Παρ’ ότι οι εκλογές του Νοεμβρίου 1977 έκριναν οριστικά το θέμα της πρωτοκαθεδρίας στο χώρο της κεντροαριστεράς, αναδεικνύοντας «πανάξια», κατά τη διατύπωση του Αναστάσιου Πεπονή, τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, ως κυρίαρχους, στο λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο, κάποιοι επέμεναν.
Περισσότερο και από τη δυσκολία διαχείρισης μιας αποτυχίας, ήταν, όπως αναφέραμε και στο χθεσινό μας κείμενο, η αντιπάθεια, αν όχι εχθροπάθεια, προς το ΠΑΣΟΚ, κυρίως δε προς τον ιδρυτή του, που επέβαλε αυτή την πολιτική, συνέχισης μιας προσπάθειας, που έμοιαζε, για να θυμηθούμε και τον Αλεξανδρινό, «συφοριασμένη σαν των Τρώων».
Αν εξαιρέσουμε τον προαναφερθέντα Αναστάσιο Πεπονή, που, όπως έχουμε ήδη δει, είχε επί της ουσίας προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ, από τις αρχές του 1976, συμμετέχοντας κανονικά στην εσωτερική κομματική λειτουργία (διήγηση του ίδιου στη δημοσιογράφο Σοφία Μαλτέζου) κανείς άλλος εκ των στελεχών που κινούνταν σε αυτό το ενδιάμεσο, όπως το προσδιορίσαμε, πεδίο, δεν είχε διάθεση, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, να μετακινηθεί και να παραιτηθεί από την προσπάθεια αυτόνομης έκφρασης.
Ετσι, στελέχη που προέρχονταν από τις Νέες Δυνάμεις, που είχαν πια εγκαταλείψει το διαλυόμενο Κέντρο, σχημάτισαν τη «Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία», με ηγετικές μορφές τον Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, τον Δημήτρη Τσάτσο και τον Χαράλαμπο Πρωτοπαπά. Στην κίνηση αυτή εντάχθηκε και ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος.
Γρήγορα όμως φάνηκε το ατελέσφορο της όλης προσπάθειας κι έτσι, όπως ήδη έχουμε αναπτύξει, άρχισε το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ, που βρισκόταν πια μια ανάσα από την εξουσία. Το δρόμο αυτόν ακολούθησαν και νεότερα στελέχη της κίνησης, όπως οι Φοίβος Ιωαννίδης (έχουμε ήδη κάνει σχετική αναφορά), Γιώργος Ανωμερίτης, αλλά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος…
Δική τους κίνηση, τη «Σοσιαλιστική Πορεία» δημιούργησαν και τα στελέχη της «Δημοκρατικής Αμυνας», που διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ, στη σφοδρή σύγκρουση της άνοιξης του 1975. Τα στελέχη αυτά (Κωνσταντόπουλος, Καράγιωργας, Φίλιας, Στάγκος, Νέστωρ, Μανωλκίδης) απέκτησαν, λόγω της προηγηθείσας σφοδρής σύγκρουσης, «ανοσία» απέναντι στις «σειρήνες» από την πλευρά της Χαριλάου Τρικούπη.
Είναι επιβεβαιωμένο και έχει αναπτυχθεί αναλυτικά, με άλλες αφορμές, πως αποποιήθηκαν «μετά βδελυγμίας» θέσεις στην κρατική μηχανή, που τους προσφέρθηκαν πριν από την άνοδο του Κινήματος στην εξουσία. Ειδικά στον αγωνιστή και πανεπιστημιακό Σάκη Καράγιωργα προσφέρθηκε καίριος ρόλος, υπουργικός εννοείται, συντονιστικός του οικονομικού επιτελείου, αλλά ο τελευταίος ήταν αμετάπειστος.
Αυτή η κατηγορία στελεχών διατήρησε την άρνησή της έναντι του ΠΑΣΟΚ και μετά την έκλειψη του Ανδρέα Παπανδρέου. Τον διάδοχό του μάλιστα Κώστα Σημίτη, τον μισούσαν περισσότερο, όπως φάνηκε και στο αυτοβιογραφικό έργο του Βασίλη Φίλια («Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα»).
Του καταλόγιζαν ότι τους «πούλησε»…
