Το σκηνικό που διαμορφώθηκε στην Κύπρο στον πρώτο γύρο
αλλά και τώρα, ενόψει του δεύτερου γύρου των προεδρικών
εκλογών είναι αναμφίβολα περίεργο, αφού τρεις στενοί συνεργάτες
του απερχόμενου προέδρου διεκδικούσαν την είσοδό τους στο
δεύτερο γύρο και τώρα το ύπατο πολιτειακό αξίωμα στην
Μεγαλόνησο: ο Αβέρωφ Νεοφύτου –που εν τέλει έμεινε εκτός-
αναδείχθηκε στην ηγεσία του κυβερνώντος ΔΗΣΥ από τον Νίκο
Αναστασιάδη, ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν ο στενότερος
συνεργάτης και επί σειράν ετών κυβερνητικός εκπρόσωπος και
υπουργός Εξωτερικών του, ενώ ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, που
υποστηρίζεται από το ΑΚΕΛ, ήταν ο βασικός διαπραγματευτής του
προέδρου για το Κυπριακό, όταν ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είχε
καταθέσει ακόμη τα όπλα και εργαζόταν για να λυθεί το εθνικό
θέμα.
Με αυτά τα δεδομένα, αλλά και έτσι όπως διαμορφώθηκαν τα
πράγματα, πλέον ενόψει του δεύτερου γύρου των προεδρικών
εκλογών δεν αναμετρώνται μόνο δύο οικονομικές σχολές σκέψεις
–κάτι που αποτελεί το «αφήγημα» Αναστασιάδη και της κυπριακής
Κεντροδεξιάς για τις εκλογές- αλλά συγκρούονται και οι δύο
διαφορετικές σχολές σκέψης αναφορικά με την επίλυση του
Κυπριακού:
Ο μεν Χριστοδουλίδης είναι ο εκφραστής της σκληρής γραμμής
–δεν είναι τυχαίο ότι στηρίζεται από τα κεντρογενή κόμματα που
χρόνια τώρα, από την εποχή του Σχεδίου Ανάν, εμπορεύονται
πατριωτισμό στην Κύπρο. Ο δε Μαυρογιάννης είναι σταθερά
προσηλωμένος στην επίλυση του Κυπριακού στο πλαίσιο
Γκουτέρες.
Τούτων δοθέντων, ο νικητής στην Κύπρο δε θα είναι αυτός που θα
βρει τις περισσότερες «δεξαμενές» ψηφοφόρων. Αντιθέτως, την
προσεχή Κυριακή στην Κύπρο δεν αναμετρώνται μόνο δύο
υποψήφιοι. Αναμετρώνται, ταυτοχρόνως, οι δύο σχολές σκέψης
για το Κυπριακό. Οι Κύπριοι δεν αποφασίζουν, μ’ άλλα λόγια, μόνο
ποιον πρόεδρο θέλουν. Αποφασίζουν και αν θέλουν επίλυση του
Κυπριακού –και προς ποια κατεύθυνση. Αποφασίζουν κατά πόσον
θέλουν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για άλλη μία
προσπάθεια επίλυσης στο πρότυπο της διζωνικής δικοινοτικής
ομοσπονδίας ή αν θα βάλουν άλλο ένα λιθαράκι στην προοπτική
της διχοτόμησης του νησιού –διαδικασία που οι ίδιοι ξεκίνησαν το
2004, επί σχεδίου Ανάν.
Βεβαίως, τώρα με τον Τατάρ επικεφαλής στην τουρκοκυπριακή
κοινότητα, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Όμως, με δεδομένο ότι
και στην Τουρκία έχουμε εκλογές, είναι σαφές ότι η ελπίδα
παραμένει ζωντανή. Αρκεί, βεβαίως, να εγκατασταθεί στο
Προεδρικό Μέγαρο υποψήφιος που θα επιζητεί την λύση του
Κυπριακού και θα έχει τη βούληση να «πάρει πάνω του» και όλους
τους απαραίτητους συμβιβασμούς ώστε να επιτευχθεί αυτό.
