Η ΕλλAδα έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο εκτροφείο «μαϊμού», που κοστίζει στα δημόσια και ασφαλιστικά ταμεία εκατοντάδες εκατ. ευρώ, εξαιτίας της εγκληματικής αδιαφορίας, της απίστευτης ανοργανωσιάς και παροιμιώδους ανικανότητας όλων των κυβερνήσεων.
Συνεχώς, λοιπόν, αποκαλύπτεται, ύστερα από ελέγχους ή απογραφές, ότι χιλιάδες συνταξιούχοι του ΙΚΑ ήταν «Μαϊμού», από τους οποίους μάλιστα πολλοί είχαν…. «βρυκολακιάσει!. Συνεχώς, λοιπόν, αποκαλύπτεται ότι χιλιάδες συνταξιούχοι του ΙΚΑ είναι ανάπηροι «μαϊμού». Συνεχώς, λοιπόν, αποκαλύπτεται ότι χιλιάδες συνταξιούχοι του Δημοσίου είναι «μαϊμού», από τους οποίους μάλιστα πολλοί ήταν κι αυτοί «βρυκόλακες»! Συνεχώς, λοιπόν, αποκαλύπτονται πτυχιούχοι «μαϊμού», αγρότες «μαϊμού» και επιδοματούχοι «μαϊμού».
Αυτή την περίπτωση «μαϊμού» Ελλήνων αποκαλύπτει η τελευταία έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Γιάννη Στουρνάρα, αναφερόμενη στην ανάγκη να γίνουν πιο αποτελεσματικές οι έστω και περιορισμένες κοινωνικές δαπάνες για την εξάλειψη ακραίων φαινομένων φτώχειας στη χώρα μας σε οικογένειες με παιδιά και χωρίς κανένα εργαζόμενο, χωρίς επίδομα ανεργίας ή άλλη εισοδηματική ενίσχυση και συχνά χωρίς πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση. Αλλά, όπως φαίνεται ότι κι αυτή την «πηγή» ή ευκαιρία των κοινωνικών δαπανών δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι ως εισπράττουν ως «μαϊμού» το έστω σε περιορισμένη εθνική κλίμακα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα! Συγκεκριμένα, η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος (σελίδα 116) αναφέρει για το θέμα αυτό τα ακόλουθα:
«Προς την κατεύθυνση της εξάλειψης των ακραίων φαινομένων φτώχειας, θα μπορούσε να συμβάλει η καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, η καθολική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος το 2013 στην Ελλάδα θα μπορούσε να αυξήσει το εισόδημα περίπου 1.200.000 ατόμων (ή 11% του πληθυσμού) μειώνοντας το χάσμα της φτώχειας κατά το 1/3. Το δημοσιονομικό κόστος εκτιμήθηκε σε 980 εκατ. ευρώ, δηλαδή 0,5% του ΑΕΠ ή περίπου 2,5% των κοινωνικών δαπανών. Το κόστος αυτό θα μπορούσε να μειωθεί με την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και να χρηματοδοτηθεί μέσω επανασχεδιασμού των υφιστάμενων κοινωνικών συμβάσεων».
Πρόκειται για έναν υπαινιγμό – ράπισμα της κρατικής ανικανότητας και αποτελεσματικότητας γενικώς από την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία προχωρεί στην τεκμηρίωσή του με την ακόλουθη επεξήγηση: «Εάν η επιλογή των δικαιούχων γινόταν με βάση το πραγματικό και όχι το δηλωθέν εισόδημα των αιτούντων, ώστε να αποκλείονται όσοι ψευδώς εμφανίζονται να πληρούν τα εισοδηματική κριτήρια λόγω απόκρυψης του πραγματικού εισοδήματος, ο αριθμός των δικαιούχων εκτιμάται ότι θα μειωνόταν σε 754.269 άτομα (ή 7% του πληθυσμού) και το κόστος σε 681 εκατ. ευρώ (ή 0,4% του ΑΕΠ)».
Τρέχα-γύρευε, δηλαδή…
