να πνίξει το παιδί της. Πολλές φορές φορτώνει ενοχές το παιδί γιατί δεν είναι αυτό που θα ήθελε αυτή να είναι , γιατί δεν έχει τα όνειρα που η κοινωνία επιβάλλει ως σωστές επιλογές. Έτσι και αυτή η μάνα αγαπάει με μιαν αγάπη εγωιστική. Το παιδί βουλιάζει στην καταστροφή κι αυτή αργεί να αντιδράσει γιατί δεν την αφήνει ο φόβος να δει την αλήθεια. Όταν το παιδί δεν έχει πια φωνή αφού έχουν καεί τα σωθικά του αναρωτιέται για το αν θέλει αυτόν τον γάμο με τον βιαστή της. Είναι όμως πια αργά. Ο πόνος είναι μεγάλος όταν συνειδητοποιείς ότι συμμετείχες στην καταστροφή του παιδιού σου. Η μάνα αυτή είναι τραγικό πρόσωπο γιατί βλέπει την κατάσταση της ως μοίρα οπότε παρόλο που μέσα από τον σπαραγμό της βλέπει ψήγματα της αλήθειας, δεν μπορεί να ξεφύγει γιατί και η ίδια είναι ψυχικά ανάπηρη.»
-Μιλώντας με φίλους μου δικηγόρους και δικαστικούς, όλοι παραδέχονται σοβαρές δυστοκίες στο δικαστικό σύστημα. Δεν νομίζετε ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν ; Και να μην αρκεί ένας καλός σταρ δικηγόρος για να βγαίνει λάδι η αδικία και το έγκλημα;
«Εννοείται ότι πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που βλέπει ο ο νόμος τον βιασμό ακόμα και μέσα στον ίδιο τον γάμο. Όμως για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει η ανάλογη κοινωνική πίεση. Οι νομοθεσίες και οι θεσμοί ακολουθούν τις κοινωνίες. Αυτό που πρώτα πρέπει να αλλάξει είναι οι αντιλήψεις των ανθρώπων ανδρών και γυναικών. Η γυναίκα θέλει εμψύχωση θέλει δύναμη για να μιλήσει. Όταν ξέρει ότι η κοινωνία δεν θα την ακούσει, δεν θα την πιστέψει θα την ενοχοποιήσει, δεν θα μιλήσει ή θα αργήσει πολύ να βρει την δύναμη και όλοι θα αναρωτιούνται καχύποπτα «Γιατί άργησε τόσο πολύ;» Oπως έγινε με τις πρώτες καταγγέλλουσες στο ελληνικό metoo.».
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
“Ο Γάμος” του Μάριου Ποντίκα
Ομάδα Νάμα
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο: Μάριος Ποντίκας
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά, συνεργάτης σκηνοθεσίας: Γιώργος Χατζηνικολάου
Κοστούμια: Μαρία Αναματερού
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική &Sound design: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού
Βοηθός σκηνοθέτιδος: Φαίδρα Αγγελάκη
Τrailer παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ.Τσίγκας
Social media: Δανάη Γκουτκίδου
Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (με αλφαβητική σειρά)
Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Κάτσενου, Αθανασία Κουρκάκη, Μέγκυ Σούλι
Δείτε το trailer: https://www.youtube.com/watch?v=AH51Ly2kHLs
Η παράσταση αφιερώνεται στη μνήμη του Μάριου Ποντίκα
Η παράσταση περιέχει σκηνές βίας και υβριστικό περιεχόμενο, προτείνεται η παρακολούθηση της σε ηλικίες άνω των 16 ετών
Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού
Info:
Τοποθεσία: Επί Κολωνώ (Κεντρική Σκηνή), Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Αθήνα
Ημερομηνία: Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή στις 18:15. *Νέα Ημερομηνία Παράστασης: Τετάρτη 15/02, στις 18.15. Διάρκεια: 100 λεπτά
Πληροφορίες: Τηλ.: 210513 8067, www.epikolono.gr
Social media:
epi_kolono
@epikolono.gr
Τιμές εισιτηρίων: Καθημερινές 16€ (Κανονικό), 14€ (Φοιτητικό, Ανέργων, Μαθητικό), 13€ (+65), Σ/Κ 18€ (Κανονικό), 16€ (+65), 15€ (Φοιτητικό, Ανέργων, Μαθητικό)
Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/gamos/
Απόψε μάλιστα Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου, η Βραδιά θα είναι αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο του Μάριου Ποντίκα στο θέατρο Επί Κολωνώ
Το θέατρο Επί Κολωνώ οργανώνει μία βραδιά αφιερωμένη στη ζωή και στο έργο του Μάριου Ποντίκα με τη συμμετοχή συνεργατών και φίλων του. Ο Μάριος Ποντίκας υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς, ανατόμος της ελληνικής κοινωνίας και των παθογενειών της. Με σταθερή παρουσία στο θέατρο για περίπου 50 έτη συνετέλεσε καθοριστικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου ελληνικού θεατρικού λόγου, προσεγγίζοντας με τόλμη και οξυδέρκεια, άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε με σαρκασμό και άλλοτε με αλληγορική ματιά τη συμπεριφορά του νεοέλληνα.
Στην τιμητική εκδήλωση μνήμης συμμετέχουν η Αντιγόνη Καραλή-Δημητριάδη, π. εθνική εκπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Γυναικών και π. Πρόεδρος Κέντρου Ερευνών για θέματα Ισότητας, ο Γιώργος Π. Πεφάνης, Πρόεδρος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Γιάννης Σολδάτος συγγραφέας και ιδρυτής των εκδόσεων Αιγόκερως -από τις οποίες κυκλοφορούν τα Άπαντα του Μάριου Ποντίκα- και ο Γιάννης Χρυσούλης, θεατρικός συγγραφέας. Τέλος, συμμετέχει η δραματολόγος Ειρήνη Μουντράκη που θα έχει και τον συντονισμό της συζήτησης.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθεί οπτικό υλικό αφιερωμένο στο έργο του Μάριου Ποντίκα σε επιμέλεια της θεατρολόγου Κατερίνας Δημητρακοπούλου.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου στις 20.30, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης Ο Γάμος του Μάριου Ποντίκα (ώρα έναρξης 18.15) που παρουσιάζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.
Λίγα λόγια για τον Μάριο Ποντίκα
Ο Μάριος Ποντίκας γεννήθηκε το 1942 στη Μυτιλήνη. Πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών της Αθήνας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε στην διαφήμιση (ως κειμενογράφος – δημιουργικός συντελεστής).
Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Ο γάμος), στο Εθνικό Θέατρο (Τρομπόνι, Ορθός Λόγος, Θεατές), στο Θέατρο ΣΤΟΑ (Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Κοίτα τους, Ο λάκκος και η φάβα, Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας, Η γυναίκα του Λωτ – έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Α. Αντωνίου με τίτλο ΕΣΤΩ), στο Θεσσαλικό Θέατρο (Η διαθήκη, Εθνική γιορτή), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Η γυναίκα του Λωτ, Τρομπόνι) και σε άλλες σκηνές, μεταξύ των οποίων πολλές πανεπιστημιακές, ημικρατικές, ερασιτεχνικές. Υπήρξε επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου.
Το 2004 παρουσιάστηκε το έργο του Ο δολοφόνος του Λάιου και τα κοράκια (μια απόπειρα επανα-ανάγνωσης του μύθου του Οιδίποδα και του έργου του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος). Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Γ. Αναστασάκη, ήταν παραγωγή του Θεάτρου ΣΤΟΑ, και συμμετείχε στην ΧΙΙ Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στους Δελφούς – Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Παρουσιάστηκε επίσης από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη. Το δραματικό κείμενό του Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς παρουσιάστηκε στη 2η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα (2006) σε ανάγνωση Θόδωρου Τερζοπουλου και το 2007 σε παράσταση στο θέατρο Άττις, σε σκηνοθεσία του Τερζόπουλου. Το 2010 συμμετείχε με κείμενά του στην εκδήλωση Θεοφαγία – Ανθρωποφαγία της Εταιρείας Μελέτης Πολιτιστικής Ετερότητας, σε συνεργασία με τον φωτογράφο Νίκο Παναγιωτόπουλο. Τον Αύγουστο του 2011 διάβασαν ο ίδιος και ο Θ. Τερζόπουλος αποσπάσματα από το νέο του έργο Χλιμίντρισμα στην 3η Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος στη Σικυώνα.
Αρκετά από τα θεατρικά του έργα (Θεατές, Τρομπόνι) έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο ενώ ο ίδιος έχει επίσης διασκευάσει για την τηλεόραση κείμενα της Ελληνικής Πεζογραφίας, ανάμεσα στα οποία Ο μεγάλος θυμός της Ντόρας Γιαννακοπούλου, Η αγάπη άργησε μια μέρα της Λιλής Ζωγράφου -σενάριο για το οποίο τιμήθηκε και με Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στα Τηλεοπτικά Βραβεία ΠΡΟΣΩΠΑ ’98- και Η Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα. Στον κινηματογράφο έχει συνυπογράψει το σενάριο της ταινίας του Νίκου Κούνδουρου Μπορντέλο και της ταινίας του Όμηρου Ευστρατιάδη Ματωμένη Γη.
Έχει εκδώσει δύο συλλογές με πεζογραφήματα του (Δραπέτης γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες) αρκετά από τα οποία έχουν προδημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. To 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ το βιβλίο του Ζήτω, μια ανθολόγηση διηγημάτων από παλαιότερες δημοσιεύσεις τους, και το Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα). Ο δεύτερος τόμος Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα) κυκλοφόρησε το 2014 σε επιμέλεια του Αχιλλέα Κυριακίδη.
Τα τελευταία χρόνια ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του ηλεκτρονικού περιοδικού ΧΑΡΤΗΣ.
* Τα Άπαντα του Μάριου Ποντίκα κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Αιγόκερως
